Στα σχοινιά πάλι ο ελληνικός αθλητισμός…

Δύσκολες ώρες πάλι για τον ελληνικό αθλητισμό. Αυτό που όλοι λίγο ή πολύ περιμέναμε (αλλά ελπίζαμε να μη συμβεί) είναι προ των πυλών, με ένα δεύτερο λοκντάουν να έρχεται. Οι εισηγήσεις των λοιμωξιολόγων είναι να ανασταλούν όλα τα ομαδικά αθλήματα (πλην των επαγγελματικών πρωταθλημάτων) και, όπως καταλαβαίνουμε, αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι… μαχαιριά για τις ομάδες. Όχι τόσο από οικονομικής άποψης (το παιχνίδι εδώ έχει χαθεί από καιρό, με τα γήπεδα άδεια και χωρίς εισιτήρια και φιλάθλους) όσο ψυχολογικής. Πάνω που όλοι ένιωθαν ότι είχαν επιστρέψει σε μια… κανονικότητα, αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει πάλι να επιστρέψουν στην αρχή, στο σημείο μηδέν. Σαν να γέμιζαν μια κανάτα και από μια… τρικλοποδιά να τη χύνουν πάλι. Στις περισσότερες ομάδες δεν θέλουν να σταματήσουν τα πρωταθλήματα, θέλουν να συνεχιστεί η χαρά του παιχνιδιού. Σύμφωνοι, μιλάμε για θέμα υγείας και βλέπουμε πως έχει ξεφύγει ξανά η κατάσταση, στις ερασιτεχνικές κατηγορίες δεν γίνονται υποχρεωτικά τεστ για κορονοϊό και εύκολα διασπείρεται ο ιός. Όμως…

«Εγώ προσωπικά θεωρώ τη διακοπή του πρωταθλήματος τη χειρότερη και την τελευταία λύση. Όπως έχουν πει ειδικοί, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό, έτσι και στο μπάσκετ πρέπει να μάθουμε σε αυτό και να μη σταματήσουμε. Σίγουρα προέχει η υγεία μας, η υγεία των δικών μας και της οικογένειάς μας, αλλά θεωρώ και πάλι την έσχατη λύση να σταματήσει το πρωτάθλημα», δήλωσε ο Νίκος Παπανικολάου της ομάδας μπάσκετ του Ψυχικού. Λόγια που βρίσκουν σύμφωνους και τους περισσότερους συναδέλφους του.

Λέγεται πως η αναστολή θα είναι δύο εβδομάδων, ενός μήνα. Μακάρι να είναι έτσι. Αλλά θα είναι; Και την προηγούμενη φορά έτσι ξεκίνησε το πράγμα και είδαμε πόσο τράβηξε. Δεύτερη χρονιά χωρίς ζωή στα γήπεδα θα μας πονέσει όλους πολύ. Πάρα πολύ. Όπως λένε ότι τα σχολεία πρέπει να μένουν πάση θυσία ανοιχτά, έτσι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνεται και με τα γήπεδα. Ο αθλητισμός είναι υγεία, διέξοδος για πολλούς και βιοπορισμός για αρκετούς. Πολλοί φοβούνται ότι αρκετοί θα γυρίσουν την πλάτη τους στον αθλητισμό και θα αναγκαστούν να κάνουν πια κάτι άλλο στη ζωή τους για να τα βγάλουν πέρα (που ήδη ισχύει αυτό, με αθλητές μικρότερων κατηγοριών να έχουν κι άλλη δουλειά).

Με λίγη οργάνωση, περισσότερη προσοχή και περισσότερους ελέγχους, θεωρούμε ότι μπορούν να συνεχιστούν τα πρωταθλήματα τουλάχιστον των εθνικών κατηγοριών. Ίσως αργήσαμε, χαλαρώσαμε λίγο, φταίμε κι εμείς.

Το θέμα είναι πολύπλοκο, όσο είναι και ο ίδιος ο κορονοϊός. Δεν ξέρουμε ειλικρινά πότε θα σταματήσει όλο αυτό, πού θα καταλήξει. Το είχαμε γράψει και παλιότερα, έχουμε μπει σε ένα τριπάκι με άγνωστο προορισμό. Ζωές χάνονται και θα χαθούν ακόμη περισσότερες στο μέλλον, όπως πάει το πράγμα. Τα πάντα έχουν αλλάξει, λίγα έχουν απομείνει όπως τα ξέραμε. Ζούμε σαν πρωταγωνιστές ενός κλειστοφοβικού, σκοτεινού φιλμ επιστημονικής φαντασίας, προσπαθώντας να αποδράσουμε και να επιστρέψουμε στον κανονικό κόσμο…