Ο «υποκριτής» Σάμιουελ Μπέκετ πήρε την εκδίκησή του

«Μετά τον Προυστ και τον Τζόυς η συγγραφική υπεροχή είναι πλέον αδιανόητη», είχε δηλώσει κάποτε ο Σάμιουελ Μπέκετ.

Πνευματικό παιδί του Τζόυς αλλά και θιασώτης του Μαρσέλ Προυστ, στον οποίο αφιέρωσε ένα μικρό ενθουσιώδες δοκίμιο, ο Μπέκετ αντιλαμβανόταν την αδιαπραγμάτευτη υπεροχή τους στον πεζό λόγο. Όσο αξιοθαύμαστα κι αν είναι τα δικά του αφηγήματα, με τον ευφάνταστο χαρακτηρισμό ημι-μυθιστορήματα που τους χάρισε η κριτική, δύσκολα προσεγγίζουν τα ύψη της πρόζας του Τζόυς και του Προυστ.

Ωστόσο, ο Μπέκετ πήρε την εκδίκησή του στον χώρο του δράματος. Η δραματουργική του δεινότητα τον καθιστά το τέταρτο πόδι του τραπεζιού που ονομάζεται θέατρο. Είναι ο δικός μας Σαίξπηρ, ο Σαίξπηρ της δικής μας εποχής, στοχαστικός, προφητικός, ποιητικός, και πάντοτε φρέσκος. «Το τέλος του παιχνιδιού» είναι η επιτομή της θεατρικής τέχνης από τους τραγικούς μέχρι σήμερα και είναι σχεδόν απίθανο να γραφτεί στη συνέχεια ένα έργο ανάλογης αξίας.

Στα θεατρικά του Μπέκετ οι Ιψενικοί «Εξόριστοι» του Τζόυς φαντάζουν ερασιτεχνισμός ενώ η παντελής απουσία του Προυστ από το θέατρο τον βγάζει εκτός συναγωνισμού.

Ο δαιμόνιος Ιρλανδός που έγραψε στα Γαλλικά για να ξεφύγει από την επιρροή του Τζόυς και να τιμήσει τον αγαπημένο του Προυστ πήρε την εκδίκησή του και από τους δύο.