Αν όχι Σαββόπουλος τότε τι;

Συναντάς τον Διονύση επί σκηνής και ψηλαφίζεις στη φωνή και στη σκέψη του το μέταλλο της αιώνιας νιότης. Τώρα, καθώς μαζεύει το κουβάρι της ζωής του, έρχεται πια να αναμετρηθεί με το κοινό όχι ως ο ύψιστος τραγουδοποιός αυτού του τόπου αλλά ως ένας κοινός τραγουδιστής, που κουβαλά στις πλάτες του ανθρώπους και μουσικές. Δεν φοβάται να εκτεθεί σε μια παράσταση με τραγούδια άλλων. Τους γνωρίζει όλους και τους έχει σιγοτραγουδήσει. Μπορεί να σου μιλήσει για τον Τσιτσάνη της Θεσσαλονίκης, για τον Παπαϊωάννου και την Μπέλλου της νιότης του, για τον Ζαμπέτα και τον Μπάτη, για τις μπουάτ της Πλάκας, για τον Ρασούλη αλλά και για τον Παπάζογλου της παλιάς Θεσσαλονίκης, για τον Μπιθικώτση και τον Κόκκοτα της Αμερικής, για τον Χατζηδάκι. Ίσως πολλά από όσα λέει να μην συνέβησαν στην πραγματικότητα. Κάποια ασφαλώς τα έχει ακούσει αλλά τα οικειοποιείται με καλοπροαίρετο θάρρος. Δεν μας πειράζει. Κατά βάθος δεν θέλεις να γεράσει η τρέλα του. Ο Σαββόπουλος είναι πια «εθνικός θησαυρός» για ένα λαό που αποφάσισε εδώ και μερικές δεκαετίες να χορεύει πάνω σε σωρούς από λουλούδια, στις κατάμεστες πίστες των λαϊκών μαγαζιών. Είναι ο ταχυδακτυλουργός των αναμνήσεών μας, αυτός ξέρει καλύτερα από τον καθένα με την φωνή και την αισθητική του, με τους σπάνιους χειρισμούς λέξεων και μελωδιών να μας γυρίζει κάθε φορά σε ό,τι είχε στ’ αλήθεια αξία. Τραγουδά τα πάντα με διακριτικό τρόπο, με σεβασμό και αβροφροσύνη χωρίς να στραγγαλίζει τα τραγούδια. Με τη σοφία και την υποβλητικότητα ενός καλού αφηγητή μας δίνει όλη τη μουσική παράδοση των τελευταίων δεκαετιών στο πιάτο. Η θεατρικότητα αυτού του ανθρώπου που στα νιάτα του παρέπεμπε σε Σειληνό αλλά τώρα θυμίζει διαπρύσιο ρήτορα κάτω από το Αττικό τοπίο είναι αμίμητη.

Στην ταράτσα του Φοίβου, ο Σαββόπουλος κατάφερε μέσα σε μια νύχτα να ξορκίσει τα φαντάσματα της μουσικής κακουγουστιάς που σουλατσάρουν, θαρρείς, ακόμα στην Ιερά Οδό και μας έκανε να αναρωτηθούμε: «Πώς αφήσαμε τόσα χρόνια και κυβέρνησαν τα μουσικά μας γούστα τα ανθρωποειδή της πίστας;».