«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω...»

Εν έτει 1963, στο ζωολογικό κήπο της Ν. Υόρκης διοργανώθηκε έκθεση με θέμα «Το πιο επικίνδυνο ζώο στον κόσμο».

Ανάμεσα σε κλουβιά άγριων ζώων υπήρχε ένα με πινακίδα ότι φιλοξενεί τον... νικητή της έκθεσης.

Οι επισκέπτες, που προσελκύονταν από την επιγραφή, ρίχνοντας μια ματιά στο κλουβί έβλεπαν τον... εαυτό τους, αφού πίσω από τα κάγκελα υπήρχε μόνο ένας καθρέφτης...

Πόσο αιμοσταγές κι ικανό για τα ειδεχθέστερα εγκλήματα είναι το ανθρώπινο είδος είχε γίνει κοινή συνείδηση από αιώνες κι ειδικά στον προηγούμενο με τις γενοκτονίες και τα κρεματόρια, τα οποία συνεχίζουν να υπενθυμίζουν οι πολεμικές συγκρούσεις που σπαράσουν την υφήλιο ακόμη και στον 21ο.

Σε ένα άλλο μέτρο, εγγύτερο, το κάνει κι η υπόθεση των τριών παιδιών στην Πάτρα που από την Πέμπτη (30/03) πήρε μια τροπή που πολλοί ψυχανεμίζονταν, υποπτεύονταν, άλλα οι περισσότεροι δεν ήθελαν να φανταστούν ότι ισχύει.

Η ποινική δίωξη κατά της μητέρας τους, Ρούλας Πισπιρίγκου, για ανθρωποκτονία από πρόθεση, για τον θάνατο της 9χρονης Τζωρτζίνας, αλλά και όσα έρχονται στη δημοσιότητα προκάλεσαν, όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό, φρίκη κι αποτροπιασμό στο Πανελλήνιο.

Απορία για τα κίνητρα της, για το αν ευθύνεται για τον θάνατο των άλλων δύο κοριτσιών, αν είχε συνεργούς, αλλά και για το τι έκαναν οι αρμόδιοι στις προηγούμενες περιπτώσεις...

Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν εκφράσεις δικαίωσης των απανταχού.... ντετέκτιβ του καναπέ (του τύπου «τα λεγα εγώ...») που της είχαν... πρόχειρες από την υπόθεση του πιλότου Μπάμπη και των Γλυκών Νερών.

Κι αν αυτές έχουν το γραφικό στοιχείο της... ξερολίασης, που αποτελεί ίδιον του Νεοέλληνα, τα χθεσινά γεγονότα πυροδότησαν ένστικτα εξίσου επικίνδυνα με εκείνα της κατηγορούμενης ως σύγχρονης Μήδειας από την Πάτρα.

Των νοσταλγών του Νόμου του Λυντς.

Που συγκεντρώθηκαν έξω από το σπίτι της, απειλώντας να μπουκάρουν σ’ αυτό για να ξεπλύνουν το αίμα των αδικοχαμένων ψυχών στέλνοντας στον άλλο κόσμο την μάνα τους και όλο της το σόι, θεωρώντας συλλήβδην ως συνεργούς ή έχοντες γνώση του ιδιαζόντες ειδεχθούς εγκλήματος για το οποίο κατηγορείται.

Πέραν του ότι δεν χρειάζεται να έχει περάσει κανείς ούτε καν έξω από οποιαδήποτε Νομική για να γνωρίζει ότι υπάρχει το τεκμήριο της αθώοτητας για την Πισπιρίγκου (και την κάθε Πισπιρίγκου...) μέχρι να ομολογήσει, ή να τελεσιδικήσει η υπόθεση της, σε δικαστικές αίθουσες, η αυτοδικία απαγορεύεται, όπως και η δολοφονία.

Ουδείς, εξάλλου, έχρισε σύγχρονους δικαστές ...Ντρεντ τους αγανακτισμένους Πατρών κι Αθηνών.

Και σίγουρα δεν έχουν θέση σε μια ευνομούμενη κοινωνία.

Υποτίθεται ότι έχουμε κάνει βήματα ως ανθρωπότητα αφήνοντας πίσω μας μαύρες μέρες όπου το λιντσάρισμα ήταν κοινή πρακτική στην Άγρια Δύση, αλλά φαίνεται πως τα ζωώδη ένστικτα δεν θέλουν πολύ για να βγουν, απενοχοποιημένα, στην επιφάνεια.

Την ίδια στιγμή όσοι δεν είχαν φυσική παρουσία στον εσμό της Πάτρας ή της Αθήνας έχυναν το δηλητήριο τους στα σύγχρονα λαϊκά δικαστήρια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κάνοντας τα έτι περαιτέρω τοξικά.

Τραγική ειρωνεία;

Το ίδιο αγανακτισμένη με τους προαναφερθέντες ήταν κι η σημερινή κατηγορούμενη.

Το 2015, για την υπόθεση της δολοφονίας της μικρής Άννυ από τον πατέρα της.

Ευχόμενη... θανάτους και τα συναφή στους γονείς της αδικοχαμένης μικρούλας.

Να το έχουν κατά νου όσοι κοντόφθαλμοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την στάση των «αγανακτισμένων» δίχως να καταλαβαίνουν ότι πλην της κοινωνικής αποσύνθεσης, ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποτελεί το «σπέρμα» για νέες Μήδειες ή Αίγισθους....

Και στην τελική, αφού η πλειονότητα τους, τουλάχιστον, επιδίδεται σε μεγαλόσταυρους δεν θα πρέπει να ξεχνάει τι είπε Εκείνος που καρφώθηκε στο Σταυρό (στην μεγαλύτερη δικαστική πλάνη της ιστορίας...) όταν του έφεραν την μοιχαλίδα μπροστά του, που σκόπευαν να λιθοβολήσουν, ως τιμωρία:

«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω...»