Μια φορά θυμάμαι το ποδόσφαιρο. Tώρα σιωπή, τώρα PC

Μια φορά θυμάμαι με μισούσες που έφευγα, πάλι ταξίδι, έλεγες, εσύ εκεί να καλοπερνάς με τα φιλαράκια σου κι εγώ εδώ μόνη μου, να τρέχω για όλα: νοικοκυριό, δουλειά, παιδιά, σχολεία, χώρια τα άπλυτα στη βαλίτσα του γυρισμού.

Μια φορά θυμάμαι π’ αγαπούσες να καθόμαστε οι δυο μας στον καναπέ και να σου λέω ιστορίες από το ταξίδι: την πόλη που είδα, τον αγώνα που χάρηκα, τους ανθρώπους που γνώρισα, τα φαγητά που γεύτηκα, τα πράγματα που έμαθα, τα δώρα που αγόρασα.

Μια φορά θυμάμαι μού φορούσες στο λαιμό το κασκόλ, εκείνο το μακρύ μάλλινο στα χρώματα της ομάδας που μου πήρες πέρσι δώρο στη γιορτή μου και με ξεπροβόδιζες με την ίδια πάντα ευχή: «άντε και με τη νίκη».

Μια φορά θυμάμαι που απορούσες πώς γίνεται και άνθρωποι αρνιά να μεταμορφώνονται σε λύκους, κάθε φορά που ανεβαίνουν στην εξέδρα για να παρακολουθήσουν τον αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας.

Μια φορά θυμάμαι π’ ανησυχούσες γιατί περνούσε η ώρα, στις 8 σου είχα πει ότι θα είμαι πίσω αλλά δεν ήμουν και συ έβαλες το κακό με το μυαλό σου γιατί λέγανε στα ραδιόφωνα ότι στον αγώνα, που είχα πάει, είχαν γίνει επεισόδια, τραυματισμοί και συλλήψεις.

Μια φορά θυμάμαι που κοιτούσες με τρόμο το σκισμένο κάτω χείλος και το σπασμένο μπροστινό δόντι, κι έλεγες “πώς έγινες έτσι” κι εγώ να λιγοψυχώ, ότι είχα συνέρθει από την αγκωνιά του αμυντικού στην καθιερωμένη μπάλα του Σαββάτου.

Μια φορά θυμάμαι που ποθούσες, να σε πάρω μαζί μου σε ένα ταξίδι και εγώ δεν σου χάλασα το χατίρι, ήταν τα γενέθλιά σου, vamos a Espana είπα, αλλά τα γήπεδα εκεί είναι ψηλά σαν πενταόροφες πολυκατοικίες, σ’ έπιασε ίλιγγος κι έκλεισες τα μάτια, δεν είδες ούτε μια φάση από το ματς.

Καμιά φορά, στις ατέλειωτες ώρες της καραντίνας, θυμάμαι, όλα αυτά που ζήσαμε στην π.Κ (προ κορονοϊού) εποχή, όλες εκείνες τις μέρες που ήταν γεμάτες από φωνές και από ποδόσφαιρο. Ενώ τώρα, σιωπή, τώρα PC…