Στέφανος Λέπουρας: «Έρωτας για την Τζιά και τον Θρύλο»!

Μιλώντας με τον Στέφανο Λέπουρα νιώθει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ζήσει όσα ήθελε να ζήσει. Κι έχει μπροστά του κι άλλα συναρπαστικά, απ’ όσα διάλεξε να ασχοληθεί κι απ’ όσα η αναζήτηση και η διαρκής «ανησυχία» πνεύματος έφερε στον δρόμο του. Συγγραφέας, δημοσιογράφος, στέλεχος τοπικής αυτοδιοίκησης για τον τόπο που γεννήθηκε και λάτρεψε. Οικογενειακή ευτυχία και πάθος για τον Ολυμπιακό, με την ευτυχία να γνωρίσει από κοντά μεγάλες δόξες του συλλόγου που τον έκαναν να δεθεί ακόμη περισσότερο μαζί του.

Ιστορίες μιας ζωής γεμάτης περιπέτεια και έμπνευση, με ερυθρόλευκο χρώμα. Και γαλάζιο, για το νησί του, την Τζια. Ανέκδοτες στιγμές από το παρασκήνιο του Ολυμπιακού σε ένα χρυσό παρελθόν για την ομάδα του. Αυτά θα διαβάσετε σε ετούτη τη συζήτηση. Και όλα όσα έκαναν έναν άνθρωπο να διαβεί έναν δρόμο δύσκολο, αλλά με «συμμάχους» τον δυνατό εαυτό του, τους ανθρώπους του και την αληθινή αγάπη για όσα αγάπησε. Στα βιβλία του μπορείτε να βρείτε πιο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Εάν είστε από εκείνους που ξέρετε και έχετε δεσμούς με την Κέα, ακόμη περισσότερα, διότι η αναζήτηση δεν έμεινε απλά στην εσωτερική της υπόσταση. Πήγε πολύ πίσω, στο παρελθόν αυτού του πανέμορφου νησιού, από τα τόσα που βρίσκονται στην πατρίδα μας.

Ευλογημένη πατρίδα, ευλογημένη και η ζωή του Στέφανου Λέπουρα, τον οποίο καλωσορίζουμε σήμερα στο «ΦΩΣ»...

Γεννήθηκα στην Τζια, όπου τελείωσα το Δημοτικό Σχολείο με δυσκολίες βοηθώντας τον πατέρα μου στις αγροτικές δουλειές. Παρ’ όλα αυτά ήμουν καλός μαθητής. Ο πατέρας μου ήθελε να με κρατήσει στα χωράφια, αλλά εγώ κατάφερα να φύγω κρυφά με τη βοήθεια της γιαγιάς μου και της νονάς μου και να πάω στην Πάτμο. Στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή. Εκεί εκτός από τα εκκλησιαστικά μαθήματα… έμαθα και ποδόσφαιρο. Είχαμε γήπεδο και παίζαμε πρωτάθλημα οι τάξεις. Έγινα Ολυμπιακός την περίοδο που δυο νέοι παίκτες, ο Υφαντής και ο Πολυχρονίου, ξεκινούσαν την καριέρα τους στον Ολυμπιακό και μάλιστα το προσωνύμιο που μου έδωσαν οι συμπαίκτες μου ήταν «Υφαντής»!

Η σχολή ήταν επταετούς διάρκειας, αλλά εγώ έφυγα νωρίτερα και πήγα στην Αθήνα σε ιδιωτικό νυχτερινό γυμνάσιο, δουλεύοντας την ημέρα πρώτα ηλεκτρολόγος στις οικοδομές και μετά κλητήρας στην Εθνική Ασφαλιστική Εταιρεία. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιζα ποδόσφαιρο στον Άγιο Κοσμά και τις Κυριακές πήγαινα με τους φίλους μου στο «Γ. Καραϊσκάκης». Στην ηλικία των 19 χρόνων γράφτηκα στην ομάδα του Άρη Αθηνών, αλλά δεν προχώρησα γιατί τραυματίστηκα και αναγκάστηκα να σταματήσω.

Μπήκα στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και σε ηλικία 22 ετών είχα πάρει το πτυχίο. Ακολούθησε το στρατιωτικό και στη συνέχεια προσλήφθηκα μετά από διαγωνισμό πτυχιούχων στη ΔΕΗ και τοποθετήθηκα προϊστάμενος στη Βέροια. Έμεινα 7 χρόνια στη Βέροια και στην Έδεσσα, όπου και παντρεύτηκα την Κατερίνα Διαμαντή, με την οποία απέκτησα δύο κόρες και έχουμε πια τέσσερα εγγόνια. Μετατέθηκα στην Αθήνα στο γραφείο του Γενικού Διευθυντή Διανομής, όπου συνάντησα τον Κώστα Πολυχρονίου, με τον οποίο εργαστήκαμε στο ίδιο γραφείο για 15 χρόνια και μας συνέδεσε μεγάλη φιλία. Στα τελευταία χρόνια της επαγγελματικής θητείας μου εργάστηκα ως επικεφαλής των Δημοσίων Σχέσεων της ΔΕΗ και μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας συνταξιοδοτήθηκα.

Αρκετά χρόνια πριν άρχισα να ασχολούμαι με τα θέματα της ιδιαίτερης πατρίδας μου, εκδίδοντας το τοπικό περιοδικό «ΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΜΑΣ Η ΚΕΑ» επί 15 χρόνια και την εφημερίδα «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΕΑΣ» επί 6 χρόνια, δημοσιογραφώντας στην εφημερίδα «ΚΥΚΛΑΔΙΚΟΝ ΦΩΣ» και συμμετέχοντας στην Ένωση Κυκλαδικού Τύπου (ΕΚΥΤ). Μετά τη συνταξιοδότησή μου οι συμπατριώτες μου με εξέλεξαν δήμαρχο Κέας και στη συνέχεια οι Κυκλαδίτες νομαρχιακό σύμβουλο Κυκλάδων και έπαρχο Κέας και Κύθνου.

Το 2010 σταμάτησα την αυτοδιοικητική μου δραστηριότητα και ξεκίνησα τη συγγραφική προσπάθεια. Άρχισα με παραδοσιακά διηγήματα της Κέας και συνέχισα με κοινωνικά και ιστορικά μυθιστορήματα. Από το 2014 έως το 2018 χρημάτισα πρόεδρος της Ένωσης Κυκλαδικού Τύπου. Τελευταία μου συγγραφική προσπάθεια είναι η τρίτομη Ιστορία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Νήσου Κέας σε 765 σελίδες, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ με χορηγία του Δήμου Κέας…

Από όλες αυτές τις δράσεις, που δεν είναι και λίγες, ποια θα θέλατε να ιεραρχήσετε ως πιο αγαπημένη; Και ποια είναι η διαφορετική επίδραση που είχε καθεμιά στη ζωή σας;

Όταν ξεκίνησα, δεν ήταν εύκολο να διαλέξω αυτό που πραγματικά μου άρεσε. Έπρεπε να βρω μια δουλειά για να ζήσω και το κατάφερα. Με διαγωνισμούς και χωρίς μέσα. Θα ήθελα στην πραγματικότητα να ήμουν πιο ανεξάρτητος, να ασχοληθώ περισσότερο με τη δημοσιογραφία και σε επαγγελματικό επίπεδο. Το κατάφερα ερασιτεχνικά, με το «ΚΥΚΛΑΔΙΚΟ ΦΩΣ». Κάλυπτε τα θέματα και των 24 νησιών των Κυκλάδων, με έστελναν σε διάφορες τοπικές εκδηλώσεις και έκανα ρεπορτάζ. Ήταν κάτι που πραγματικά με «γέμιζε». Όσον αφορά την ενασχόλησή μου με την τοπική αυτοδιοίκηση, ήταν κάτι στο οποίο νομίζω ότι είχα προσφορά και άφησα έργο κι αυτό σίγουρα με ικανοποιεί. Στην αρχή κάθε νησί ήταν αυτόνομο, η μετάβαση από το ένα στο άλλο ήταν δύσκολη. Με τα επαρχεία βελτιώθηκε πολύ η κατάσταση, υπήρχαν πια επαγγελματίες κάθε είδους (μηχανικοί, τοπογράφοι, κάθε ειδικότητα), οι οποίοι μπορούσαν να εργάζονται πιο εύκολα στα νησιά. Κι όλο αυτό βοήθησε στην πρόοδο της κάθε τοπικής κοινωνίας. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να μπορώ να ασχολούμαι με το μέρος μου, με την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Είχα πρωτοστατήσει στη συνένωση των δύο κοινοτήτων της Κέας σε έναν Δήμο. Και κάποια στιγμή έγινα δήμαρχος, αλλά αυτό ήταν κάτι πολύ ψυχοφθόρο, η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε πολύ, έπρεπε να βρίσκομαι ανάμεσα σε αντιδράσεις, σε διαφωνίες κι όλο αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο ή ευχάριστο. Με τη Νομαρχία ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα, στην οργάνωση του επαρχείου της Κέας-Κύθνου.

Όταν σταμάτησα με την τοπική αυτοδιοίκηση, είχα πάρα πολλές εμπειρίες ώστε να μπορέσω να ασχοληθώ με τη συγγραφή. Ξεκίνησα με κάποια διηγήματα στο περιοδικό της Κέας, γνώριζα καλά από παιδί την τοπική διάλεκτο και την ψυχοσύνθεση του νησιού και των ανθρώπων του. Τα συγκέντρωσα όλα αυτά στο βιβλίο μου «Η λαμπρή Μαγκούφη»… Και μετά άρχισα να ασχολούμαι και με άλλα είδη.

Είναι, όντως, κάτι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μαζέψατε όλα αυτά τα έγγραφα από τον τόπο σας και μπορέσατε να εκδώσετε ένα βιβλίο που ουσιαστικά περιλαμβάνει την τοπική ιστορία της Κέας, τουλάχιστον για πάρα πολλά από τα τελευταία χρόνια…

Ναι, από τη θέση που είχα στην τοπική αυτοδιοίκηση είχα τη δυνατότητα να το κάνω και ήταν κάτι που ήθελα να προσφέρω στο νησί. Είχα πρόσβαση στα πρακτικά διαφόρων συνεδριάσεων τοπικών συμβουλίων, μπορούσα να συγκεντρώσω πολλά στοιχεία από αντιδικίες, από έργα που είχαν γίνει. Από τη δημαρχία κάποιων ανθρώπων που πραγματικά ήταν επιφανείς και η προσφορά τους ήταν σπουδαία στο νησί μας. Όταν τελείωσα από τη θητεία μου στην Ένωση Κυκλαδικού Τύπου, είχα τον χρόνο και συγκέντρωσα όλο αυτό το έργο και με τη βοήθεια του Δήμου της Κέας που έκανε τη χρηματοδότηση μπορέσαμε να εκδώσουμε αυτό το βιβλίο.

Μου έκανε εντύπωση η υπόθεση του βιβλίου σας «Η Ψαριά», με αστυνομικό περιεχόμενο και με θέμα την αρχαιοκαπηλία…

Παρόλο που δεν έχει προβληθεί ιδιαίτερα. Εκδόθηκε από έναν οίκο που πιο πολύ ασχολείται με επιστημονικά συγγράμματα, είχε μικρό τιράζ, αλλά πράγματι είναι πολύ ενδιαφέρον.

Το αγαπημένο δικό σας βιβλίο, αυτό που θα ξεχωρίζατε, ποιο είναι;

Τα «Τρυφερά χρόνια». Είναι εμπνευσμένο από τα τέσσερα χρόνια που πέρασα μικρός στην Πάτμο, στην εκκλησιαστική σχολή. Αυτό θα διάλεγα…

Αν σας ζητούσε κάποιος τουρίστας, Έλληνας ή ξένος, να πείτε εν συντομία δυο λόγια για την Τζιά, τι θα λέγατε; Πώς θα περιγράφατε το νησί σας σε κάποιον που δεν το έχει επισκεφθεί και θα ήθελε να το κάνει;

Εξαρτάται από την εποχή που θα επέλεγε να έρθει. Κοιτάξτε, υπήρχε η εποχή περίπου στη δεκαετία του 1970 και του 1980 που ήρθαν κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες και έχτισαν ακριβά σπίτια εδώ, ο Φασιανός, ο Μιγάδης… Εκείνοι οι άνθρωποι βρήκαν εδώ έναν καθαρό, αγνό τόπο, δίχως τουρισμό. Ήταν αλλιώς τότε. Η αρχιτεκτονική, πλέον, έχει ξεφύγει, έχει διαφοροποιηθεί. Είναι ξεκάθαρα ένα τουριστικό νησί, έχει όλα όσα υπάρχουν στα τουριστικά νησιά. Μεγάλα ξενοδοχεία, παραλίες οργανωμένες, διασκέδαση την ημέρα, νυχτερινή ζωή. Παλιότερα ήταν μεγάλο πρόβλημα η εσωτερική συγκοινωνία, τώρα αυτό έχει λυθεί και έχει βοηθήσει πολύ όλο το νησί. Θα έλεγα ότι είναι ένα όμορφο νησί, στο οποίο ο κάθε επισκέπτης μπορεί να βρει τα πάντα για να περάσει όπως θα ήθελε τις διακοπές του.

Ο Ολυμπιακός πότε μπήκε στη ζωή σας;

Από μικρό παιδί. Αλλά κυρίως από την εποχή της Πάτμου στη σχολή. Τότε που ο Ολυμπιακός είχε τη μεγάλη ομάδα με τον Υφαντή, τον Μπέμπη, τον Πολυχρονίου και τους άλλους μεγάλους άσους και έπαιρνε τα πρωταθλήματα το ένα πίσω από το άλλο. Αλλά και πιο μετά. Τότε στην εκκλησιαστική σχολή θέλαμε να ακούμε τα παιχνίδια και να μαθαίνουμε τα αποτελέσματα. Δεν γινόταν, όμως, καθώς δεν είχαμε ραδιόφωνα. Υπήρχε ένας διάκος που ήταν Ολυμπιακός και είχε ένα τρανζίστορ, το έβαζε και άκουγε τη μετάδοση. Κι εμείς πηγαίναμε κοντά στο κελί του και ακούγαμε την εξέλιξη του αγώνα. Και θυμάμαι ότι όποτε ήταν στην επίθεση ο Ολυμπιακός γονατίζαμε και κάναμε προσευχές για να μπει γκολ!

Απίστευτο! Στο γήπεδο πηγαίνατε;

Ε, ναι, όταν ήμουν στην Αθήνα, κάθε Κυριακή. Τότε στο Καραϊσκάκη πήγαινε ο κόσμος 3 και 5 ώρες πριν αρχίσουν οι αγώνες. Ήταν ολόκληρη γιορτή τότε οι Κυριακές με τον Ολυμπιακό. Αλλά δεν ήταν μόνο εκεί που πήγαινα. Συνεχώς ήμασταν στον Άγιο Κοσμά, τότε που έκανε εκεί προπονήσεις η ομάδα. Και πηγαίναμε να δούμε τις προπονήσεις, να δούμε από κοντά τους παίκτες. Όπου πήγαινε η ομάδα ήμασταν εκεί.

Και μετά στη ΔΕΗ γνωρίσατε τον Πολυχρονίου…

Ναι, γίναμε φίλοι και αρκετές φορές είχαμε βγει και οικογενειακώς σε ταβέρνες και άλλες εκδηλώσεις. Κάναμε πολλές κουβέντες για την ομάδα, μου έλεγε πάρα πολλά πράγματα. Δεν ήταν μόνον ο Κώστας. Κι άλλους παίκτες είχα γνωρίσει στη ΔΕΗ, αρκετοί τότε εργάζονταν εκεί, θυμάμαι τον Ζαντέρογλου, τον Παπαεμμανουήλ. Είχα γνωρίσει από κοντά παίκτες απ’ όλες τις ομάδες.

Θυμάστε κάποια ιστορία που σας είχαν πει;

Πάρα πολλές. Θυμάμαι μια φορά που ο Ρωσσίδης είχε κλοτσήσει τον Ψύχο σε μια προπόνηση στον Άγιο Κοσμά. Ο Ρωσσίδης ήταν δυναμικός, ο Ψύχος ντελικάτος και τεχνίτης. Είχε νευριάσει από την κλοτσιά και σηκώθηκε κι άρχιζε να βρίζει τον Ρωσσίδη. Εκείνος, ατάραχος, ούτε που έδινε σημασία. Σε λίγο ο Ψύχος το μετάνιωσε και πήγε στον Ρωσσίδη και άρχισε να του λέει «ρε Ηλία, εντούτοις είσαι καλό παιδί». Έξαλλος τότε ο Ρωσσίδης, πήγε να τον πλακώσει! Νόμιζε με το εντούτοις ότι τον είχε πει… τοιούτο! Μια άλλη φορά είχαμε βγει με τον Πολυχρονίου και ήταν μαζί κι ο Παπαεμμανουήλ. Και του λέει ο Κώστας «θυμάσαι που μου είχες ρίξει μια μπουνιά σε ένα ματς;». Για να πάρει την απάντηση: «Ναι, αλλά εσύ θυμάσαι τη… φτυσιά που μου είχες ρίξει πριν φας τη μπουνιά;»… Ωραία χρόνια.

Από όλους αυτούς τους παίκτες, που έχετε δει από κοντά στη ζωή σας μέσα στο γήπεδο, ποιον ξεχωρίζετε ως καλύτερο;

Ε, τον Μπέμπη. Τρομερός ποδοσφαιριστής. Είχε έρθει κι αυτός στη ΔΕΗ, τον είχαμε κάποιες φορές στις δημόσιες σχέσεις…

Την τωρινή ομάδα τη βλέπετε; Παρακολουθείτε τους αγώνες της;

Ναι, έχω πάει και στο γήπεδο μαζί με τον εγγονό μου. Γιατί έχουμε και… διαρροές στην οικογένεια, δεν είναι όλοι Ολυμπιακοί, αλλά τι να κάνω… Πιο πολύ από την τηλεόραση βλέπω τα παιχνίδια. Είναι καλή η τωρινή ομάδα, ο Μαρτίνς είναι καλός προπονητής. Η πορεία φέτος ήταν εξαιρετική. Έχουν φύγει κάποιοι καλοί παίκτες κι αυτό δεν μου αρέσει, με ανησυχεί, αλλά πιστεύω ότι αυτοί που έρχονται θα καλύψουν τα κενά και θα είμαστε και πάλι δυνατοί. Μακάρι…

ΒΙΒΛΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΛΕΠΟΥΡΑ

1. Η ΛΑΜΠΡΗ ΤΟΥ ΜΑΓΚΟΥΦΗ, Διηγήματα
2. ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΦΤΕΡΗΣ ΜΥΓΑΣ, Μυθιστόρημα
3. ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΓΚΑΡΟ, Παραμύθι
4. Ο ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΣ, Μυθιστόρημα
5. ΤΑ ΤΡΥΦΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ, Μυθιστόρημα
6. ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΕΑΣ (Τζιας), Διηγήματα
7. Η ΨΑΡΙΑ, Αστυνομικό Μυθιστόρημα
8. ΟΙ ΕΥΝΟΥΧΟΙ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΝ ΥΠΕΡΟΧΑ, Ιστορικό Μυθιστόρημα
9. ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΖΗΤΗΣΑΜΕ, Πολιτικό Μυθιστόρημα
10. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΚΕΑΣ, 3 Τόμοι