Ραφήνα, Μάτι - Η μικρή μας Σμύρνη
Ποιος θα το ‘λεγε ότι εκατό χρόνια μετά η Ιστορία θα δημιουργούσε τον μικρό αντικατοπτρισμό μιας μεγάλης καταστροφής.
Κι όμως η πρόσφατη αττική συμφορά θα μπορούσε ως ένα βαθμό να παραλληλιστεί με την Μικρασιατική καταστροφή, για ένα λόγο και μόνο ότι η διαφυγή από θάλασσα φάνταζε στην κρίσιμη ώρα η μόνη σωτηρία για εκατοντάδες ανθρώπους.
Ελάχιστοι αντιλήφθηκαν πως η κλεψύδρα της επιβίωσης είχε αδειάσει τη στιγμή που το κακό πέρασε από πάνω τους όπως η ρομφαία μοχθηρού αρχάγγελου και τους πήρε την πνοή. Η τραγωδία εξελίσσεται δυστυχώς με γεωμετρική πρόοδο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη μετάβαση από το ένα κακό στο άλλο.
Στο τέλος της αποφράδας μέρας έμειναν εκείνες οι συγκλονιστικές φωτογραφίες με τα άδεια σώματα στην αμμουδιά, με την αιθάλη από τον καπνό της φωτιάς, πλάνα από κάποιον εφιάλτη του Μπέργκμαν.
Στο τέλος θα ξεχαστεί αυτός ο κουρνιαχτός των σχολίων στο διαδίκτυο, τα καυστικά άρθρα στις εφημερίδες, οι ιερεμιάδες στις τηλεοπτικές οθόνες, όλα θα αποκτήσουν λίγο-πολύ μια μεταφυσική διάσταση αλλά δεν θα ξεχάσουμε όπως δεν ξεχάσαμε τη Σμύρνη και την Μικρασία, γιατί ο πόνος και η τραγωδία είναι ένα πικρό καρβέλι ψωμί που το μοιραζόμαστε θέλοντας και μη.
Ευτυχώς που από τη μνήμη δεν γλιτώνει κανείς κι έτσι τις γκάφες των αρχόντων τότε και τώρα θα τις θυμόμαστε, είναι μόνο θέμα χρόνου να αποφασίσουμε ποιος ήταν αυτή τη φορά ο βασιλιάς Κωνσταντίνος με τα χαμένα λογικά, ο ανεκδιήγητος Γούναρης και οι προδότες και ανίκανοι στρατηγοί που μας οδήγησαν στην καταστροφή. Γιατί ενώ ήμασταν εκατό χιλιόμετρα μακριά από την Πόλη δεν σπεύσαμε να την πάρουμε πίσω αλλά προτιμήσαμε να χωθούμε στην βαθιά γαστέρα της Ασίας με λειψό στρατό και επιμελητεία. Ύστερα από αυτό ήταν αργά όπως ήταν αργά τη στιγμή που η φωτιά κατρακύλησε από τις πλαγιές της Πεντέλης προς τη θάλασσα. Τότε πια ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
