Τα τραγούδια έχουν ιστορία: «Σταλιά σταλιά» (1968) - «Να το δώσεις να το πει ο Καζαντζίδης!» (vid)

Όταν ο Ζαμπέτας συνέθετε το «σταλιά σταλιά», σκεφτόταν την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Όχι γιατί τη θεωρούσε σπουδαία τραγουδίστρια. Ποτέ δεν ήταν. Εκείνο το μπρίο της όμως θα μπορούσε να απογειώσει ένα τέτοιο τραγούδι. Με τον ενθουσιασμό του δημιουργού, της ζήτησε να το ακούσει λέγοντάς της: «Αλικάκι, σου έχω ένα τραγούδι, τελείωσες μετά από αυτό…».

«Τι είναι αυτό; Να το δώσεις να το πει ο Καζαντζίδης» λέει η Αλίκη στον Ζαμπέτα. ‘Ισως φοβήθηκε να το πάρει πάνω της. Ένα τέτοιο τραγούδι απαιτούσε έναν κανονικό τραγουδιστή. Ο Ζαμπέτας πάντως το εισέπραξε ως απόρριψη κι αισθάνθηκε το αίμα του να παγώνει.

Την ίδια μέρα στο στούντιο βρισκόταν τυχαία η Μαρινέλλα, η οποία τότε αναζητούσε αγωνιωδώς μια σόλο καριέρα μακριά από τη σκιά του Καζαντζίδη. Μόλις άκουσε το τραγούδι πλησίασε συνεσταλμένα τον συνθέτη και του είπε: «Ρε μανίτσα, δώσ’ το σ’ εμένα». Ήταν το τυχερό της. Το τραγούδι είχε γραφτεί για εκείνη. Και στα χείλη της έγινε η επιτυχία που επιθυμούσαν τόσο η ίδια όσο και ο δημιουργός του.

Σταλιά σταλιά

Αγόρι μου, στολίδι μου,
σαν γέρνεις και μ' αγγίζεις
πιο πέρα κι απ' τα πέρατα
του κόσμου μ' αρμενίζεις.
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα
τα πίνω τα φιλιά σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου.
Ματιά ματιά, τα μάτια σου
αγάπη με χορταίνουν,
τη μέρα με πεθαίνουνε,
τη νύχτα μ' ανασταίνουν.
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα
τα πίνω τα φιλιά σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου.
Άσε να μπω στα χείλη σου
τη δίψα μου να σβήσω
και την καρδιά σου, αγόρι μου,
δροσιά να την ποτίσω.
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα
τα πίνω τα φιλιά σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου.

Γιώργος Ζαμπέτας-Διονύσης Τζεφρώνης