Μποντλέρ: Ο Δάντης της νεωτερικότητας

Είμαι ωραία, ω θνητοί, σαν όνειρο της πέτρας

και το στήθος μου, που πάνω του ένας-ένας

πληγώθηκε, είναι φτιαγμένο για να εμπνέει στον ποιητή μια αγάπη

αιώνια και σιωπηλή όπως η ύλη.

Κυριαρχώ μες στο γλαυκό σαν Σφίγγα αινιγματική

Μια καρδιά από χιόνι και τους ολόλευκους κύκνους τα κάνω ένα.

Την κίνηση αποστρέφομαι που τις γραμμές μετακινεί.

Ποτέ μου δεν θα κλάψω ποτέ μου δεν γελώ.

Οι ποιητές μπροστά στις μεγαλειώδεις πόζες μου

που από περίοπτα μνημεία έχω δανειστεί

Θα χάνουν τον καιρό τους σε σοβαρές σπουδές.

Για να γητέψω τους πειθήνιους αυτούς εραστές

έχω τα μάτια μου, καθρέφτες διάφανους που όλα

πιο όμορφα τα κάνουν, τα μεγάλα μάτια με την αθάνατη λάμψη!

Τα «Άνθη του Κακού», το «ξεχασμένο βιβλίο» όπως το χαρακτήρισε ο δημιουργός του απογοητευμένος από την μικρή απήχηση που είχε αρχικά το έργο του, είναι σήμερα άσβεστος φάρος της ποίησης, μιας ποίησης γεμάτης ψυχή, που δύσκολα θα βρει κανείς σε άλλο ποιητή. Ο Μποντλέρ, πέραν πάσης αμφιβολίας, οδήγησε την ποιητική τέχνη εκεί που κανείς άλλος δεν την είχε φτάσει πριν από αυτόν, ανοίγοντας τον δρόμο στους αιρετικούς ποιητές και στην νεωτερικότητα.

Και δεν είναι υπερβολή τα λόγια του νεαρού Ρεμπό για τον Μποντλέρ: «Είναι ο πρώτος οραματιστής, ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός».