Η κούρσα εξοπλισμών οδηγεί σε λιτότητα

Θα μπορούσε να είναι και ιστορικό παράδοξο, αλλά ισχύει: Οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης, που γεννήθηκε και χτίστηκε ως το απόλυτο οικοδόμημα της ειρήνης, διαγκωνίζονται και πλειοδοτούν σε προσκλητήρια πολέμου.

Το τελευταίο, και ηχηρό, μήνυμα ήρθε χθες από τον επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ, που διακήρυξε ότι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος στην Ευρώπη δεν είναι πλέον απλή φαντασία. «Ο πόλεμος βρίσκεται ήδη γύρω μας, με μεγάλη ένταση. Ένας συμβατικός πόλεμος στην Ευρώπη δεν είναι πια μόνον στη φαντασία μας» δήλωσε ο Μπορέλ, ανεβάζοντας μια ακόμη κλίμακα τον ρητορικό ακτιβισμό που άνοιξαν πρώτοι οι Εμανουέλ Μακρόν και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Ο δαίμων και υπέρτατος εχθρός είναι πάντα ο Πούτιν, η απειλή ορίζεται ξανά εξ Ανατολάς και, στην πιο κρίσιμη ίσως καμπή της σύγκρουσης στην Ουκρανία, η μεγάλη αγωνία της Ευρώπης είναι η ατλαντική μοναξιά: ο φόβος ότι θα χάσει την αμερικανική αμυντική ομπρέλα εάν επιστρέψει στην προεδρία των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ.

Υπό αυτόν τον φόβο το (όποιο) αμυντικό δόγμα της E.E. γίνεται αίφνης πολεμικό και μαζί γίνεται πολεμική και η ευρωπαϊκή οικονομία.

«Tο μέρισμα ειρήνης της μετα-ψυχροπολεμικής εποχής εξαντλήθηκε» λέει και η επικεφαλής γεωοικονομικής ανάλυσης του Bloomberg Economics Τζένιφερ Γουέλς και προειδοποιεί: «Αυτό σημαίνει πως πάμε σε έναν ευρύ μετασχηματισμό στην αμυντική βιομηχανία, στις δημοσιονομικές προτεραιότητες και στις χρηματαγορές».

Κοινώς, είτε ως αποτέλεσμα μιας νέας real politik είτε ως προϊόν της αδυναμίας της Ευρώπης να παίξει ρόλο ειρηνοποιού και διαμεσολαβητή στο μέτωπο της Ουκρανίας (και όχι μόνον), τα επόμενα χρόνια έρχονται απειλητικά. Ακόμη κι εάν το προσκλητήριο στα όπλα μείνει μόνο σε επίπεδο πολεμικής ρητορικής, ήτοι ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, οι οικονομίες θα ματώσουν.

Το Bloomberg Economics υπολογίζει ότι για την αμυντική θωράκιση του «ανατολικού μετώπου» ΗΠΑ και Ευρώπη θα πρέπει να διαθέσουν την επόμενη δεκαετία 10 τρισ. δολάρια επιπλέον των σημερινών αμυντικών δαπανών.

Το πόσο είναι τερατώδες και οδηγεί, ντε φάκτο, σε νέο δημοσιονομικό μοντέλο: αύξηση δανεισμού (απαγορευτική για τις ήδη υπερχρεωμένες χώρες) ή μείωση κοινωνικών δαπανών και αύξηση φόρων. Κοινώς, οδηγεί απευθείας σε νέα εποχή πολεμικής, και ασφυκτικής, λιτότητας…