Aquaman: Μια επική (ψαρό)σουπα

Έχουμε συμπληρώσει σχεδόν μια δεκαετία από τον άνθιση των Superheroes movies που «κατακλύζουν» τον κινηματογράφο. Σε αυτή την άνθιση συνέβαλλε φυσικά καθοριστικά η αυτοκρατορία που έχτισε το Marvel Cinematic Universe.

Η «αιώνια» ανταγωνίστρια της Marvel, η DC, αντιλήφθηκε μόνο όταν ήταν αργά την επιτυχία και τα κέρδη ενός τέτοιου εγχειρήματος. Προσπαθώντας να βαδίσει στα χνάρια του ανταγωνιστή της, έστησε στο πόδι το δικό universe. To μετριότατο "Man of Steel" διαδέχθηκε το απογοητευτικό "Batman vs Superman". Το αξιοπρεπέστατο "Wonder Woman" αποτέλεσε έκπληξη και ελπίδα πολλών για ποιοτική βελτίωση του franchise, οι οποίοι ωστόσο διαψεύστηκαν οικτρά. Ακόμα μια μετριότητα προστέθηκε στο DC Universe με την άφιξη του πολυναμενόμενου "Justice League".

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα: στο "Aquaman". Τη σόλο ταινία ενός χαρακτήρα που μας συστήθηκε άτσαλα στο "Justice League" (μετά το μικρό του cameo στο "Batman vs Superman").

Γνωρίζουμε λοιπόν τον Άρθουρ Κάρι (Aquaman), γιο της βασίλισσας της Ατλαντίδας κι ενός κοινού θνητού, o οποίος αποφασίζει να διεκδικήσει το θρόνο του βασιλείου για να αποτρέψει τα καταστροφικά σχέδια του αδερφού του, Ορμ.

Ο χαρισματικός Τζέισον Μομόα και η πραγματικά απολαυστική ερμηνεία του χαραμίζεται σε μια κοινότοπη πλοκή γεμάτη κλισέ και προβλέψιμη κατάληξη. Οι έμπειροι ηθοποιοί (Νικόλ Κίντμαν, Γουίλεμ Νταφόε) δεν μπορούν να καλύψουν τις ερμηνευτικές ατέλειες των νεαρών ηθοποιών, αλλά ούτε και της αδιάφορης Άμπερ Χερντ. Ο Πάτρικ Γούιλσον, στο ρόλο του κακού βασιλιά, δεν μπορεί να κάνει και πολλά με έναν τόσο μονοδιάστατο χαρακτήρα.

Η αναπαράσταση της Ατλαντίδας είναι εντυπωσιακή, ωστόσο η ταινία βασίζεται υπερβολικά πολύ στη χρήση CGI και τα αποτελέσματα δεν τη δικαιώνουν σε όλες τις σκηνές.

Ο Τζέιμς Γουάν («Saw», «Παγιδευμένη Ψυχή» και «Το Κάλεσμα») σκηνοθετεί με επίγνωση, αλλά χωρίς ιδιαίτερη φαντασία μια υπερωική φούσκα με αρκετές σεναριακές αυθαιρεσίες η οποία σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τη διάρκειά της (143').

Το θέμα όμως παραμένει ένα για το Aquaman αλλά και για την DC Universe: Ζούμε κυριολεκτικά τον απόλυτο υπερκορεσμό των σούπερ ηρώων. Αν μια ταινία του είδους θέλει να ξεχωρίσει, οφείλει σίγουρα να κάνει πολύ περισσότερα από όσα έκανε η συγκεκριμένη, ακόμα και αν έχει επίγνωση της μετριότητας της.