Σύγχρονη τέχνη με πρώτη ύλη από την αρχαιότητα
«Δεν είμαι κλασικού τύπου επιμελήτρια», λέει η η ιστορικός τέχνης και διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης Μαρία Μαραγκού.
«Δεν είμαι κλασικού τύπου επιμελήτρια», λέει η η ιστορικός τέχνης και διευθύντρια του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης Μαρία Μαραγκού. «Εγραφα επί δεκαετίες κριτική τέχνης στον Τύπο και αυτό μου έχει αφήσει μια δυνατή όσφρηση σε σχέση με όσα συμβαίνουν σήμερα στα εικαστικά. Επίσης εξακολουθεί να με ενδιαφέρει η κοινωνική πλευρά των πραγμάτων», προσθέτει.
Εχουμε καιρό να δούμε επιμελητική δουλειά της Μαρίας Μαραγκού. Η τελευταία φορά ήταν στο τέλος του 2016, όταν σε συνεπιμέλεια με τον Δημήτρη Παλαιοκρασσά παρουσίασαν με τον οργανισμό ΝΕΟΝ την έκθεση «Η υπέρβαση της άβυσσος». Σε εκείνη την πολύ ενδιαφέρουσα συνύπαρξη 34 Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών στο Ωδείο Σύγχρονης Τέχνης, είχε επιτευχθεί το ζητούμενο από έναν επιμελητή, τουλάχιστον έτσι όπως το είχε ορίσει ο Ρώσος ιμπρεσάριος Σεργκέι Ντιαγκίλεφ. Επιμελητής είναι αυτός που φέρνει κοντά σπουδαίους καλλιτέχνες ώστε να συμβούν εξαιρετικά πράγματα, έλεγε.
Τη επόμενη εβδομάδα (18/1) εγκαινιάζεται στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων η έκθεση σύγχρονης τέχνης «Ειδύλλια οδός», σε σύλληψη και επιμέλεια της κ. Μαραγκού. Και αυτή τη φορά η αρχή που διέπει το πρότζεκτ είναι το μαζί. «Δεν θέλω να ξεχωρίσω γενιές δημιουργών, ούτε επιλέγω τις συμμετοχές με βάση την εθνικότητα ή την αναγνωρισιμότητα της δουλειάς τους. Με ενδιαφέρει η συνύπαρξη μεγαλύτερων και νεότερων, διάσημων και λιγότερο γνωστών, ξένων κι Ελλήνων καλλιτεχνών», υπογραμμίζει η ίδια. Ετσι, στην «Ειδύλλια οδό», που παίρνει το όνομά της από την ελληνική αρχαιότητα –ένα πέρασμα προς την Ελευσίνα και τα προάστια της αρχαίας Αθήνας από τις Ηριες Πύλες– τα έργα 33 σύγχρονων καλλιτεχνών συνδέουν το παρόν με το παρελθόν, δίχως νοσταλγία, με οδηγούς υλικά που χρησιμοποιούνταν επί αιώνες ως πρώτη ύλη για την τέχνη και τη χειροτεχνία: χώμα, μαλλί, καλάμια, υφάσματα, μάρμαρο, άχυρα, κλωστές και βελόνες, αργαλειοί. Υπό αυτό το πρίσμα οι δουλειές της Λίντα Μπέγκλις, του Αντριάν Βίλαρ Ρόχας, της Νομπούκο Τσουσίγια «συνομιλούν με το έργο του Νίκου Αλεξίου, της Δέσποινας Μεϊμάρογλου, του Δημήτρη Αντωνίτση, της Ελένης Λύρα, της Καλλιόπης Λεμού, της Μάρως Φασουλή, και νεότερων όπως ο Δημήτρης Ρεντούμης και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.
«Η ιδέα για μια έκθεση μ’ αυτό τον τίτλο γεννήθηκε στον ζόφο του παγκόσμιου εγκλεισμού και στην ατμόσφαιρα της απειλής του θανάτου. Η πανδημία ήταν και είναι εδώ, εμείς πάλι προσπαθούμε να ξεφύγουμε στις σκέψεις και στα όνειρα. Αγαπημένος περίπατος, τα μονοπάτια του Λυκαβηττού, η Ρωμαϊκή Αγορά, τα Αναφιώτικα, πεντάμορφα στην εγκατάλειψη από περαστικούς. Μια Αθήνα δίχως κόσμο. Δρόμοι σημερινοί, δρόμοι 25 αιώνων», σχολιάζει η κυρία Μαραγκού στο επιμελητικό σημείωμα που συνοδεύει την έκθεση. Στην πραγματικότητα, αυτή η μετατόπιση στον τόπο και στον χρόνο αποτελεί μια μεταφορά, μια «ουτοπική διαδρομή», όπως λέει η ίδια. «Ακουμπά ή έστω επιθυμεί να ακουμπήσει ένα κομμάτι της ιστορίας, των ανθρώπων και του επέκεινα διαμέσου του χρόνου, αναντικατάστατου υλικού της ιστορίας και της μνήμης», σχολιάζει. «Οι καλλιτέχνες που έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν χειρίζονται πολλά και διαφορετικά μέσα, υπερασπιζόμενοι τη βασική ιδέα ότι ο καλλιτέχνης αντανακλά την προσωπική του ματιά στο περιβάλλον στο οποίο ζει. Η ποικιλομορφία του μέσου που χρησιμοποιεί ο καθένας αντικατοπτρίζει τις τεχνικές και λεπτομέρειες που συνιστούν κοινό τόπο. Η πόλη της Αθήνας ως τοπόσημο και η μακραίωνη ιστορία της συνδέονται με μια πληθώρα εφαρμοσμένων, πρώτων υλών».
Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Eως τις 6/3.
