Παναγιώτης Παπαϊωάννου: «Το έγκλημα έχει μεταλλαχθεί τα τελευταία 10 χρόνια»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου είναι μαχόμενος δικηγόρος στο ποινικό δίκαιο, δρ. Εγκληματολογίας, αρθρογράφος σε νομικό Τύπο και μη, βγαίνει πολλά χρόνια στην εκπομπή της Νικολούλη, η οποία σπάει τα μηχανάκια τηλεθέασης τον τελευταίο καιρό, είναι συγγραφέας και φανατικός Ολυμπιακός.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 6/4/2022

Ολυμπιακός ένθερμος έμαθα ότι είσαι.

Διά βίου, από το γκολ εκείνο του Περόνε το ‘79. Το πιο εύληπτο θα ήταν να χρησιμοποιήσω τον όρο «φανατικός», όμως αυτός, ενώ εκφράζει το πάθος μου, στην περίπτωσή μου δεν περιέχει μένος. Το μένος για τον αντίπαλο τείνει σήμερα να δηλητηριάζει ολοκληρωτικά τον τρόπο σκέψης μας, κάτι ξένο στην προσωπικότητά μου. Τι νόημα έχει η αναμέτρηση αν σου αρέσει να υποτιμάς τον αντίπαλο και μετά να επιχαίρεις ότι τον «πάτησες»; Μπορεί να ανήκω σε εκείνους τους Ολυμπιακούς που -για τη φράση έχω το κοπιράιτ- «δεν βάζουμε ούτε πράσινο καλαμάκι στον φραπέ μας», όμως με ενδιαφέρει να γνωρίζω την Ιστορία του αντιπάλου και να του αναγνωρίζω το δικαίωμα να επιδιώκει να με κερδίσει με ό,τι έχει και δεν έχει. Μελετώ την Ιστορία και των άλλων μεγάλων ομάδων με σχετική προσοχή, κάτι το οποίο μου έχει ενδυναμώσει την Ολυμπιακοφροσύνη.

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κόρινθο, «βαπτίστηκα» Ολυμπιακός από τον θείο μου τον Νίκο, έναν σκεπτόμενο, ευαίσθητο και ηθικό άνθρωπο, που με πρωτοπήγε και στο γήπεδο -το ξερό της Κορίνθου- τη χρονιά που η Κόρινθος ανέβηκε για πρώτη φορά από τη Β’ στην Α’ Εθνική. Είδαμε μαζί στο μπαλκόνι του διαμερίσματός του το μπαράζ του Βόλου με τον Άρη το καλοκαίρι του ’80, με εμένα να έχω απλωμένα μπροστά μου καμιά εκαστοστή χαρτάκια με παίκτες από τις γκοφρέτες «ΜΕΛΟ». Ακόμα θυμάμαι τον πανηγυρισμό του στο γκολ του Κουσουλάκη, σε ένα σημείο όπου ο Άρης μάς είχε κλείσει, είχε κάτι από τσάμικο και ικεσία. Τον κηδέψαμε το 2004 και του έβαλα μαζί ένα κασκόλ του Ολυμπιακού και έναν μικρό τόμο με την Ιστορία μας.

Περιστατικά αξέχαστα με Ολυμπιακό που έχεις ζήσει έντονα;

Οι μνήμες, το λέω και ανατριχιάζω, είναι συγκλονιστικά πολλές. Η δεκαετία του ’80 υπήρξε θρυλική γιατί ως μαθητής στην επαρχία την ομάδα την έβλεπα από την τηλεόραση. Ο αποκλεισμός μας από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο με 3-2 το 1982 στον μονό αγώνα θα μείνει για πάντα βαθιά χαραγμένος μέσα μου (όταν ακούω εκείνο το «κι εγώ κάλυπτα τον Κατσουράνη», καγχάζω), ιδίως επειδή λίγους μήνες μετά ήρθε εκείνο το επικό δεύτερο μπαράζ του Βόλου, το 2-1. Στο γκολ του τιτάνα Βιθέντε Εσταβίγιο πρέπει να με άκουσε όλο το τετράγωνο. Η βραδιά με τον Άγιαξ στο ΟΑΚΑ, η απίστευτη ατυχία με την Μπενφίκα (για πάντα θα με τυραννάει εκείνο το χαμένο πέναλτι του Αναστόπουλου - αν είχε γίνει το 2-0 στο 20’, θα είχαμε περάσει). Πρώτη φορά είδα την ομάδα ζωντανά στο γήπεδο της Κορίνθου σε μονό αγώνα για το Κύπελλο, το 1989, με Ντέταρι μέσα (4-3, η Κόρινθος είχε πολύ καλή ομάδα τότε). Στη δεκαετία του ’90, στα «πέτρινα χρόνια», η γενιά μου ανδρωθήκαμε ως Ολυμπιακοί. Τότε άρχισα να πηγαίνω πιο συχνά στο γήπεδο. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το 4-2 με την ΑΕΚ στην 1η αγωνιστική το 1991, με τα «Μιγκ» να αλωνίζουν; Τον αποκλεισμό από την Τενερίφη με 4-3, σε ένα παιχνίδι που αφήσαμε την ψυχή μας μέσα στο παλιό Καραϊσκάκη. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον ημίθεο Τζιοβάνι που μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας στο 3-3 με τη Ρεάλ; Το 3-0 με τον ΠΑΟ στη Ριζούπολη; Το πρώτο εκτός έδρας διπλό στη Βρέμη; Την τεσσάρα στο Κύπελλο τον Ιανουάριο του 2008 στον «αιώνιο» αντίπαλο; Το γκολ του Μήτρογλου στο τελευταίο λεπτό με τη Λάρισα, που κόντεψε να πέσει το Καραϊσκάκη; Την απίστευτη μπάλα όπου πρώτη φορά είδαμε στην Ελλάδα σύγχρονο πρέσινγκ επί Βαλβέρδε; Τον τελικό των τελικών με την ΑΕΚ ; Τις βραδιές έκστασης μέσα στο γήπεδό μας με Γιουβέντους, Ατλέτικο, Άρσεναλ, Άντερλεχτ, Μπενφίκα; Είμαι ευγνώμων που μεγάλωσα και ζω μαζί με τον Ολυμπιακό.

Είσαι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμαθα.

Για την ακρίβεια, δεν «έγινα» ποτέ καμία άλλη ομάδα, είμαι Ολυμπιακός. Πέρα από την Μπαρτσελόνα, την οποία αγάπησα ακαριαία από τότε που διάβασα το πρώτο τεύχος του Ερίκ Καστέλ και άρχισα να ψάχνω από τότε που πάτησε εκεί το πόδι του ο Μαραντόνα, η μόνη ξένη ομάδα που με κέρδισε ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των μέσων της δεκαετίας του ’80.

Γιατί;

Η πρώτη επαφή ήταν μέσα από τις σελίδες των αγγλικών περιοδικών «Match» και «Shoot» που από το Γυμνάσιο τα έπαιρνα και τα ξεκοκάλιζα κάθε εβδομάδα - πολύτιμο παράθυρο προς τον έξω ποδοσφαιρικό κόσμο, τότε που δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση και το ίντερνετ ήταν επιστημονική φαντασία. Μιλάμε για ομαδάρα που μου έχει μείνει ανεξίτηλη, αφού την παρακολουθούσα (προσπαθούσε τότε να σπάσει την κυριαρχία της Λίβερπουλ και είχε πέσει πάνω και σε μια φοβερή Έβερτον). Ο Γκάρι Μπέιλι οικοδόμος τέρμα, Άλμπιστον και Ντάξμπερι (ο χαιτάς Μπαγκς Μπάνυ) στα άκρα, ο Ιρλανδός Kέβιν Μοράν το δρεπανηφόρο, ο νεαρός ακόμη μιγάς Πολ Μακ Γκραθ, ο συνοφρυωμένος παιχταράς με το αραιοκατοικημένο σκαλπ Ρέι Ουίλκινς με το 5 («σέντερ χαφ»), ο χαλκέντερος (πώς έχετε επιτρέψει οι αθλητικοί δημοσιογράφοι να εκλείψουν τέτοιες επικές λέξεις, πες μου) Ολλανδός ο Άρνολντ Μιούρεν στο κέντρο. Μπροστά ο έμπειρος Φρανκ Στέιπλτον, ο άτυχος Στιβ Κόπελ που τραυματίστηκε, το νεούδι ο Βορειοϊρλανδός Nόρμαν Γουάιτσαϊντ (τι γκολάρα στον τελικό με την Έβερτον το ’85!) και ο Ουαλός ταύρος με το finishing που σκοτώνει, ο Mαρκ Χιουζ, στην επίθεση. Λίγο αργότερα Γκόρντον Στράχαν ο κοκκινομάλλης Σκωτσέζος και Γέσπερ Όλσεν ο Δανός φαντεζί εξτρέμ από τον Άγιαξ που είχαμε εμείς τότε αποκλείσει. Πάνω απ’ όλους, ο μεγάλος αρχηγός, ο Μπράιαν Ρόμπσον, που με το 7 στην πλάτη έκανε τα πάντα, εκείνα τα γκρίζα απογεύματα του Σαββάτου που έδειχνε η ΕΡΤ2 «Αγγλικό Ποδόσφαιρο» σε περιγραφή Γιάννη Αργυρίου: κούρσες μέσα σε λασπωμένα τερέν, βολίδες, κεφαλιές, μπαλιές-διαβήτη. Ήταν μια ομάδα με προσωπικότητες που ο κάθε παίκτης από εκείνους θα μπορούσε να κρατήσει τη θέση του ήρωα σε ποδοσφαιρικό κόμικ - από αυτά που διαβάζαμε στο «Μπλεκ» και στο «Αγόρι».

Κάτσε, βρε άνθρωπε, να πάρουμε ανάσα, χείμαρρος είσαι.

Πολύ δυνατή ήταν και η εικόνα της φανέλας που είχε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. H κόκκινη φανέλα της adidas με τις λευκές και μαύρες λεπτομέρειες, τον κιτρινοκόκκινο θυρεό (το διαβολάκι και η τρίαινα) και τη διαφήμιση SHARP στο στήθος, άσπρο σορτσάκι, μαύρη κάλτσα, είχε αποκτήσει στα μάτια μου μυθικές διαστάσεις. Θυμάμαι και την τιτανομαχία Μπαρτσελόνα – Μάντσεστερ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ τον Μάρτιο του ’84. Αυτά ήταν σταυρώματα, διπλά παιχνίδια από την αρχή, νοκ άουτ, πραγματικό σασπένς, όχι όπως σήμερα. 2-0 η Μπάρτσα στον πρώτο αγώνα, αλλά στον επαναληπτικό, «Oλντ Τράφορντ», έγειρε το γήπεδο, δύο γκολ ο Ρόμπσον, ένα ο Στέιπλετον, 3-0.

Πες μας πώς κατέληξες να γίνεις μαχόμενος δικηγόρος και δόκτωρ Εγκληματολογίας.

Στη Νομική μπήκα χωρίς να έχω κανένα οικογενειακό ή πολιτικό background. Μπήκα ως θρησκευόμενος Ολυμπιακός και χεβιμεταλλάς και παρέμεινα, αλλά εξοπλισμένος με τη δομή της μεγαλύτερης επιστήμης στον κόσμο (πλην ίσως της Ιατρικής). Η Νομική περιέχει αποστάγματα όλων των επιστημών και αποσαφηνίζει με εντυπωσιακό τρόπο τι είναι και τι δεν είναι σε αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Πάντα η γνώση σχετίζεται με την προσωπικότητα του υποδοχέα της και ειδικά με τις ηθικές του αξίες. Όμως οι νομικές σπουδές -και κυρίως το Ποινικό και η Εγκληματολογία- σου ανοίγουν τα μάτια. Βλέπεις πράγματα που οι άλλοι άνθρωποι όσο καταρτισμένοι κι αν είναι ξοδεύουν τη ζωή τους να διερωτώνται «γιατί να συμβαίνουν». Η Εγκληματολογία ειδικά -κι εδώ πρέπει να πω ότι γνώρισα και διδάχθηκα από σπουδαίους δασκάλους του τομέα (Κουράκης, Σπινέλλη, Πανούσης, Μαγγανάς)- δεν είναι μια ακόμη «-ολογία», όπως ίσως να πιστεύει ο κόσμος. Είναι μια σύνθετη και πολυσχιδής επιστήμη που ορίζει το έγκλημα, προσδιορίζει την αντιμετώπισή του και επιχειρεί -η εφαρμοσμένη και κριτική της πτυχή- να βελτιώσει το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Από την προδικασία και την έρευνα έως την καταδίκη και την ενδοσωφρονιστική μεταχείριση.

Ανάσα να πάρουμε στο διάβασμα, να δώσουμε χρόνο στον αναγνώστη.

Έχω εκδώσει τα τελευταία 20 χρόνια πέντε βιβλία, από τα οποία τα δύο όπως μου μεταφέρουν αποτελούν πλέον ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τα ελληνικά εγκληματολογικά πράγματα. Τα «Εγκλήματα Ζηλοτυπίας» (2001) και το «Ανθρωποκτόνοι Κατ' εξακολούθηση και Κατά Συρροή – Το Ελληνικό Παράδειγμα» (2013). Η προσέγγισή μου δεν είναι θεωρητική, αλλά hands on. Για να εξάγω συμπεράσματα αξιοποιώ τη νομολογία (τις δικαστικές αποφάσεις) και την εμπειρία του δικηγόρου, ο οποίος αντιμετωπίζει το ποινικό δίκαιο στην πράξη και γνωρίζει πώς λειτουργεί το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης διότι το ζει.

Εμφανίζεσαι χρόνια στην Εκπομπή «Φως στο Τούνελ». Τι συμβαίνει με αυτήν την εκπομπή; Πώς γίνεται να είναι στην κορυφή τόσα χρόνια;

Βγαίνω στην τηλεόραση από το Μάιο του 1997. Στο «Φως στο Τούνελ» από τον Οκτώβριο του 2001. Τι μπορεί να πει κανείς για την εκπομπή, πέρα από το ότι έχει κυριολεκτικά μόνη της εξιχνιάσει ή βοηθήσει να σωθούν πάνω από 20 ανθρωποκτονίες που είχαν χαρακτηριστεί εξαφανίσεις ή ατυχήματα; Η κοινωνική της συμβολή είναι τεράστια, τόσο σε θέμα ανάπτυξης του εθελοντισμού όσο και επαγρύπνησης και αλληλεγγύης. Η ίδια η Αγγελική είναι μια πολυτάλαντη, ευφυής και βαθιά ηθική προσωπικότητα που δουλεύει σκληρά μαζί με τη δημοσιογραφική της ομάδα για να αναδείξει πτυχές των υποθέσεων. Είναι τιμή και χαρά μου που με καλεί όποτε νομίζει ότι είμαι χρήσιμος να βρίσκομαι εκεί.

Είναι μικρές οι ποινές για κάποια φρικτά εγκλήματα;

Στην Ελλάδα έχουμε το μακρινό προηγούμενο της Αμερικανίδας Νίτα Μπέικερ που έπνιξε και τα τρία παιδιά της το 1961 για να εκδικηθεί τον Αμερικανό λοχία σύζυγό της για λόγους ζηλοτυπίας. Όμως εκεί το γεγονός ήταν ένα: οι τρεις ανθρωποκτονίες έγιναν σε μια νύχτα. Εδώ, εφόσον αποδειχθεί εμπλοκή της κατηγορουμένης σε παραπάνω από τη μία περίπτωση που της έχει αποδοθεί, έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο βαρύ. Κάτι για το οποίο το ποινικό μας σύστημα αποδεικνύεται πόσο πενιχρά και ανελαστικά εργαλεία έχει ως προς την ποινή και την εξατομίκευσή της. Πώς τιμωρείς μια μάνα που προσπάθησε να σκοτώσει το τετραπληγικό παιδί της επανειλημμένα και που υπάρχουν υπόνοιες ότι το ίδιο έπραξε και για τα άλλα δύο, μέσα σε δυόμισι χρόνια;

Ποιο θα μπορούσε να είναι το κίνητρο στην υπόθεση Πισπιρίγκου;

Η διεθνής εγκληματολογική βιβλιογραφία τυποποιεί ιδίως πέντε κίνητρα, λόγους, για τους οποίους μια μητέρα σκοτώνει τα παιδιά της. Πρώτον, το αλτρουιστικό. Όταν ένα παιδί, για παράδειγμα, πάσχει από ανίατη ασθένεια και υποφέρει και η μητέρα το σκοτώνει για να το «λυτρώσει». Δεύτερον, το να έχει η μητέρα ως δράστης κάποια ψύχωση. Τρίτον, το να έρχεται ως επιστέγασμα μιας χρόνιας κακοποίησης. Τέταρτον, το να προέρχεται το παιδί από ανεπιθύμητη για τη γυναίκα εγκυμοσύνη. Και, πέμπτον, το να θέλει να εκδικηθεί κάποιον από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον, συνηθέστατα τον σύζυγο...

Τελικά η στάση του σώματος, τα μάτια, η φωνή, η λογική, μας οδηγούν σε συμπεράσματα πολλές φορές; Και η Ρούλα φαινόταν αφύσικα ψύχραιμη, ενώ είχε χάσει τρία παιδιά, και ο πιλότος στα Γλυκά Νερά φαινόταν πολύ ήρεμος και ατσαλάκωτος την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε στις κάμερες.

Στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης κανείς δεν κατηγορείται ούτε δικάζει «με το μάτι». Το ότι άνθρωποι με εμπλοκή σε έγκλημα που δεν έχει ακόμη εξιχνιαστεί βγαίνουν στην κάμερα, θεωρώντας εαυτούς πιο έξυπνους από τον θεατή, έχει οδηγήσει σχεδόν κάθε φορά στην αποκάλυψή τους. Όμως το να σχηματίζει ο οποιοσδήποτε -ειδικός ή μη- γνώμη και να ψυχογραφεί από την εικόνα ότι ένα εμπλεκόμενο πρόσωπο «κάτι κρύβει», είναι για συζήτηση καφενείου. Δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο που από μόνο του μπορεί να οδηγήσει σε ενδείξεις ενοχής.

Γιατί βλέπουμε τόσα σκληρά οικογενειακά εγκλήματα τον τελευταίο καιρό καθώς και γυναικοκτονίες αυξημένες; Παίζει ρόλο η οικονομική κρίση που πέρασε η χώρα και η πανδημία, η καραντίνα;

Το έγκλημα έχει μεταλλαχθεί τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει παρατηρηθεί -και καταγράφεται ακόμη και στις επίσημες στατιστικές της ΕΛΑΣ αν ξέρει κανείς πώς να τις διαβάσει- ότι το βίαιο έγκλημα αποσυνδέεται από τα κλασικά κίνητρα. Υπάρχει έκλυση μεγάλης βιαιότητας χωρίς να είναι αναγκαία για την τέλεση του εγκλήματος π.χ. της ληστείας. Οι καλά φυλασσόμενοι στόχοι, όπως οι τράπεζες, δεν αποτελούν εδώ και χρόνια στόχους. Ενώ τα νοικοκυριά υποφέρουν από συμμορίες που έχουν μικτή σύνθεση, με Έλληνες και αλλοδαπούς, ο μέσος όρος των δραστών βίαιων εγκλημάτων πέφτει, με συμμορίες ανηλίκων που δρουν εντός και εκτός σχολείων. Τα υποστελεχωμένα αστυνομικά τμήματα και η φτωχή αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της αστυνομίας δεν βοηθούν επίσης. Το έργο του κάθε υπουργού είναι πολύ δύσκολο, καθώς μιλάμε για ένα ειδικό κομμάτι του δημοσίου τομέα που είναι συνεχώς στην πρώτη γραμμή, πολλές φορές εκτεθειμένο και χωρίς να έχει εξειδικευθεί στο πώς θα υποδέχεται και πώς θα αντιμετωπίζει πλατιά κομμάτια της αστικής εγκληματικότητας, όπως η ενδοοικογενειακή βία.

Οι ποινές γιατί είναι μικρές; Η Ρούλα, για παράδειγμα, αν φάει ισόβια, σε πόσα χρόνια μπορεί να είναι έξω;

Ισόβια πρακτικά σημαίνει σήμερα 16 με 20 έτη στη φυλακή, ενώ το μέγιστο που μπορεί κανείς να εκτίσει είναι τα 25 χρόνια, ό,τι κι αν έχει διαπράξει. Μοιάζει λίγο, το γνωρίζω. Όμως η ελληνική κοινή γνώμη ας πάψει πλέον να κάνει την παρθένα. Η θανατική ποινή δεν υπάρχει τυπικά από το 1993, όπως σε ολόκληρη την Ευρώπη, και κάθε συζήτηση σχετικά αναδεικνύει μόνο κοινωνικό νεατερνταλισμό και αμάθεια. Άλλο είναι το κρίσιμο ζήτημα που ο κόσμος δικαιολογημένα αγνοεί. Με μια σειρά από νόμους «αποσυμφόρησης» των φυλακών που ψηφίστηκαν από το 2015 μέχρι και το 2017 βγήκαν -στην ουσία χωρίς έλεγχο- χιλιάδες καταδικασθέντες για εγκλήματα βίας ελεύθεροι υπό όρους στην ελληνική κοινωνία. Όταν λέμε «υπό όρους», εννοούμε το να εμφανίζονται λόγου χάρη δύο φορές τον μήνα στο ΑΤ της περιοχής τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Νέος Ποινικός Κώδικας, που ισχύει από 1/7/2019 και έκτοτε τροποποιήθηκε άλλες τρεις φορές, μείωσε όλες τις ποινές για όλα τα αδικήματα.

Με αποτέλεσμα;

Με αποτέλεσμα απροσδιόριστα πολυάριθμες εκκρεμείς υποθέσεις «λευκού κολλάρου», ιδίως οικονομικά εγκλήματα, να παραγραφούν. Αυτό επέτεινε το κοινωνικό σχίσμα, καθώς εγκληματίες που είχαν καταληστεύσει δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κυκλοφορούν και αυτοί ελεύθεροι κι ωραίοι. Συνδυαστικά οι νόμοι αυτοί έχουν ενθέσει παράγοντες εγκληματογένεσης. Δηλαδή έχοντας απολύσει (βλέπε και αμολήσει) επικίνδυνους εγκληματίες και έχοντας αφήσει ατιμώρητους όσους κατάφεραν να αποκτήσουν παράνομη χρηματική λεία, προφανώς επενδεδυμένη σε κάποια offshore που κανείς δεν θα εντοπίσει, εντείνεται το κοινωνικό πρόβλημα και σκληραίνει το έγκλημα, κατά το εξής: ο φτωχός δεν έχει πλέον προστασία, είναι εκτεθειμένος περισσότερο από ποτέ στη βία και στην επιβολή. Θεωρώ ότι γίνονται προσπάθειες από πλευράς πολιτικής εξουσίας να εξορθολογιστούν τα πράγματα, όμως χρειάζεται πλάνο πολυετές και σταθερότητα για να δούμε κάτι να αποδίδει. Μία από τις ορατές συνέπειες της σκλήρυνσης του εγκλήματος είναι ότι ολοένα και πιο συχνά θυματοποιούνται κατηγορίες προσώπων αδύναμων, όπως οι ανήλικοι. Εξ ου και οι πολυάριθμες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων και η βία κατά των γυναικών, η οποία τους τελευταίους 12 μήνες εκτινάχθηκε. Απέναντι στα φαινόμενα αυτά έχεις ένα γραφειοκρατικό και αργοκίνητο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που χρειάζεται επιστημονική εξειδίκευση και ευελιξία πάραυτα. Άλλοτε αργεί να καταλάβει, άλλοτε είναι απρόθυμο να ενεργήσει. Περιπτώσεις όπως της Πισπιρίγκου, του Λιγνάδη ή του ντράμερ πολύ γνωστού συγκροτήματος που κακοποιούσε για χρόνια ανήλικες και κανείς δεν τολμούσε να το αναφέρει είναι χαρακτηριστικές.

Λαμπρά ως εδώ. Έλα να κλείσουμε με το πόλο και το ευρωπαϊκό.

Είμαστε ένας τεράστιος σύλλογος που κάνουμε πρωταθλητισμό παντού!