Μιχάλης Κουλίζος: «Έβαλα τα κλάματα όταν δεν μπορούσα να μπω στο Καραϊσκάκη με τον ΠΑΟΚ»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Τα λόγια για τον πρόλογο είναι περιττά. Το παλικάρι δεν λείπει ποτέ από το Καραϊσκάκη. Και έχει μια συγκλονιστική ιστορία. Το πρώτο συναίσθημα που νιώθω όταν μου λένε τέτοια είναι θλίψη. Μετά από λίγο όμως η θλίψη γίνεται δύναμη. Πρέπει να κοιτάς γύρω σου τι γίνεται. Αυτός είναι ο Μιχάλης Κουλίζος!

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 25/4/2020

Μιχάλη, η μητέρα σου ήταν στο τηλέφωνο;

Ναι.

Την άκουσα να δυσκολεύεται. Πόσων χρόνων είναι;

70.

Ο πατέρας σου πόσων χρόνων είναι;

84.

Εσύ;

37.

Φαντάζομαι η ζωή σπίτι δεν είναι εύκολη.

Πολύ δύσκολη είναι. Ο πατέρας μου λόγω ηλικίας δεν μπορεί να βγει έξω. Η μητέρα μου έχει πρόβλημα κι εκείνη αναπηρίας. Δεν μπορεί να περπατάει. Έτσι, βγαίνω εγώ έξω και κάνω τα ψώνια.

Οικονομικά πώς τα καταφέρνετε;

Με τη σύνταξη του πατέρα μου και με το επίδομα που παίρνω ως ΑμεΑ. Δόξα τω Θεώ, δεν έχω παράπονο.

Σε τιμά αυτό που λες. Έχεις εργασία;

Όχι. Έχω σπουδάσει κομπιούτερ πάντως. Και είμαι δημοτικός σύμβουλος εδώ στο Κερατσίνι. Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Με ψήφισε ο κόσμος. Η αγάπη μου για τον Ολυμπιακό είναι γνωστή. Είναι τεράστια. Ο Ολυμπιακός μού δίνει ζωή για να ξεπερνώ τα προβλήματά μου. Και το βασικότερο πράγμα που μου λείπει όλο αυτόν τον καιρό είναι το Καραϊσκάκη! Μου λείπει πολύ.

Πώς πας στο Καραϊσκάκη όταν έχει Ολυμπιακό;

Με το λεωφορείο. Κάποιες φορές έχω πάει και με το αμαξίδιο!

Πόση ώρα κάνεις για να πας στο γήπεδο από το σπίτι σου με το αμαξίδιο;

45 λεπτά με 1 ώρα.

Μου είπε ο Νίκος Στυλιανέσης ότι μια φορά είχες μείνει έξω από αγώνα με τον ΠΑΟΚ και τον πήρες τηλέφωνο κλαίγοντας. Είναι αλήθεια;

Αλήθεια είναι. Φέτος. Εδώ θα ήθελα να πω κάτι. Ο Ολυμπιακός προς τιμήν του δεν ζητά λεφτά από ΑμεΑ για να μπουν στο γήπεδο. Σε αντίθεση με άλλες ομάδες. Υπάρχουν όμως περιορισμένες θέσεις. Και με το σύστημα του τηλεφώνου είναι όποιος προλάβει. Αν αργήσεις να πιάσεις γραμμή, μπορεί να μείνεις έξω και είναι άδικο για ΑμεΑ που δεν λείπουν από κανένα ματς. Εγώ και λίγοι ακόμα πάμε σε κάθε ματς. Και στα πιο μικρά. Όμως στα μεγάλα ματς θέλουν να πάνε όλοι. Πράγματι λοιπόν ήθελα τόσο πολύ να δω το ματς με τον ΠΑΟΚ. Με πιάσανε τα κλάματα και πήρα τηλέφωνο τον Νίκο. Το θέμα έφτασε έως τον πρόεδρο. Και μπήκα.

Αληθεύει ότι είχε γράψει σχόλιο για σένα στα social media ο Μιλτιάδης Μαρινάκης;

Ναι, ο γιος του προέδρου. Είχε δει μια φωτογραφία όταν μου έδωσε φανέλα παίκτης του Ολυμπιακού. Και έγραψε για το χαμόγελό μου. Ήταν πράγματι χαμόγελο ευτυχίας. Έγραψε «μία εικόνα, χίλιες λέξεις».

Πώς το έπαθες αυτό, Μιχάλη, να είσαι καθηλωμένος στο καρότσι;

Όταν γεννήθηκα, έγινε ένα λάθος στη θερμοκοιτίδα. Γεννήθηκα εφτά μηνών και έπρεπε να μπω σε θερμοκοιτίδα.

Τι λάθος έγινε;

Πήρα περισσότερο οξυγόνο.

Ποιος το έκανε αυτό το λάθος;

Δεν θέλω να ρίξω ευθύνες. Ήταν η κακιά στιγμή. Αυτό μου προξένησε βλάβη στον εγκέφαλο, δεν δίνει εντολή ο εγκέφαλος να περπατήσω. Είναι σαν την κεντρική μονάδα του υπολογιστή, το λέω έτσι επειδή ασχολούμαι με τους υπολογιστές. Εδώ θέλω να πω κάτι στον κόσμο: επιτρέπεται να πέσεις κάτω. Αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς.

Ποιο είναι το όνειρό σου, Μιχάλη;

Το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να μπορούσα να παίξω ποδόσφαιρο.

Αυτό μου είπε και ο Γιάννης Αλαμπασύνης.

Δεν έχω παίξει ποτέ ποδόσφαιρο στη ζωή μου. Και το λατρεύω, βλέπω πολύ ξένο ποδόσφαιρο, όχι μόνο Ολυμπιακό.

Τι ομάδα είσαι στο εξωτερικό;

Λίβερπουλ.

Κόκκινα και η Λίβερπουλ.

Κόκκινα ο Ολυμπιακός, κόκκινα η Λίβερπουλ, κόκκινα και η άλλη ποδοσφαιρική μου αγάπη, η ομάδα της περιοχής μου που παίζει στο τοπικό, η Αμφιάλη.

Τι είναι για εσένα ο Ολυμπιακός;

Θα σου πω μόνο κάτι που τα λέει όλα. Και είναι αλήθεια. Όταν έβαλε το γκολ ο Ελ Αραμπί με την Άρσεναλ, για μερικά δευτερόλεπτα νόμιζα ότι θα περπατούσα.

Πού το είδες το ματς;

Δεν το έβλεπα εκείνες τις στιγμές. Το άκουγα στο ραδιόφωνο. Είναι το γούρι μου. Ξεκίνησα να βλέπω τον αγώνα στην τηλεόραση, αλλά κάποια στιγμή έκλεισα την TV και το άκουγα από το ραδιόφωνο. Όταν έβαλε το γκολ ο Ελ Αραμπί, σηκώθηκα και νόμιζα ότι θα περπατούσα. Μπορώ να σηκωθώ αλλά δεν μπορώ να περπατήσω.

Έχεις δει όνειρο στον ύπνο σου ότι παίζεις ποδόσφαιρο;

Το πιο ωραίο όνειρο που έχω δει στον ύπνο μου και δεν ήθελα να ξυπνήσω είναι ότι ο Ολυμπιακός πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ!

Πώς περνάς τη μέρα σου, Μιχάλη;

Όλα τα χρόνια ανυπομονούσα να έρθει η μέρα του ματς να πάω στο γήπεδο να δω τον Ολυμπιακό. Τώρα το χάσαμε κι αυτό. Λένε πολλά άσχημα για τους οργανωμένους οπαδούς, αλλά εμένα και σε άλλα άτομα σαν κι εμένα που ξέρω μου έχουν σταθεί πάρα πολύ. Με ρώτησες πριν τι είναι ο Ολυμπιακός για εμένα. Είναι μετά την οικογένειά μου. Ο Ολυμπιακός. Ξεχνάω τη δύσκολη πραγματικότητα που αντιμετωπίζω.

Πώς έγινες Ολυμπιακός;

Ήταν όλη η οικογένειά μου, ειδικά από το σόι της μητέρας μου. Γήπεδο πάω από τα 12 μου! Παλιότερα δεν είχα το αμαξίδιο να πάω στο γήπεδο μόνος μου. Με πήγαιναν με το καρότσι φίλοι μου. Αφότου απέκτησα το αμαξίδιο, αυτό μου δίνει τεράστια δύναμη. Ήταν ένα όνειρο να μπορώ να πηγαίνω μόνος μου στο Καραϊσκάκη. Ήταν όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Μιχάλη, μου αρέσει η συνέντευξη ιδιαίτερα και θα δημοσιευθεί σύντομα.

Όποτε θες εσύ βάλ’ την, σε διαβάζω πάντοτε να ξέρεις. Και ευχαριστώ πολύ την εφημερίδα για την τιμή που μου κάνετε.

Είπες πριν ότι το μεγάλο σου όνειρο είναι να μπορούσες να παίξεις ποδόσφαιρο. Σε ποια θέση θα ήθελες να αγωνιστείς;

Στόπερ! Αυτή είναι η αγαπημένη μου θέση.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου στόπερ στον Ολυμπιακό τα χρόνια που βλέπεις ποδόσφαιρο;

Μου άρεσε πάρα πολύ ο Κωστάκης ο Μανωλάς. Παρότι στην αρχή αμφισβητήθηκε από πολλούς, εγώ πάντα τον πίστευα. Έβλεπα τα αθλητικά προσόντα του και τον δυναμισμό του.

Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είναι όπως πρέπει για ένα αμαξίδιο σαν το δικό σου;

Όχι. Αν και έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Το πρόβλημα όμως έχει να κάνει περισσότερο με τη νοοτροπία του κόσμου.

Αν τώρα έσπαγε η καραντίνα και έλεγε η κυβέρνηση ότι μπορεί να παίξει ο Ολυμπιακός και ας πάει στο γήπεδο όποιος θέλει με δική του ευθύνη, να υπογράψει ένα χαρτί, θα πήγαινες; Ή δεν θα έπαιρνες το ρίσκο; Ανήκεις σε ομάδα υψηλού κινδύνου και οι γονείς σου το ίδιο.

Αβλεπτί θα πήγαινα να δω τον Ολυμπιακό! Είναι αυτό που μου λείπει πιο πολύ από όλα, ο Ολυμπιακός μου. Μου λείπει το Καραϊσκάκη. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου ήταν όταν μπήκα στο νέο γήπεδο. Έβλεπα τον Ολυμπιακό και στο ΟΑΚΑ και στη Ριζούπολη πριν.

Ποια είναι η μεγαλύτερη στενοχώρια που έχεις πάρει από τον Ολυμπιακό;

Ο αποκλεισμός στο Κύπελλο από τον Παναθηναϊκό μέσα στο παλιό Καραϊσκάκη, με το πέναλτι που έχασε ο Αλεξανδρής στο τέλος. Για την ακρίβεια, του το έπιασε ο Βάντσικ.

Καλά κάνεις και το διευκρινίζεις γιατί στενοχωριέται ο Αλεξανδρής με εκείνη τη φάση, όταν ακούει ότι το έχασε. Του το έπιασε ο αντίπαλος γκολκίπερ που ήταν καλός.

Πραγματικά. Πήγαινα Α’ Γυμνασίου. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

Από τη φετινή ομάδα ποιον γούσταρες πιο πολύ;

Ματιέ Βαλμπουενά. Παικτάρα μεγάλη. Πολλά κιλά μπάλα. Και επαγγελματίας με όλη τη σημασία της λέξης. Επειδή βλέπω τον Ολυμπιακό από κοντά πολλά χρόνια, θέλω να τονίσω κάτι: φέτος η ομάδα είχε παίκτες με ποιότητα, αλλά είχε και κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό στο ποδόσφαιρο, κατάφεραν να γίνουν μία οικογένεια.

Μιχάλη, είμαι εντάξει. Δεν θέλω τα πολύ μεγάλα κείμενα πια, διαβάζονται πιο εύκολα έτσι. Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να μου πεις;

Ποδοσφαιρική λατρεία διαχρονικά: Βασίλης Καραπιάλης. Ευχαριστώ πάρα πολύ, Θέμη μου, ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Εγώ ευχαριστώ, μάγκα.