Τα δύο πρόσωπα του «Ιανού»...

Πρόπερσι - κι όσοι δεν ήξεραν – έμαθαν, εξαιτίας μιας κακοκαιρίας που... βαφτίστηκε «Ιανός» τον θεό των Ρωμαίων, με την ιδιαιτερότητα να είναι διπρόσωπος.

Η μία εκδοχή του γενειοφόρα ή άλλη ξυρισμένη.

Με αποτέλεσμα οι ερευνητές να του αποδώσουν ότι πρεσβεύει τη συνύπαρξη των αντίθετων (π.χ Ήλιος και Σελήνη, ήτοι φως και σκότος).

Σήμερα, μέσω των κοινωνικών δικτύων και κάποιων hashtag, πληροφορήθηκαμε τη σκαιά συμπεριφορά του φερώνυμου βιβλιοπωλείου στην οδό Σταδίου, απέναντι στους αστέγους που χρησιμοποιούν τον περιβάλλοντα χώρο του για να περάσουν την νύχτα (και την μέρα...) τους.

Μέσω της «διαρροής» του e-mail, της υπεύθυνης του ανθρώπινου δυναμικού, μάθαμε, πλην του ότι οι θυρωροί έχουν οδηγία ν’ αποτρέπουν τους αστέγους να κοιμούνται έξω από το κατάστημα, πως έβρεξαν τη μοκέτα (για να μην τους προσφέρει ζεστασιά, αλλά να τους περονιάζει τα κόκκαλα...) κι ότι αν δεν αλλάξει η κατάσταση θα ενεργοποιηθεί η... σειρήνα προκειμένου να είναι η παραμονή τους αβάσταχτη...

Πέραν του εξοργιστικού περιεχομένου του e-mail (που παραπέμπει σε, εν δυνάμει, ιδιότυπα, βασανιστήρια...), αλγεινή εντύπωση προκάλεσε και η στάση της υπεύθυνης στο Τμήμα Εμπορικής Διεύθυνσης, που αντί, έστω να προσπαθήσει, να δικαιολογήσει (τα αδικαιολόγητα;) το μόνο που βρήκε να πει, «όταν πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη», ήταν πως το μήνυμα ήταν προσωπικό κι όχι δημόσιο κι ότι «Η πολλή Δημοκρατία κάνει κακό...»

Σωστά, με λιγότερη, δεν θα μαθαίναμε το τι συνέβη...

Όπως δεν μάθαιναν κάποιοι, σε άλλα καθεστώτα, που, επίσης, είχαν δυσανεξία στην «πολλή Δημοκρατία», το πού κατέληγαν συμπολίτες τους, πού αποσύρονταν από την ...κυκλοφορία.

Όπως δεν μάθαμε κι εμείς εδώ πως («δια μαγείας», προφανώς...) εξαφανίστηκαν για έναν μήνα -εκείνον που η Αθήνα αποτελούσε τον ομφαλό του κόσμου, ως πόλη που φιλοξενούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες - αδέσποτα, ζητιάνοι κι άστεγοι από το κέντρο της Αθήνας.

Για να επανεμφανιστούν μετά το πέρας και των Παραολυμπιακών, όταν τα φώτα είχαν φύγει από εδώ και δεν χρειαζόταν, πια, να κρύβουμε «κάτω από το χαλί» το πρόβλημα...

Και μια κι ο λόγος για χαλιά και (εν προκειμένω...) μοκέτες, οι κλοσάρ (που τόσα λογοτεχνικά αριστουργήματα έχουν εμπνεύσει) δεν έχουν θέση στον χώρο πολιτισμού του Ιανού;

Έστω στον περιβάλλοντα (δημόσιο) χώρο του;

Μόνο οι χάρτινοι (που φέρνουν πωλήσεις...) είναι ευπρόσδεκτοι;

Προφανώς εκείνοι δεν έχουν «όλη την προίκα τους» στοιβαγμένη σε χαρτόκουτα και δεν είναι άπλυτοι, χαλώντας τη... μόστρα μιας επιχείρησης που αυτοπροσδιορίζεται «Αλυσίδα Πολιτισμού».

Μόνο που η λέξη «πολιτισμός» ενέχει εκείνη της «πόλις».

Του (συν)όλου. Όχι μόνο των εστέτ.

Δίχως αποκλεισμούς και δίχως ερωτήσεις, γιατί δεν πάνε σε διπλανά καταστήματα, που θυμίζουν την γνωστή ...Ελληναράδικη αντιμετωπίση, με την «κατσίκα του γείτονα»....

Προφανώς ο «Ιανός» όπως και καμιά επιχείρηση, δεν μπορεί, ούτε έχει αρμοδιότητα, ή υποχρέωση, να λύσει το πρόβλημα των αστέγων της Αθήνας (ή άλλης πόλης).

Γι αυτό υπάρχουν (υποτίθεται, τουλάχιστον...) δήμοι και Πολιτεία.

Αλλά είναι άλλο, δίχως ενσυναίσθηση και κοινωνική ευαισθησία, να κλωτσάμε, για να πάνε παρακάτω, ώστε να μην χαλάνε την αισθητική μας, όσους η τύχη, ή η μοίρα, έριξε στο περιθώριο.

Και στην τελική, οι άνθρωποι του καταστήματος (προφανώς όχι όλοι αφού διέρρευσε το e-mail...) κι όσοι ενοχλούνται από την εικόνα της εισόδου του, με τους κοινωνικά απόκληρους, να θυμούνται τι έγραφε η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ:

«Δεν αγαπάμε αρκετά τους ανθρώπους, όταν δεν αγαπάμε, την αθλιότητα, την ταπείνωση και τη δυστυχία τους»...