Το Μίσος (Μια ιστορία αγάπης)

Ο Ζακ αγαπούσε να βοηθάει τους ανθρώπους. Τουλάχιστον με ένα γρήγορο ψάξιμο στη Google αυτό συμπεραίνει κάποιος.

Ο Ζακ αγαπούσε τους αδύναμους. Μοιραζόταν μαζί τους το φόβο τους, προσπαθούσε να πάρει αγάπη από αυτούς και να την ανταποδώσει.

Ο Ζακ μπορεί να αγαπούσε τα ναρκωτικά. Να τα άφηνε να τον εξουσιάζουν και να τον οδηγούν σε λάθος αποφάσεις. Έκανε όμως κακό στον εαυτό του και όχι στους άλλους.

Ο Ζακ αγαπούσε τους ανθρώπους. Όπως ήταν, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Πάλευε για εκείνους. Μπορούσε να ορθώσει το ανάστημά του για να τους υπερασπιστεί.

Ο Ζακ μεγάλωσε σε μια κοινωνία που άργησε αρκετά να ακολουθήσει την εξέλιξη. Να δεχθεί το διαφορετικό. Μεγάλωσε σε μια χώρα που συντηρεί ξεπερασμένα στερεότυπα του παρελθόντος, με πολίτες - κριτές των πάντων.

Ο Ζακ έκανε ένα τεράστιο λάθος. Η κλοπή είναι κατακριτέα πράξη. Όμως σίγουρα όχι σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε να του στερήσουν κάποιοι τη ζωή.

Ο Ζακ έκανε πολλά πράγματα στη ζωή του που ο μέσος Έλληνας θα καταδίκαζε. Όμως ποτέ δεν θα σκότωνε κάποιον με τρόπο που να αναδεικνύει ζωώδη ένστικτα.

Ο Ζακ μπορεί να είχε αρκετή αγάπη μέσα του. Και αυτή ήταν που χρειαζόταν στη ζωή του. Όμως ατύχησε, αφού η μοίρα του τα έφερε έτσι ώστε να ζει σε μια χώρα που την έχει κυριεύσει το μίσος. Σε ένα κράτος καταπιεσμένων ανθρώπων που σκύβουν το κεφάλι σε όσους τους «ρουφάνε το αίμα» και ξεσπάνε σε όσους δεν τους ενόχλησαν ποτέ.

Ο Ζακ δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Κάποιοι θα πουν ότι ο φόνος του ήταν ένα ατυχές γεγονός. Η αλήθεια είναι ότι ίσως αν είχε προσπαθήσει να καταπολεμήσει πιο αποτελεσματικά τα πάθη του που τον οδήγησαν σε μια λάθος εκτίμηση, τότε ίσως να ζούσε ακόμα.

Η τραγικότερη αλήθεια είναι, όμως, ότι γνώρισε το μίσος από πρώτο χέρι. Τον οδήγησε στο θάνατο, ενώ ο ίδιος χρειαζόταν την αγάπη...