Ο σκηνοθέτης Τζόελ Σουμάχερ πέθανε σε ηλικία 80 ετών

«Νομίζω ότι είμαι ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους που πάτησαν το πόδι τους στη Γη. Έζησα το όνειρό μου, περισσότερο κι από όσο θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ. Ξέρεις, είμαι ένα παιδί που οι γονείς του πέθαναν πολύ νέοι και μεγάλωσα μόνος μου μέσα σε ένα σινεμά, μετά μπροστά σε μια τηλεόραση και το μόνο που ήθελα είναι να πω αυτές τις ιστορίες. Και κοίτα τι συνέβη...».

Δεν έχεις κανένα λόγο να αμφισβητήσεις τον Τζόελ Σουμάχερ όταν δηλώνει ότι έζησε και με το παραπάνω το όνειρό του. Οι ιστορίες που πάντα ήθελε να λέει -σε μια αφαιρετική εκδοχή όλες οι ταινίες του μιλούν για μικρούς ή μεγαλύτερους outsiders της ζωής- έγιναν διάσημες ή και κάτι παραπάνω από διάσημες. Μερικές αναγνωρίστηκαν στην εποχή τους κυρίως από την αγάπη του κόσμου και άλλες έκαναν τα σωστά νούμερα στο box office ώστε να συνεχίσουν να τον εμπνέουν για την επόμενη ιστορία.

Ο Τζόελ Σούμαχερ γεννήθηκε το 1939 στη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα ως σχεδιαστής κοστουμιών για θρυλικούς σκηνοθέτες όπως ο Γούντι Άλεν (στο «Sleeper» και το «Interiors») και ο Χέρμπερτ Ρος (στο «The Last of Sheila»), πριν γίνει γνωστός ως σεναριογράφος, έχοντας γράψει τα σενάρια των ταινιών «Sparkle» και «Car Wash» και κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία «The Incredible Shrinking Woman» το 1981.

Η καριέρα του εκτοξεύτηκε σε τέλεια αναλογία με το Brat Pack των 80s και δύο τεράστιες επιτυχίες με το «Μπαράκι του Σαν Έλμο» (Ρομπ Λόου, Εμίλιο Εστέβεζ, Άλι Σίντι, Ντέμι Μουρ) και το «The Lost Boys» (Τζέισον Πάτρικ, Κίφερ Σάδερλαντ, Κόρεϊ Φέλντμαν, Κόρεϊ Χάιμ), ενώ μπήκε στα 90s με το υπερφιλόδοξο (και μια ιδέα κλασικό) «Flatliners» του 1990 και πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς που αγάπησε πολύ και τη σκηνοθέτησε και στο «Dying Young». Το 1993 σκηνοθέτησε το αμφιλεγόμενο -αν και προφητικό από πολλές απόψεις- «Falling Down» με τον Μάικλ Ντάγκλας και το «The Client» βασισμένο σε μυθιστόρημα του Τζον Γκρίσαμ.

Δυστυχώς ο Τζόελ Σουμάχερ θα χρεωνόταν τα δύο χειρότερα Batman, αναλαμβάνοντας δράση μετά τον Τιμ Μπάρτον, σκηνοθετώντας και το «Batman Forever» και το «Batman & Robin», όμως κατάφερε και να τα κάνει εμπορικές επιτυχίες, αλλά και να συνεχίσει την προσωπική του διαδρομή στο εμπορικό σινεμά με το «Κανείς δεν Είναι Τέλεια» του 1999 με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν (την ίσως πιο προσωπική του -και τόσο τολμηρή για την εποχή της- ταινία), ακόμη μερικές εμπορικές επιτυχίες όπως το «Tigerland», το «Phone Booth» και το «The Phantom of the Opera» του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ που μετέφερε το 2004 ως ένα από τα μεγάλα του όνειρα.

Ο Τζόελ Σουμάχερ υπήρξε σε όλη την καριέρα του ανοιχτά γκέι, κάτι που ο ίδιος ήθελε να φαίνεται στη φιλμογραφία του, επιλέγοντας συχνά ήρωες που κινούνταν στο περιθώριο ή που διεκδικούσαν τη θέση τους στον κόσμο. Ειδικά στο «Batman & Robin» ο Σουμάχερ κατηγορήθηκε ότι, στην προσπάθειά του να «χρωματίσει» το σκοτεινό σύμπαν του Τιμ Μπάρτον, έφερε έντονες queer αποχρώσεις στον μύθο, με τις ρώγες του κοστουμιού του Τζορτζ Κλούνεϊ να έχουν συζητηθεί σχεδόν περισσότερο και από την υπόγεια ερωτική σχέση του Μπάτμαν με τον Ρόμπιν. Σε μια συνέντευξή του άλλωστε ο Τζορτζ Κλούνεϊ είχε παραδεχθεί ότι είχε υποδυθεί τον Μπάτμαν σαν να ήταν γκέι.

«Με ρωτάνε καμιά φορά αν υπάρχει ομοφοβία στο Χόλιγουντ. Υπάρχει ομοφοβία παντού στον πλανήτη Γη, όπως υπάρχει ρατσισμός, σεξισμός, αντισημιτισμός. Η διαφορά στον χώρο του θεάματος είναι πως αν καταφέρεις να τους δώσεις χρήματα, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται τι κάνεις. Δεν τους νοιάζει αν πηδάς βίσονες στη μέση του δρόμου. Σχεδόν θα σου αγοράσουν έναν βίσονα».

Ο Τζόελ Σουμάχερ πέθανε στα 80 του χρόνια στη Νέα Υόρκη μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο. Η τελευταία του σκηνοθεσία ήταν επεισόδια του «House of Cards» που του εμπιστεύτηκε ο προσωπικός του φίλος Ντέιβιντ Φίντσερ.

Πηγή: flix