Ο Θεός του Χόκινγκ
«Δεν θα ήταν και πολύ σπουδαίο το σύμπαν, αν δεν ήταν το σπίτι των ανθρώπων που αγαπάς». Η φράση ανήκει στον Στήβεν Χόκινγκ που άφησε την Τετάρτη (14/3/2018) την τελευταία του πνοή κι ένα έργο που, όπως σωστά επεσήμαναν τα παιδιά του, σε ανακοίνωσή τους, «θα ζήσει για πολλά χρόνια».
Σπουδαίος επιστήμονας, ακτιβιστής και βαθιά πολιτικό ον, αφήνει ένα κενό, αλλά και τις σοφές ρήσεις του, όπως π.χ αυτή που προειδοποιεί ότι «θα έπρεπε να φοβόμαστε περισσότερο από τα ρομπότ τον καπιταλισμό».
Η ιστορία του γνωστή και ούτως ή άλλως γράφτηκαν πολλά σήμερα για εκείνον. Θα ήθελα να σταθώ στην ανάγκη που προκύπτει από αρκετά κείμενα να αποσαφηνιστεί με βάση δικά του λεγόμενα, η σχέση του με τον Θεό. Δεν ξέρω γιατί έχουμε ανάγκη να κατατάσσουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες, δημιουργώντας συνέχεια διαχωριστικές γραμμές. Ωστόσο, νομίζω, κι αυτό θα ήθελα να μοιραστώ, ότι η σχέση μας με τον Θεό, είναι κάτι που πολύ δύσκολα διευκρινίζεται ακόμη κι από εμάς τους ίδιους, πόσο μάλλον από τρίτους.
Ο Στήβεν Χόκινγκ, στα 21 του, χτυπήθηκε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, γνωστή ως τη νόσο του Λου Γκέρινγκ. Οι γιατροί δεν του έδιναν παρά λίγα χρόνια ζωής. Τους διέψευσε κατηγορηματικά, φτάνοντας στα 76! Όπως θα έλεγε ένας σοφός πατέρας της εκκλησίας «τι κι αν πίστευε, ή δεν πίστευε στον Θεό, η ουσία είναι ότι ο Θεός πίστεψε σε εκείνον».
Όσο για την εκπεφρασμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη σκέψη του Βρετανού ότι «για να εξηγηθεί το σύμπαν, δεν μας χρειάζεται καθόλου ο Θεός», γιατί αλήθεια συνεπάγεται αυτόματα αθεΐα;
Ίσα- ίσα, η βαθιά και ουσιαστική πίστη δεν στηρίζεται στις απαντήσεις που παίρνουμε από τον Θεό -η αληθινή γλώσσα Του, όπως λέγεται, είναι η σιωπή κι όλα τ’ άλλα, κακές μεταφράσεις- αλλά στα αναπάντητα ερωτήματα που αιώνια καίνε σαν κεριά αναμμένα, μπρος στης ψυχής μας το εικονοστάσι.
«Θεωρώ τον εγκέφαλο ένα κομπιούτερ που θα σταματήσει να δουλεύει όταν τα μέρη του χαλάσουν. Δεν υπάρχει μεταθάνατια ζωή για χαλασμένα κομπιούτερ», έχει πει ακόμα ο Χόκινγκ. Αν το αντίθετο του άθεου είναι το ένθεος, δε νομίζω ότι άνθρωποι που νιώθουν μέσα τους τον Θεό, θα διαφωνούσαν στο ελάχιστο μαζί του. Ο Θεός είναι η υπέρτατη Αγάπη, η απόλυτη ελευθερία και τέτοιες απεριόριστες έννοιες, ούτε απευθύνονται, ούτε μπορούν να προσεγγιστούν από τον -σε κάθε περίπτωση- πεπερασμένο ανθρώπινο εγκέφαλο.
O Αϊνστάιν το έχει πει πολύ όμορφα: «Το συναίσθημα ότι πίσω από κάθε πράγμα που γνωρίζουμε, υπάρχει κάτι το οποίο ο νους μας δεν μπορεί να συλλάβει, αυτό, για μένα είναι Θεός. Και υπό αυτή την έννοια και μόνο, πιστεύω βαθύτατα στον Θεό».
Προς Θεού(!) δεν προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω για κάτι. Ούτε να δώσω απάντηση στο αν ο Χόκινγκ πίστευε, ή δεν πίστευε στον Θεό. Άλλωστε τι σημασία μπορεί να έχει αυτό;
Σημασία έχει να επιλέγει κανείς τον Θεό -στο πρόσωπο του συνανθρώπου- με τις πράξεις, κι όχι με τα λόγια. Και πιστεύω ότι ο Στήβεν Χόκιγνκ, την είχε κάνει αυτή την επιλογή.
