Πιο υποψιασμένοι πλέον...

Είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για καταστάσεις και γεγονότα, μέσα από τα οποία δίνουμε ζωή στη ζωή μας. Αντίθετα, η διέξοδός μας από αυτή την κατάσταση έρχεται μέσα από μνήμες και θύμησες που έχουν να κάνουν με αυτούς τους ίδιους ανθρώπους, τις ίδιες καταστάσεις, τα ίδια τα γεγονότα.

Και υπάρχει μια τραγική ειρωνεία. Όσο έχουμε μείνει μακριά από τα πάθη μας (ποδόσφαιρο κ.ά.) τόσο πιο βαθιά σε αυτά έχουμε εισχωρήσει μέσα από τις οθόνες μας, τις ταινίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους-πρότυπα και για κάποιους είδωλα. Μέσα από αυτές γίναμε γνώστες πολλών παρασκηνίων, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν θα άγγιζε ποτέ το μυαλό μας.

Τη στιγμή που λιγότερο το σώμα και περισσότερο το μυαλό γίνεται δέκτης πολλών πληροφοριών από τη συνεχή ενημέρωση, έχουμε αναπτύξει το αίσθημα, αν θέλετε τη δεξιότητα ή το ένστικτο, της αξιολόγησης: το φίλτρο. Αποφασίζουμε πλέον πιο εύκολα τι κρατάμε και τι πετάμε. Και η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να κρατήσουμε πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμαστε.

Πλέον η πηγή ενημέρωσης και πληροφοριών, που δεν είναι άλλη από μια οθόνη, έχει γίνει χείμαρρος που μας παρασέρνει πολλές φορές σε δύσβατα μονοπάτια. Ένας χείμαρρος ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί ~και~ διδακτικά. Η άθληση, η μπάλα, ο πρωταθλητισμός βγαίνουν από τα στερεότυπα και μπαίνουν πλέον στα σπίτια μας με έναν διαφορετικό τρόπο. Ενώ «έξω» δεν κινείται τίποτα, «μέσα» και μέσα μας ωριμάζουν αισθήματα και συνθήκες, μέσα από τις οποίες είχαμε μάθει να γευόμαστε τα πάθη μας.

«Ο τελευταίος χορός», το ντοκιμαντέρ με τους Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Εκατομμύρια άνθρωποι μεγάλωσαν με το είδωλό του, τις αφίσες, τα ρούχα του, το μεγαλείο που δημιουργήθηκε ως βιτρίνα πίσω από άγνωστες πτυχές. Πόσο μας ξενίζει και μας ιντριγκάρει το παρασκήνιο για τα ναρκωτικά, την προδοσία του Πίπεν, τις απογοητεύσεις του! Μάθαμε. Μάθαμε ότι είναι και ο Τζόρνταν ένας άνθρωπος που μπορεί να μισήσει...

«Η ζωή του Κάρλος Τέβες». Πολλοί τον μίσησαν ποδοσφαιρικά. Όμως πόσο μπορεί αυτό να αγγίξει έναν ποδοσφαιριστή, που τον είχε απορρίψει η βιολογική μητέρα του; Πόσο μπορεί να προβληματιστεί ένας έφηβος που όταν έφευγε για προπονήσεις σφύριζαν πάνω από το κεφάλι του οι σφαίρες; Που έχασε τον βιολογικό του πατέρα σε ανταλλαγή πυροβολισμών και φίλους του από ναρκωτικά...

Δείτε απνευστί το «The English Game». Μια ατμοσφαιρική σειρά, η υπόθεση της οποίας εστιάζει στην Αγγλία του 1870. Εκεί όπου δύο ποδοσφαιριστές ~από εκ διαμέτρου αντίθετες κοινωνικές τάξεις~ γίνονται φίλοι και φέρνουν πιο κοντά τον λαό με το άθλημα των αριστοκρατών. Πόσες ταξικές και κοινωνικές διαφορές μπορεί τελικά να συνθλίψει το κλοτσοσκούφι...

Ακόμα και το «Ultras». Το κοινωνικό δράμα, όπου ο 50χρονος Σάντρο ξεδιπλώνει τις ευαισθησίες του ως επικεφαλής ενός συνδέσμου φανατικών οπαδών ποδοσφαίρου, των «Απάτσι», με τους οποίους έχει περάσει σχεδόν μια ζωή στους δρόμους και στα γήπεδα ζώντας σκηνικά βίας, συγκρούσεων και εκρηκτικών καταστάσεων.

Καλογυρισμένες σειρές που μας βάζουν μέσα στο «παιχνίδι». Υπογραμμίζουν τις παραμέτρους που πολλοί αρνούνται να δουν στην «αληθινή ζωή» και μας κάνουν πιο υποψιασμένους από αυτό που μας σερβίρεται ως τελική εικόνα μιας κοινωνίας, μιας ομάδας, ενός αθλητή, ενός ανθρώπου...