Παράσιτα: Το οξύμωρο των αντιθέσεων ως κινηματογραφική συνταγή

Το Φεστιβάλ Καννών επέλεξε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά να βραβεύσει με Χρυσό Φοίνικα ταινία του ασιατικού κινηματογράφου, αφού, μετά τους «Κλέφτες καταστημάτων», ακολούθησαν το 2019 τα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τσουν-Χο, ένα τολμηρό, αλληγορικό και ανατρεπτικό κινηματογραφικό ταξίδι.

Η τετραμελής οικογένεια Κιμ ζει σε ένα μικρό υπόγειο με κακές συνθήκες διαβίωσης, βγάζοντας τα προς το ζην με δουλειές του ποδαριού και μικροκομπίνες. Η τύχη δείχνει να χαμογελάει στην οικογένεια όταν ο μικρότερος γιος προσλαμβάνεται ως καθηγητής αγγλικών στη μικρή κόρη των εύπορων Παρκ.

Οι Κιμ, βλέποντας την εξέλιξη αυτή ως ευκαιρία να βελτιώσουν τις ζωές τους, καταστρώνουν μεθοδικά το σχέδιο τους και εισβάλλουν στις ζωές της επίσης τετραμελούς οικογένειας Παρκ για να επωφεληθούν οικονομικά. Το σχέδιο τους αρχικά πετυχαίνει, όμως σύντομα οι συνέπειες της κομπίνας τους, αλλά και μερικά καλά κρυμμένα μυστικά στο σπίτι των Παρκ θα έχουν απρόβλεπτα αποτελέσματα για όλους τους εμπλεκόμενους.

Ο Μπονγκ Τζουν-Χο σκηνοθετεί ένα συνδυασμό κοινωνικού δράματος, πολιτικής σάτιρας μαύρης κωμωδίας και κλειστοφοβικού θρίλερ χωρίς κανένα από τα κλισέ των ειδών, μια ταινία - σχόλιο για τις ταξικές αντιθέσεις, ένα τολμηρό συλλογισμό για τη δύναμη του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η φαινομενικά ανάλαφρη αφηγηματική ροή διαχειρίζεται άψογα την εναλλαγή των παραπάνω ειδών χωρίς να ξενίζει, ενώ καταφέρνει να αναδείξει τις αντιθέσεις των δύο οικογενειών χωρίς να διαλέξει πλευρά.

Οι Κιμ είναι την ίδια στιγμή απατεώνες, ανήθικοι και αναξιοπαθούντες λόγω της κοινωνικής τους θέσης, ενώ οι Παρκ είναι ταυτόχρονα θύματα, καλόκαρδοι, αφελείς αλλά και ψυχροί, χωρίς πραγματική ενσυναίσθηση για τους συνανθρώπους τους, με κάθε τεχνική πτυχή της κινηματογραφικής τέχνης να ενισχύει αυτή την αντίθεση: Από τη φωτεινή έπαυλη των Παρκ, στο σκοτεινό υπόγειο των Κιμ με την εξαιρετική χρήση φωτογραφίας και την ευφυή χρήση της κάμερας.

Μέσα από τις αντιθέσεις και το δίπολο θύματος και «παράσιτου», το οποίο εναλλάσσεται χωρίς να κατασταλάζει ή να ηθικολογεί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, ο δημιουργός του "Snowpiercer" ασκεί μια ουσιώδη κοινωνική κριτική αλλά διενεργεί και μια μελέτη στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση με ανατρεπτική κινηματογραφική ματιά και ένα αριστουργηματικό τέλος το οποίο μετατρέπει τους ήρωες του δράματος σε τραγικές φιγούρες, όχι ως αποτέλεσμα κάποιας τελεολογικής τιμωρίας, αλλά ως απόρροια μίας κωμικοτραγικής φάρσας, που ονομάζουμε ζωή.