Συμβουλές σε όσους έχουν «καεί» στη δουλειά

Νιώθετε τα πόδια σας στηλωμένα στη γη, ενώ πρέπει να σπεύσετε να χτυπήσετε κάρτα στη δουλειά σας. Φτάνουν τα μεσάνυχτα και εσείς βρίσκεστε ακόμα μπροστά από το υπολογιστή, για να προχωρήσετε λίγο περισσότερο τη δουλειά, να προλάβετε τα deadlines. Αναπαράγετε φανταστικούς διαλόγους με τον προϊστάμενο σας, στους οποίους του λέτε όλα όσα δεν τολμήσατε να του ξεστομίσετε στην πραγματική ζωή. Και όταν επιτέλους κοιμάστε, βλέπετε σκηνές από το γραφείο. Ολα τα παραπάνω αποτελούν ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά στον εργασιακό σας βίο και καλό είναι να το διερευνήσετε. Στη «μετά covid» εποχή πολλά έχουν αλλάξει στον τρόπο που δουλεύουμε και πολλά προβλήματα, που έως τώρα κρύβαμε ενδεχομένως κάτω από το χαλί, έχουν έρθει στην επιφάνεια.

«Μέσα από τα προγράμματα συμβουλευτικής που παρέχουμε είχαμε διαπιστώσει ότι υπάρχει αύξηση της εργασιακής εξουθένωσης (burnout) και του εργασιακού στρες, οι σχέσεις με τους συναδέλφους έχουν γίνει πιο δύσκολες» περιγράφει στην «Κ» η κ. Μαρίλη Αλιμπινίση, Κοινωνική Λειτουργός και μέλος της Ομάδας της ΑΜΚΕ ψυχικής υγείας «Ξένιος Ζευς», που εδώ και τρεις μήνες υλοποιεί το «Πρόγραμμα Υποστήριξης Εργαζομένων».

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μια πρώτη ενημέρωση, δώδεκα ατομικές συνεδρίες αλλά και ορισμένες ομαδικές, οι οποίες έχουν τον χαρακτήρα βιωματικών ασκήσεων με στόχο την ενδυνάμωση των μελών και την ενίσχυση της αλληλεπίδρασης μεταξύ τους. Επισημαίνεται ότι οι παραπάνω υπηρεσίες παρέχονται δωρεάν, ενώ προσφέρονται και εξ αποστάσεως για εργαζόμενους που ζουν εκτός του λεκανοπεδίου Αττικής.

Το «Πρόγραμμα Υποστήριξης Εργαζομένων» δεν έχει επαρκώς επικοινωνηθεί- εκτός από ορισμένες ανακοινώσεις στη σελίδα του φορέα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, έχει ήδη δημιουργηθεί μια μικρή λίστα αναμονής.

«Προσέρχονται κυρίως άνθρωποι που εργάζονται στον κλάδο της υγείας αλλά και της εκπαίδευσης» σημειώνει η κ. Αλιμπινίση, «ως επί το πλείστον, έχουν εξουθενωθεί».

Ταυτόχρονα, όμως, υποστήριξη ζητούν και πολλοί «τηλεργαζομένοι».

Οπως υπογραμμίζει, «η εξ αποστάσεως εργασία φαινομενικά διευκολύνει, αλλά στην ουσία οδηγεί πολλές φορές στην εξουθένωση· οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν συχνά προβλήματα συγκέντρωσης, αδυναμία να οριοθετήσουν τον χώρο και τον χρόνο της εργασίας και της προσωπικής ζωής, να θέσουν όρια σε προϊσταμένους και συναδέλφους».

Ο εγκέφαλος, καθώς παραμένουμε στον ίδιο χώρο, δεν μπορεί να λάβει το μήνυμα ότι η δουλειά τελείωσε.

«Ορισμένοι είναι ψυχικά πάσχοντες, οι οποίοι έχουν διαγνωστεί και λαμβάνουν θεραπεία, τα νέα όμως εργασιακά δεδομένα τους έχουν κλονίσει» εξηγεί στην «Κ» η επιστημονικά υπεύθυνη κ. Στέλλα Νίκα, ψυχίατρος.

«Εν προκειμένω, η παρέμβασή μας έχει εν μέρει μορφή επανένταξης στην αγορά εργασίας, δεδομένου ότι είναι αδιαμφισβήτητο δικαίωμα τους η συμμετοχή στην αγορά εργασίας».

Στην πλειονότητά τους οι ενδιαφερόμενοι είναι γυναίκες, «επειδή είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένες και κατ’ επέκταση συνειδητοποιημένες, αλλά και επειδή δέχονται μεγαλύτερη κοινωνική πίεση».

Για κάποιους είναι επαρκής ο χρόνος των δώδεκα συνεδριών, άλλοι θα επιθυμούσαν λίγη παραπάνω στήριξη. Ορισμένοι ίσως αποφασίσουν να παραιτηθούν, συστρατευόμενοι με ένα διεθνές «trend».

«Εμάς πάντως ο στόχος μας δεν είναι αυτός, αλλά να ενδυναμώσουμε το κάθε άτομο έτσι ώστε να ανταπεξέρχεται σε δύσκολες εργασιακές συνθήκες» απαντά στο εύλογο ερώτημα η κ. Νίκα. «Αν βέβαια είναι εφικτή μια αλλαγή καριέρας, αυτό είναι μια θεμιτή εναλλακτική λύση, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά και απελευθερωτικά».

Πηγή : kathimerini.gr