Παιχνίδια με το σινεμά

Ας αναλογιστούμε ποιες ταινίες απολαύσαμε φέτος στη μεγάλη οθόνη: Από το «Τετράγωνο» ως το «Πάρτι» και από την «Δουνκέρκη» μέχρι τον «Τσώρτσιλ», ο κινηματογραφικός φακός συνέχισε να ανατέμνει το παχύσαρκο σώμα της Ιστορίας αλλά και τη σύγχρονη καθημερινότητα υιοθετώντας συχνά οπτικές γωνίες που ξαφνιάζουν τον μέσο θεατή. Κι έπειτα μια ουγγρική ταινία, «η Ψυχή και το σώμα», μια σουηδοδανέζικη, «Κάιρο, εμπιστευτικό», η μεγάλη επιστροφή του Γαλλικού κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια με ταινίες όπως η σκηνοθετικά χαρισματική «Μετά το χωρισμό» αποδεικνύουν την πολυσυλλεκτικότητα από τις εθνικές σχολές κινηματογράφου, που διευρύνει την έβδομη τέχνη πέρα από τον μυθικό κόσμο του Χόλιγουντ.

Ένα είναι βέβαιο: Ανάμεσα σε γερασμένες τέχνες όπως το μυθιστόρημα και το θέατρο, ο κινηματογράφος μοιάζει να ζει ακόμα την πρώτη του νιότη, έστω κι αν μας επιβάλλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την τυραννία του σκηνοθέτη. Δεν θα φτάσει ποτέ φυσικά τα ανεμοδαρμένα ύψη της λογοτεχνίας ή του δράματος αλλά θα είναι μια τέχνη που θα συνεχίσει να αντιπροσωπεύει την μινιμαλιστική, απλοϊκή κατά βάθος εποχή μας. Έτσι θα αποδεικνύεται στην πράξη και το μέτριο σενάριο της δικής μας καθημερινότητας, την οποία καλείται να σχολιάσει, να κρίνει και να εξωραΐσει η μαγεία του σινεμά. Είναι φορές που βγαίνοντας από κάποια κινηματογραφική αίθουσα με την συγκίνηση να ξεχειλίζει, νοσταλγώ την ήπια, μετρημένη επίδραση που έχει μέσα μου η ανάγνωση ενός καλού μυθιστορήματος ή η μυσταγωγία μιας κλασικής θεατρικής παράστασης. Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα σε αυτή τη ζωή…