Τα τραγούδια έχουν Ιστορία: Κι οι άντρες κλαίνε! Η απάντηση του Καζαντζίδη στη Μαρινέλλα
Το 1968 όταν όλα ήταν ακόμα ρευστά, η Μαρινέλλα ηχογραφεί το τραγούδι: "Οι άντρες δεν κλαίνε" των Κατσαρού-Πυθαγόρα, για να λάβει την πληρωμένη απάντηση του Στέλιου Καζαντζίδη.
Έχουν γραφτεί πολλά για το καλλιτεχνικό αλλά και το ερωτικό διαζύγιο Καζαντζίδη-Μαρινέλλας. Και πώς αλλιώς θα γινόταν, αφού πρόκειται για το κορυφαίο δίδυμο στην Ιστορία του λαϊκού τραγουδιού. Από τη μια ο εθνικός βάρδος από την άλλη η μεγάλη κυρία της πίστας. Το 1966 κόπηκε δια παντός ο ομφάλιος λώρος μιας σχέσης αν μη τι άλλο φαντασμαγορικής. Εκείνος τράβηξε το μοναχικό του δρόμο μακριά από τα νυχτερινά μαγαζιά, εκείνη αναμετρήθηκε με το άγνωστο μιας νέας καριέρας και βγήκε νικήτρια. Το 1968 όταν όλα ήταν ακόμα ρευστά, η Μαρινέλλα ηχογραφεί το τραγούδι: "Οι άντρες δεν κλαίνε" των Κατσαρού-Πυθαγόρα, για να λάβει την πληρωμένη απάντηση. "Κι όμως κυρία μου, οι άντρες κλαίνε". Τα λόγια ανήκουν επίσης στον Πυθαγόρα. Πιθανότατα η πέτρα του σκανδάλου, το τραγούδι οι "οι άντρες δεν κλαίνε" με την φωνή της Μαρινέλλας να μην ήταν καν σπόντα όπως την εξέλαβαν κάποιοι. Το "Κι οι άντρες κλαίνε" όμως ήταν κάτι περισσότερο από απάντηση, κίνηση. σ' έναν αθέατο "πόλεμο" στίχων ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που πορεύτηκαν μαζί στην πιο κρίσιμη φάση της Ελληνικής λαϊκής μουσικής και την σφράγισαν με την παρουσία τους.
Να μ’ αγαπήσεις είν’ αργά
και γνώμη να σου αλλάξω
τρέξε να βρεις τη μοίρα σου
κι εγώ καιρό να κλάψω
Στο καλό καημέ μου πικρέ
κι αγαπημένε
και μην κλάψεις για μένα ποτέ
οι άντρες δεν κλαίνε δεν κλαίνε
Κόψε τη σάπια την κλωστή
που χρόνια μας ενώνει
και πλάι σου και μοναχή
ήμουνα πάντα μόνη
Στο καλό καημέ μου πικρέ
κι αγαπημένε
και μην κλάψεις για μένα ποτέ
οι άντρες δεν κλαίνε δεν κλαίνε
Κι οι άντρες κλαίνε
Σαν πληγωμένος αετός
στην κάμαρά, στην κάμαρά μας μπήκα
κι ούτε ανάσα, ούτε φως,
ούτε αγκαλιά δεν βρήκα
Κι όπως σκεφτόμουνα πως άλλος σ' αγκαλιάζει
το πρώτο δάκρυ μου κατάλαβα να στάζει
το πρώτο δάκρυ μου κατάλαβα να στάζει
Με τσακισμένα τα φτερά
έπιασα το, έπιασα το ποτήρι
μα του χαμού σου η συμφορά
με είχε παρασύρει
Κι όσο σκεφτόμουνα πως είσαι μακριά μου,
ποτάμια τρέχανε θολά τα δάκρυά μου
ποτάμια τρέχανε θολά τα δάκρυά μου
Όσοι δεν πόνεσαν
άσ' τους να λένε
κι όμως κυρία μου
κι οι άντρες κλαίνε
