The Messiah του Netflix: Απεσταλμένος του Θεού ή ακόμη ένας απατεώνας;

Το 1967, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ λέει πως «…ερχόμαστε αντιμέτωποι με το γεγονός πως το αύριο είναι σήμερα». Πώς θα αντιδρούσε λοιπόν ο σημερινός κόσμος στον ερχομό του Μεσσία; Στο ερώτημα απαντά η νέα σειρά του Netflix, Messiah. Ο συνδρομητικός κολοσσός πατάει με θάρρος σε μια αρένα που πολλοί αποφεύγουν μιας και η αναφορά σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη θρησκεία αποτελεί από μόνη της μία πρόσκληση σε αντιπαράθεση.

Ένας νεαρός άντρας εμφανίζεται στη Μέση Ανατολή και αρχίζει να συσσωρεύει γύρω του μία ομάδα ακολούθων από όλον τον κόσμο. Στέκεται μπροστά σε ανεμοστρόβιλους, περπατάει πάνω σε νερό και θυμίζοντας την πορεία της Πρώτης Παρουσίας. Είναι όμως απεσταλμένος του Θεού ή πρόκειται για ακόμη έναν απατεώνα με το Σύνδρομο του Μεσσία;

Σε κάθε περίπτωση, όταν αναμιγνύεις τον Ιουδαϊσμό με λίγο Ισλάμ και Χριστιανισμό και τοποθετείς ως κερασάκι έναν αδύνατο μελαχρινό, όμορφο Ιρανό Μεσσία – ή αντίχριστο, όπως το βλέπει καθένας – δεν μπορείς να περιμένεις το αποτέλεσμα να περάσει απαρατήρητο και μάλιστα αμέσως μετά την εορταστική περίοδο.

Η σειρά όμως δεν θίγει αποκλειστικά το θέμα της πίστης μα κάνει μία απόπειρα να ταράξει τα στερεοτυπικά νερά της κοινωνίας, της θρησκείας και της πολιτικής. Διότι είναι άλλο απλώς να υποστηρίζεις πως η φύση σου είναι θεϊκή και άλλο να απειλείς με αποξήλωση τη γεωπολιτική «ισορροπία» ζητώντας από μια παγκόσμια υπερδύναμη να αποσύρει τα στρατεύματά της από τα πεδία των μαχών.

Μάλιστα αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις για την σειρά που ξεκίνησαν από την προβολή κιόλας του trailer, μάλλον αυτό που ήθελε το πέτυχε. «Πρόκληση δεν συνεπάγεται και προσβολή», είπαν από την παραγωγή μα την εποχή του διαδικτύου ο κόσμος διψάει για αντιπαραθέσεις πληκτρολογίου οι οποίες εξελίχθηκαν σε ένα γαϊτανάκι υπερβολών μεταξύ εμπεριστατωμένων επιχειρηματολογιών και ενός σημαντικού αριθμού νέων να ρωτάνε στα social media αν είναι αμαρτία να την παρακολουθήσουν – καλώς ήρθες 2020.

Έξω από τον κόσμο που «πλάθει» – όπως υποστήριξαν οι παραγωγοί – η σειρά, τα 10 επεισόδια βλέπονται μεμιάς και προσφέρουν μία ευκαιρία διεισδυτικής ματιάς στο σύνθετο πλην όμως εύθραυστο πολιτικό τοπίο, μέρος του οποίου είμαστε και εμείς. Και αυτό το «εμείς» γίνεται ολοένα και πιο αισθητό μιας και σταδιακά ο πρωταγωνιστής φεύγει από το επίκεντρο και η ιστορία αφορά όσους τον περιβάλλουν.

Η ηθοποιός Μισέλ Μόναγκαν (True Detective, Gone Baby Gone) που υποδύεται μία αξιωματούχο της CIA, είπε πως αυτό που βρήκε ενδιαφέρον στην ιστορία, είναι πως όλοι οι χαρακτήρες αναζητούν κάτι. Και αυτό μας φέρνει στην πλούσια παρουσία παράλληλων αφηγηματικών γραμμών που με κάποιον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια στο θεατή να αμφισβητήσει την καλή σεναριακή πορεία. Ο τρόπος που οι χαρακτήρες αναπτύσσονται κατά την διάρκεια των επεισοδίων έχει ως βάση το γεγονός πως ο βαθύς πόνος συνδέεται άμεσα με τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα ρέουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η σειρά είναι μια σύντομη παύση για συλλογισμό και αναζήτηση διεξόδου από τις μεγάλες προβληματικές του σύγχρονου κόσμου όπως η πολιτική, η θρησκεία, η αποδοχή της διαφορετικότητας. Με λίγα λόγια μας φέρνει πίσω στην αρχή.

Το σίγουρο είναι πως ο κόσμος έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι. Το ζήτημα όμως είναι, σε τι.