Μας λείπει η Μαλβίνα

Ήταν Αρσακειάδα, σπουδασμένη στο Παρίσι και γενικώς είχε ένα πολύ υψηλό επίπεδο μόρφωσης και καλλιέργειας. Ταυτόχρονα όμως, εκτός από «κορίτσι του σαλονιού», ήταν και «αντράκι του λιμανιού». Ίσως γιατί γεννήθηκε στον Πειραιά- ήταν και Ολυμπιακός! Κι όπως έχει γράψει ο Νίκος Καββαδίας «ο Πειραιάς είναι η κατ’ εξοχήν ανήσυχη πόλη που αντλεί από την αέναη άρρυθμη κίνηση των ανθρώπων που έρχονται και φεύγουν, από το μικρόβιο της μετακινήσεως, από την ακαταστασία των πόθων, από την αίσθηση της ζωής -αυτό περισσότερο από όλα-, της πραγματικής ζωής, κι’ όχι της ζωής, των σαλονιών και των κοσμοπολίτικων μυθιστορημάτων.» Αυτή την πραγματική ζωή, αναζήτησε στον σύντομο αλλά τόσο γεμάτο βίο της :

Η Μαλβίνα Κάραλη (Μαρία Ελένη Σακκά ήταν το πραγματικό της όνομα) γεννήθηκε στις 3/2 του 1952 και έφυγε στις 7 Ιουνίου του 2002, στα 50της, νικημένη από τον καρκίνο. Έφυγε, αφήνοντας το μοναδικό της στίγμα στην δημοσιογραφία και στην τηλεόραση. Οι ανεπανάληπτες σατιρικές εκπομπές της, «έγραψαν ιστορία», γιατί στάθηκαν απέναντι στην εξουσία, όπως στέκεται κάποιος που πραγματικά «τα έχει τόσα» (τα καρύδια).

Η ίδια βέβαια, όπως κάθε άνθρωπος που αγαπάει την κριτική επί της ουσίας, την εξαντλούσε πρωτίστως, στο δικό της πρόσωπο: «Πρώτη απ’ όλους εγώ το ξέρω πως κάνω την έξυπνη και πως είμαι τσάμπα μάγκας και πάντα θα είμαι τσάμπα μάγκας». Ασφαλώς και δεν ήταν τσάμπα μάγκας η Μαλβίνα.
Πώς την περιγράφει ο Γιώργος Χρονάς; «Έλαμπε! Οι βλεφαρίδες της, είχαν κάτι από το πέταγμα μιας πεταλούδας… Ζητούσε να μάθει για σένα και δεν είχε αναστολές. Σα να σε είχε καλέσει σε χορό όπου ήταν ο καβαλιέρος κι εσύ η ντάμα».

Αν και στον έρωτα που τον θεωρούσε «την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή», προτιμούσε τον ρόλο της ντάμας και μάλιστα της «παραδοσιακής»:

«Άντρας είναι ένας, ο άντρας μου. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει». «Αυτό που επιζητεί μία γυναίκα από τη σχέση με έναν άντρα είναι η άλωση. Το να χαθεί μέσα του». «Μόνο αυτούς που με τρόμαζαν αγάπησα. Ίσχυε για μένα το αρχαιοελληνικό ''είναι τρομερό να πέσεις στα χέρια ζωντανού Θεού''. Από την άλλη μεριά, ήταν και οι μόνοι που με ενδιέφεραν».

Χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε αν όντως την τρόμαξαν, οι άντρες που παντρεύτηκε ήταν τρεις. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα και ο τελευταίος με τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο. Απέκτησε τρία παιδιά.

Αν υπήρξε ευτυχισμένη; Όπως είπε κάποτε, αυτή την ερώτηση, την θεωρεί την πιο ηλίθια που θα μπορούσε να της κάνει κάποιος. Διευκρίνισε ωστόσο ότι ένιωθε «σχετικά καλά και ευγνώμων». Όσο για το αγαπημένο της –δικό της και πάλι- απόφθεγμα;

«Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν».

Εκείνη πάντως, αγαπήθηκε πολύ. Με το μικρό της όνομα. Όπως αγαπάμε, όσους νιώθουμε αληθινά δικούς μας ανθρώπους.

Γι’ αυτό μας λείπει η Μαλβίνα…