Φραντσέσκο Κλεμέντε: Ο Ναπολιτάνος ποιητής της μεταμοντέρνας ζωγραφικής

Επειδή κανείς σε αυτό τον κόσμο δεν δικαιούται να κάνει τέχνη χωρίς οι κριτικοί να του φορέσουν μια ταμπέλα, ο Φραντσέσκο Κλεμέντε θεωρείται ένας εμπνευσμένος νεο-εξπρεσιονιστής.

Το τμήμα Aperto της Bienale της Βενετίας κατάφερε, πριν καταργηθεί το 1995, να ενισχύσει την πορεία πολλών καλλιτεχνών κι ένας από αυτούς ήταν ο Φραντσέσκο Κλεμέντε που το 1980 άδραξε την ευκαιρία που του δόθηκε και έκτοτε οικοδόμησε συστηματικά μια σημαντική καριέρα στο χώρο της μεταμοντέρνας τέχνης.

Είναι ένας από τους καλλιτέχνες που άντλησαν από το παρελθόν και τη μεγάλη παράδοση με στόχο να επαναφέρουν στο προσκήνιο την αναπαραστατική τέχνη σε πείσμα του μινιμαλιστικού κινήματος και της ατελέσφορης εννοιακότητας.

Δύσκολα θα εντοπίσει κανείς στοιχεία αμερικανικής επιρροής, καθώς ο ίδιος προτιμά να αναφέρεται τόσο στην Ινδική όσο και στην Ευρωπαϊκή παράδοση. Μερικά από τα έργα του μας πηγαίνουν πίσω στον Ιμπρεσιονισμό του Μανέ, σε μια επίπεδη αντίληψη της φύσης και της ζωής, εμπλουτισμένη από την τέχνη της Ινδίας.

Ο Ναπολιτάνος καλλιτέχνης ξεκίνησε ως ποιητής αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την ποίηση θεωρώντας τις λέξεις υπερβολικά ενοχλητικές και αποκαλυπτικές. Παρά την εμμονή του στην Ευρωπαϊκή και Ινδική παράδοση ο Κλεμέντε είχε έντονη παρουσία στις καλλιτεχνικές διεργασίες του '80 και συνεργάστηκε στενά με τον Άντι Γουόρχολ και τον Ζαν Μισέλ Μπασκιά μέσα στη δεσπόζουσα νεοϋορκέζικη σκηνή εκείνης της εποχής.

Οι Αυτοπροσωπογραφίες του, συνοψίζουν το ενδιαφέρον του για τη γνώση του κόσμου μέσα από την αυτογνωσία. Σε καθεμιά από αυτές τις μικρές ακουαρέλες, ζωγραφίζει το πρόσωπό του και τα χέρια του, ή τον λαιμό του προσπαθώντας με κάθε κομμάτι του ξεχωριστά να αποκαλύψει το σύνολο της εικόνας.

Η τέχνη του Κλεμέντε θα μπορούσε απλά να συγκεφαλαιωθεί σε μια φράση: «Ένα άτομο είναι πολλά άτομα».