Το Last Night in Soho είναι ένα αντί-νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν (vid)
Μία ματιά στη νέα ταινία του Edgar Wright «Last Night in Soho» - Ένα αντί-νοσταλγικό ταξίδι στη δεκαετία του '60.
Μετά το εξαιρετικά στυλιζαρισμένο Baby Driver, ο Edgar Wright, επιστρέφει στις μεγάλες οθόνες τέσσερα χρόνια αργότερα, με το Last Night in Soho, ένα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο επιχειρεί να μας ταξιδέψει στο Λονδίνο και να μας διηγηθεί την ιστορία μίας φιλόδοξης νεαρής κοπέλας που όνειρο της είναι να γίνει μία φημισμένη σχεδιάστρια μόδας. Το σενάριο έχει αναλάβει ο Wright μαζί με την Σκωτσέζα Krysty Wilson-Cairns, γνωστή για τις δουλειές της στο 1917, του Sam Mendes, και στη τηλεοπτική σειρά Penny Dreadful. Πρωταγωνιστούν οι: Anya Taylor-Joy, Thomasin Harcourt McKenzie και Matt Smith, και μαζί τους οι: Michael Ajao, Synnøve Karlsen, Diana Rigg, Terence Stamp, και Rita Tushingham.
Η πλοκή όπως προανέφερα, εστιάζει στην νεαρή "Ellie", η οποία ταξιδεύει από την επαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου, στο Λονδίνο, για να σπουδάσει στο London College of Fashion και να γίνει σχεδιάστρια μόδας. Εκεί, δυσκολεύεται να ενταχθεί με τους υπόλοιπους σπουδαστές και αποφασίζει να μετακομίσει από τις φοιτητικές εστίες του κολλεγίου και νοικιάζει ένα δωμάτιο στο σπίτι της κυρίας Collins. Όταν ταξιδεύει με έναν περίεργο και μυστηριώδη τρόπο πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στη δεκαετία του ’60, για να συναντήσει το ίνδαλμα της, τα πάντα παίρνουν μία τρομακτική τροπή στην ιστορία. Τα αγαπημένα της «Swinging Sixties» κρύβουν πολλά και δυσάρεστα μυστικά.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Επιστροφή του Edgar Wright στη μεγάλη οθόνη, λοιπόν, αυτή τη φόρα όμως σε είδος που δεν μας έχει συνηθίσει, παρόλο που τα στοιχεία με τα οποία έχει ξεχωρίσει ως σκηνοθέτης στο παρελθόν, βρίσκονται εκεί.
Ο ρυθμός και το κλίμα της ταινίας καθορίζεται και πάλι από τη μουσική, το μοντάζ δίνει το κατάλληλο κινηματογραφικό τέμπο δημιουργώντας ένα μεθυστικό αποτέλεσμα, κυρίως στα «ταξίδια» της πρωταγωνίστριας πίσω στο χρόνο, και τέλος, ο τρόπος που στήνει τα πλάνα του, κάνει για ακόμη μία φορά τον θεατή μέρος του δράματος και όχι απλά παρατηρητή της δράσης. Επιπρόσθετα, με την κατάλληλη τοποθέτηση των ηθοποιών στο κάδρο και με τον τρόπο που χειρίζεται την κάμερα, μας δείχνει άμεσα τις δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων.
Η σκηνοθεσία και το καδράρισμα του δηλαδή, είναι όπως κάθε άλλη φορά, εξαιρετικό. Μπορεί στη μέχρι στιγμής φιλμογραφία του να δανειζόταν χαρακτηριστικά που συναντάμε σε ταινίες τρόμου, ποτέ όμως δεν είχε ασχοληθεί με το horror genre. Το στοιχείο του τρόμου λοιπόν, αν δεν είστε συνηθισμένοι με τις «giallo» ταινίες, δεν νομίζω να σας πείσει.
Η μυστηριώδης ατμόσφαιρα και η εκκεντρικότητα στις εικόνες με τους έντονους χρωματισμούς, σίγουρα υπάρχουν, οι αιματηρές δολοφονίες και το σασπένς, προσδίδοντάς ένα ντετεκτεβίστικο ύφος, κι αυτό υπάρχει, όπως και η αντικειμενοποίηση της γυναίκας και η κακομεταχείριση από τους άνδρες -χαρακτηριστικό που συναντάμε συχνά στις ταινίες «giallo»- θα το δείτε κι αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Παρόλα αυτά, αν δεν είστε εξοικειωμένοι με αυτό το είδος τρόμου, τότε, δεν νομίζω να σας ενθουσιάσει η ταινία. Προβληματικό είναι σίγουρα το φινάλε της, από το οποίο δείχνουν όλα να καταλήγουν σε ένα βεβιασμένο και κάπως πρόχειρο «κλείσιμο» της ιστορίας. Γενικότερα, το σενάριο, είναι ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι της ταινίας.
Η σύνθεση των χαρακτήρων μοιάζει κάπως ελλιπής, και οι ανατροπές του, σχεδόν προβλέψιμες. Η άρνηση του παρόντος από την πρωταγωνίστρια και η αγάπη της για μία συγκεκριμένη εποχή, που τελικά βρίσκει τυχαία τον τρόπο να ταξιδέψει πίσω σε εκείνη την εποχή, θα είναι πάντα ενδιαφέρουσα σαν ιδέα, ειδικά για τις πιο νοσταλγικές ψυχές εκεί έξω.
Κλείνοντας, από την δουλειά των ηθοποιών θα ξεχωρίσετε αυτή της Anya Taylor-Joy, του Matt Smith αλλά και της Diana Rigg στον τελευταίο της ρόλο πριν πεθάνει, η οποία φέρνει στην οθόνη όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που λατρέψαμε όταν την είδαμε στο Game of Thrones.
Συνολικά, το Last Night in Soho, είναι ένα βραδυφλεγές και αισθητικά άρτιο αντί-νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν, με ένα κάπως αδύναμο φινάλε. Θα μπορούσε να είναι η σκοτεινή εκδοχή του Midnight in Paris του Woody Allen, ίσως κι όχι. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι έχει όλα τα φόντα για να ξεχωρίσει την φετινή χρονιά.
