Una questione private - Οι αδερφοί Ταβιάνι στο Παρίσι

Πρόκειται για μια τυπική ιστορία εμφυλίου ή ίσως και να μην είναι έτσι, ειδικά όταν μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη από δύο μαιτρ του είδους. Οι αδερφοί Ταβιάνι υπογράφουν, όπως όλα δείχνουν, το κύκνειο άσμα τους. Ήδη ο Βιτόριο, πλήρης ημερών, κοιμήθηκε τον μεγάλο Ύπνο. Πρόκειται λοιπόν για μια ιδιωτική υπόθεση, για μια προσωπική υπόθεση, ή ίσως για μια άκρως εσωτερική υπόθεση του πρωταγωνιστή, τον οποίο υποδύεται ο Λούκα Μαρινέλλι. Είναι μια ιστορία αγάπης, που όπως οι περισσότερες ερωτικές ιστορίες, αντλεί τη γοητεία της από την αμφισημία των αισθημάτων.

Η Φούλβια είναι η femme fatale, που αρέσκεται να παίζει με τον ερωτοχτυπημένο Μίλτον. Η πρώτη αναφορά αφήνει να εννοηθεί εντελώς παραπλανητικά πως ο Μίλτον έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα ο αντίζηλος είναι ο Άδωνις Τζόρτζιο, ο καλύτερος φίλος του, που εμφανίζεται στην συνέχεια. Το αντικείμενο του πόθου του δεν δείχνει να ενδιαφέρεται παρά για την κουλτούρα του Μίλτον και για τα γράμματα που της απευθύνει. Εξαρχής είναι έκδηλα τα σημάδια κοσμοπολιτισμού στην ταινία: Το μικρό παλάτσο της Φούλβια, τα γυαλιστερά Αγγλικά του Μίλτον δεν είναι παίξε-γέλασε. Κι έρχεται ο πόλεμος και χωρίζουν οι δρόμοι τους και ο Μίλτον, που εν τω μεταξύ έχει προσχωρήσει στους παρτιζάνους μαθαίνει πως η Φούλβια ερωτοτροπούσε τόσον καιρό του πίσω από την πλάτη του με τον Τζιόρτζιο που με τη σειρά του πολεμά στο πλευρό των παρτιζάνων. Όταν τον αναζητήσει ο Μίλτον, αναζητώντας ταυτόχρονα την αλήθεια, θα μάθει ότι ο καλός του φίλος έχει συλληφθεί από τους φασίστες.

Μια ιστορία απλή, ευθύγραμμη, χωρίς συνταρακτικές ανατροπές, με την σκηνοθετική σοφία των υπέργηρων Ιταλών, με το προβλέψιμο τέχνασμα της ομίχλης που έχει να κάνει πρωτίστως με τον αφηγηματικό χρόνο αλλά και την αφύπνιση του πρωταγωνιστή αλλά και με τα παιχνίδια με την Ιστορία που πάντοτε συγκινούν το κοινό. Ένα φιλμ που θα μπορούσε να θυμίζει ιστορικό μυθιστόρημα αν δεν τελείωνε κάπως απότομα, έτσι όπως τέλειωσε και η ζωή του Βιτόριο του ενός εκ των Ταβιάνι.

Κατά τα άλλα η ταινία αποδεικνύει ότι πάνω απ' όλα η ιστορική μνήμη είναι αυτή που στήνει σήμερα τα εμπνευσμένα έργα.