Νατάσα Θεοδωρίδου: Η τελευταία μεγάλη λαϊκή κυρία

Το παλιρροϊκό κύμα της Ιστορίας με την τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής φέρνει μαζί με την προσφυγιά και τα πρώτα σπέρματα του αστικού τραγουδιού που θα ανθίσει στο μεσοπόλεμο και εξελισσόμενο θα κυριαρχήσει μέχρι τις παρυφές της επτάχρονης δικτατορίας στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

Στην αρχή ήταν οι μικρασιάτες και τα σαντουρόβιολα αλλά ο Μάρκος Βαμβακάρης θα σπάσει το «κατεστημένο» τους δημιουργώντας την ρεμπέτικη δυναστεία. Ο Τσιτσάνης θα αναμορφώσει το ρεμπέτικο, ο Χιώτης θα το βγάλει από την απομόνωση και νέοι συνθέτες όπως ο Καλδάρας, ο Ζαμπέτας και ο Άκης Πάνου θα πρωτοστατήσουν στο καθαρόαιμο λαϊκό με το οποίο μεγάλωσαν οι μεταπολεμικές γενιές.

Φίλιππος Νικολάου: Ο μποξέρ του Ολυμπιακού που σήκωσε στην πίστα τον Νουρέγιεφ

Ένας προσεκτικός παρατηρητής θα διακρίνει σε όλη αυτή τη διαδρομή την αόρατη κλωστή που συνδέει μια σειρά από γυναικείες φωνές μπροστά στο λαϊκό μικρόφωνο. Από την εποχή της Παπαγκίκα και της Μαρίκας της Πολίτισσας περάσαμε στην Γεωργακοπούλου, στην Μπέλλου, την Χασκήλ, την Νίνου, κι από εκεί στη Χρυσάφη, στην Πόλυ Πάνου, στην Καίτη Γκρέι και στην Γιώτα Λύδια. Η Μοσχολιού, η Μαρινέλλα και η Μπέμπα Μπλανς έδωσαν το τελευταίο στίγμα λαϊκού μικροφώνου.

Περάσαμε στον μεταπολιτευτικό κόσμο, στον οποίο το λαϊκό τραγούδι γινόταν σιγά-σιγά μια ανάμνηση και πολλοί προσπάθησαν να την αντιγράψουν δημιουργώντας προϊόντα ιμιτασιόν.

Οι λαϊκές πίστες μπολιάστηκαν με το μαζικό πνεύμα της πάλαι ποτέ ντισκοτέκ και οι μπάσταρδοι ήχοι προσέλκυσαν τον αμύητο όχλο. Οι ιερόσυλοι διασκεδαστές έκαναν το υποτιθέμενο λαϊκό τραγούδι του σήμερα να μοιάζει με μουσικό χυλό με ντίσκο-ποπ στοιχεία.

Κι όμως σε αυτό το Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο των «σκυλάδικων» και της αντιαισθητικής καψούρας, ακούστηκε μια φωνή από τα παλιά, που το μέταλλό της μας γύρισε πίσω στα καλά χρόνια.

Η φωνή της Νατάσας Θεοδωρίδου έβαλε πολλές φορές συνθέτες και στιχουργούς στις αυθεντικές ράγες της λαϊκής μουσικής. Η βαθιά μέτζο φωνή της άρχισε να μας θυμίζει περασμένα μεγαλεία. Η καλιμπραρισμένη ερμηνεία της, ο διακριτικός αναστεναγμός και τα μερακλίδικα γυρίσματά της μας πήγαν πίσω στην πειθαρχημένη νεαρή Μπέλλου και στις καλύτερες στιγμές της έφηβης Πόλυς Πάνου της δεκαετίας του ’50.

Θα είχε ενδιαφέρον να μεταφέρει κανείς τη φωνή της Θεοδωρίδου με τη μηχανή του χρόνου στα χρόνια όπου άνθισε το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, να της δώσει την ευκαιρία να πει σε πρώτη εκτέλεση μερικά από τα αθάνατα εκείνα άσματα, που θα τραγουδάμε μια ζωή. Η ίδια ωστόσο κατάφερε ακόμα και στην ιλουστρασιόν σύγχρονη εποχή να αξιοποιήσει πλήρως το μελαγχολικό χνούδι και την άχνα της. Από τις μελωδίες του Θεοφάνους μέχρι την Ρεμπούτσικα η Θεοδωρίδου χτίζει με τα χρόνια το δικό της μύθο. Στο γεμάτο τίμπρο της φωνής της «οι πυξίδες δείχνουν πάντα το Βοριά...»