Τα Kλασικά: Οι «μεγάλες λουόμενες» του Σεζάν

Ο Πολ Σεζάν είναι για τη ζωγραφική ό,τι ήταν μαζί ο Προυστ, ο Τζόις και ο Κάφκα για τη λογοτεχνία. Είναι αυτός που απομυθοποίησε τη σημασία του χρώματος και ανέδειξε τη νέα πολυδιάστατη γεωμετρία στην τέχνη. Κατάκτησε το ιδανικό του νιτσεϊκού υπερανθρώπου με το να γίνει γέφυρα για τον ιμπρεσιονισμό και τη μοντέρνα τέχνη. Αμφισβητήθηκε και κυνηγήθηκε από τους ιμπρεσιονιστές αλλά αναγνωρίστηκε από τους επιγόνους του, τον Πικάσο, τον Μπρακ και τους άλλους πρωτοπόρους της ζωγραφικής στον 20^ο αιώνα.

Δεν χρειάζεται να σταθεί κανείς στο χαρακτηρισμό «Σεζάν, ο πατέρας της μοντέρνας τέχνης», ή στην δήλωση του Μονέ: «ο σπουδαιότερος όλων μας», για να αντιληφθεί το μέγεθος του καλλιτέχνη.

Θα μπορούσε να είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ακόμα κι αν είχε ζωγραφίσει μόνο τις «Μεγάλες Λουόμενες», θέμα με τις εκδοχές του οποίου καταπιάστηκε σε πολλά ακόμα έργα του. Είναι ο πίνακας που ενέπνευσε στον Πικάσο τις «Δεσποινίδες της Αβινιόν», το οποίο θεωρείται από πολλούς ως το εναρκτήριο λάκτισμα της μοντέρνας ζωγραφικής.

Ο Πωλ Σεζάν είναι μια μοναδική περίπτωση στην παγκόσμια τέχνη, μια πολυσυλλεκτική διάνοια που κινήθηκε από τους ζοφερούς μικρόκοσμους της ανθρώπινης ύπαρξης και την ακίνητη φύση μέχρι το κοσμογονικό μεσογειακό φως. Το έργο «Μεγάλες λουόμενες» εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφειας.