Ουόκαπ: «Πρέπει να με… τσιμπήσω για να καταλάβω τι ζω»

Ο Τόμας Ουόκαπ παραχώρησε δηλώσεις στην ιστοσελίδα της ΕΟΚ με αφορμή τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού με τη φανέλα της Ελλάδας.

Αρχικά είπε: «Θα είμαι ειλικρινής, το σκεφτόμουν πολύ και είχα την ελπίδα ότι θα ήταν θετική η απόφαση, όταν έμαθα ότι υπήρχαν σκέψεις για το αν θα πάμε τελικά στην τελετή, λόγω του αγώνα που έχουμε την επόμενη μέρα. Ξέρεις δεν είναι μόνο ότι θα είμαστε σε τελετή έναρξης Ολυμπιακών αγώνων, αλλά και ότι θα είμαστε στο πρώτο πλοίο στο ποτάμι, ως Ελλάδα, δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάτι καλύτερο, δε γίνεται».

– Εχουν αλλάξει πολλά στη ζωή του τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στην αθλητική αλλά συνολικά. Είσαι συμπατρώτης μας και ετοιμάζεσαι να ζήσεις κάτι που ήταν ένας μεγάλος στόχος σου;

«Πριν από αυτή την εξέλιξη ξέρεις, δεν ήταν κάτι που φανταζόμουν ποτέ ότι θα μου συμβεί. Όταν όμως συνέβη αυτό, οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν ένα σημαντικό κίνητρο, να πετύχουμε με την ομάδα κάτι σπουδαίο. Τώρα είμαι εδώ, πρέπει να… τσιμπήσω τον εαυτό μου για να τον… πείσω ότι το ζω όλο αυτό, είμαι ενθουσιασμένος, ζω κάτι πολύ μεγάλο».

– Λογικά σαν αθλητής νιώθεις ενθουσιασμένος που θα ζήσεις τους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά πηγαίνοντας πίσω το χρόνο, ένιωσες από νωρίς καλοδεχούμενος στη νέα σου πατρίδα, νιώθεις άνετα;

«Ναι, απόλυτα. Ολοι με έκαναν να νιώσω… σούπερ καλοδεχούμενος, από το περασμένο καλοκαίρι που μπήκα σε αυτή την ομάδα, Ακόμα όμως κι όταν περπατάω στον δρόμο, βλέπω πολλούς Ελληνες να με πλησιάζουν με έναν καλό λόγο, να με ευχαριστούν που μαζί με την ομάδα κάναμε αυτή την επιτυχία, να εκφράζουν υποστήριξη, όλα αυτά με κάνουν να νιώθω ακόμα πιο όμορφα».

-Οι δικοί σου πίσω στις ΗΠΑ πώς υποδέχτηκαν τη νέα σου υπηκοότητα;

«Εντάξει, στην αρχή σίγουρα μπερδεύτηκαν λίγο, χρειάστηκε λίγος χρόνος για να το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Ηξεραν πόσο είχα αγαπήσει την Ελλάδα, τον τρόπο που με είχαν δεχτεί σε αυτή τη χώρα, πόσο απολάμβανα να παίζω και να ζω σε αυτόν τον τόπο, ήταν κι αυτοί χαρούμενοι για μένα. Και τώρα που πετύχαμε αυτόν τον μεγάλο στόχο , την ημέρα που προκριθήκαμε στους Ολυμπιακούς αγώνες, η μητέρα μου έκλαιγε από χαρά και συγκίνηση».

-Κανείς αθλητής δε λέει ότι του αρκεί μια συμμετοχή σε μια διοργάνωση, όσο μεγάλη κι αν είναι. Εδώ έχουμε μια ομάδα που έδειξε ότι είναι δυσκολοκατάβλητη, από την άλλη έχουμε κι έναν όμιλο που όλοι καταλαβαίνουν πόσο δύσκολος είναι. Τι στόχος θα μπορούσε να θεωρηθεί ρεαλιστικός;

«Το νούμερο 1 πάντα είναι να εκπροσωπήσει τη χώρα, είναι 10 εκατομμύρια άνθρωποι που μας υποστηρίζουν, αγαπάνε αυτή την ομάδα και περιμένουν κάτι. Σίγουρα μετά να απολαύσουμε την εμπειρία και το παιχνίδι, να παίξουμε όπως ξέρουμε να κάνουμε, με τη φιλοσοφία μας, το στιλ μας και μετά ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Εμείς να είμαστε οι εαυτοί μας, να δείξουμε την ταυτότητά μας και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους».

-Αυτό το στιλ, αυτή τη φιλοσοφία πώς θα τα περιέγραφες με λίγες λέξεις;

«Δυναμικό παιχνίδι σίγουρα, σκληρή άμυνα, αποτελεσματική. Και μετά στην επίθεση να τρέξουμε, να παίξουμε γρήγορα, να έχουμε ρυθμό, αλλά θα γυρίσω στην άμυνα, εκεί θα είναι το δυνατό μας σημείο, και αν παίξουμε σκληρή άμυνα θα είναι πραγματικά δύσκολο για τον καθένα να μας νικήσει».

-Είναι λίγο περίεργο το σκηνικό με το να έχεις τον Σπανούλη προπονητή; Πώς είναι η σχέση με έναν άνθρωπο που ήξερες μέχρι πρόσφατα ως αθλητή και τώρα σε καθοδηγεί;

«Εξαιρετική. Εχει τόσο μεγάλο σεβασμό από όλους. Είναι πανέξυπνος, έχει τεράστια αυτοπεποίθηση, το βρίσκω πολύ παραγωγικό να παίζω γι’ αυτόν και πραγματικά νιώθω ότι ακόμα μαθαίνω από αυτόν, όπως μάθαινα και από τον τρόπο παιχνιδιού του».

– Το γκρουπ είναι δύσκολο, όλοι το λένε, η χρονιά ήταν επίσης δύσκολη και συνεχίζεται, αντέχεις να πας λίγο πιο πίσω τις διακοπές;

«Ναι, ναι, ναι, τι συζητάμε; Δε χρειάζομαι διακοπές φίλε, εγώ το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα ταξίδι στο Παρίσι μετά από εδώ».