Ολυμπιακοί Αγώνες: Είσαι ο ήρωάς μου

Γιουσέιν Μπολτ, ένας ήρωας για τον Γιάννη Κατσαρό

Η «αστραπή» που τρόμαξε τους Αμερικανούς

Στις 20 Αυγούστου του 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, οι Η.Π.Α κατάλαβαν ότι για να ανέβουν στο ψηλότερο σκαλί στα 200 μέτρα θα έπρεπε να σταματήσουν τον 22χρονο ανερχόμενο αστέρα, Γιουσέιν Μπολτ. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα στην Αθήνα ο Μπολτ είχε αποτύχει και αποκόμισε τραυματισμό που ωστόσο δεν στάθηκε εμπόδιο να συνεχίσει και να γίνει ο κορυφαίος. Ο Τζαμαϊκανός κατακτά το χρυσό καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ που κατείχε ο Μάικλ Τζόνσον (19.32) από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 . Με αυτόν τον τρόπο ο Μπολτ γίνεται ο πρώτος αθλητής μετά τον Καρλ Λιούις το 1984, που κερδίζει το χρυσό μετάλλιο σε δυο αγωνίσματα σε μία Ολυμπιάδα (αφού στις 16/8 είχε κατακτήσει το χρυσό με παγκόσμιο ρεκόρ και στα 100 μέτρα με 9.69) αλλά και πρώτος στην ιστορία που καταφέρνει να σπάσει δύο παγκόσμια ρεκόρ στην κορυφαία διοργάνωση. Κυρίως όμως φωνάζει «παρών» και βάζει τέλος στην παντοδυναμία των Αμερικανών. Οι κούρσες του τα τελευταία χρόνια της καριέρας του ήταν λίγες και μετρημένες. Οι τραυματισμοί τον άφησαν πίσω, οι συμμετοχές του ήταν ελάχιστες και η αμφισβήτηση δεν άργησε να έρθει. Όλοι έβλεπαν στο πρόσωπο του Τζάστιν Γκάτλιν τον άνθρωπο που θα μπορούσε να του πάρει τον θρόνο. Όχι άδικα άλλωστε, αφού ο Αμερικανός ήταν σε μαγική κατάσταση. Ο ίδιος έφτασε στο σημείο να προκαλέσει ουσιαστικά τον Μπολτ. Ο Τζαμαϊκανός δεν έπειθε πως θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει, αλλά όλα αυτά ήταν μέχρι τον τελικό. Εκεί σε μια μεγάλη μάχη νικητής ήταν και πάλι ο Μπολτ, αφού παρά την κακή του εκκίνηση ο σπουδαίος σπρίντερ κατάφερε να αποδείξει πως όσο είναι καλά κανείς δεν μπορεί να τον κερδίσει. Φινάλε με 5 χρυσά και 16 ρεκόρ. Όταν έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ., έπιασε ταχύτητα 44,51 χλμ/ώρα, την ίδια δηλαδή με ένα άλογο που καλπάζει!

Ο Διονύσης Γιάννης… ψηφίζει Λευτέρη Πετρούνια

Άρχοντας με τα όλα του

Η λέξη επιτυχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια και όχι αδίκως αφού ο Έλληνας πρωταθλητής έχει χαράξει λαμπρή πορεία στο άθλημα των κρίκων. Κάτω από δύσκολες συνθήκες ο Πετρούνιας κάθε φορά μας εκπλήσσει με τα κατορθώματά του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την εμφάνισή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο πριν από πέντε χρόνια, τότε που στέφθηκε νικητής; Κόντρα στον Βραζιλιάνο οικοδεσπότη Ζανέτι, ο άρχοντας των κρίκων κατάφερε να τον αφήσει δεύτερο και να ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Αυτό το μετάλλιο ήταν το πρώτο για την Ελλάδα μετά το χρυσό του Ταμπάκου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ενώ εκείνη τη χρονιά ο Πετρούνιας είχε πάρει το χρυσό σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Φέτος θα έχει την ευκαιρία να προσθέσει άλλη μία διάκριση στην καριέρα του αν και ήδη θεωρείται ένας από τους πιο επιτυχημένους αθλητές αυτού του τόπου, γνωρίζοντας την καθολική αποδοχή τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων.

Ο Γιώργος Ψυχίδης θυμάται το Λιοντάρι της Χιμάρας

Ο Πύρρος Δήμας συστήθηκε για πρώτη φορά στους Έλληνες φιλάθλους στους Ολυμπιακούς Αγώνες το καλοκαίρι του 1992. Ερχόμενος με την οικογένειά του από την ελληνόφωνη Βόρεια Ήπειρο στις αρχές του 1991, ονειρεύτηκε μια καινούργια ζωή μακριά από την καταπίεση του εσωστρεφούς αλβανικού καθεστώτος. Με το που εγκαταστάθηκε στη χώρα καταγωγής του και έβγαλε το ελληνικό διαβατήριο, τα πράγματα είχαν ήδη πάρει τον δρόμο τους.

Το 21χρονο παλικάρι από τη Χιμάρα στους Αγώνες της Βαρκελώνης έδωσε τα πρώτα διαπιστευτήρια της ανεπανάληπτης κλάσης του. Χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 82,5 κιλών, σηκώνοντας 370 κιλά στο σύνολο (167,5 στο αρασέ και 202,5 στο ζετέ). Ήδη από τότε έκανε επίδειξη της άνεσης που είχε πηγαίνοντας να σηκώσει την μπάρα με τα βάρη, του αρχοντικού αέρα που τον διέπνεε κοιτώντας τα με ένα βλέμμα τού στιλ «εγώ εσάς θα σας σηκώσω οπωσδήποτε». Ακολουθούσαν το φύσημα του… τσουλουφιού που έπεφτε στα μάτια του… η αυτοσυγκέντρωση… οι ανάσες… η κραυγή της επιτυχίας!

«Για την Ελλάδα!», την οποία σήκωνε κάθε φορά στις πλάτες του το «λιοντάρι της Χιμάρας».

Αυτή ήταν μόνο η αρχή μίας λαμπρής καριέρας που τον καθιέρωσε και διεθνώς ως έναν από τους «Άτλαντες» του αθλητισμού. Ακολούθησαν άλλα δύο χρυσά μετάλλια στην Ατλάντα (1996) και στο Σίδνεϊ (2000), αλλά και το χάλκινο στο «κύκνειο άσμα» του στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004. Τότε που έλυσε τα κορδόνια του, έβγαλε τα αθλητικά παπούτσια του και τα απέθεσε δίπλα στην μπάρα, αποχαιρετώντας το ελληνικό κοινό που τον λάτρεψε και κάνοντας ένα ολόκληρο έθνος να ανατριχιάσει και να δακρύσει από συγκίνηση…

Ο Αλέξης Βιρβίλης… παραμίλησε με τον ξυπόλητο βασιλιά

Ο Αμπέμπε Μπικίλα γεννήθηκε στο χωριό Γιάτο της Αιθιοπίας στις 7 Αυγούστου 1932. Κατά διαβολική σύμπτωση εκείνη την ημέρα διεξαγόταν ο Μαραθώνιος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Πού να το φανταζόταν ότι σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα θα γινόταν ο «ξυπόλητος βασιλιάς» του Μαραθωνίου στους Αγώνες της Ρώμης το 1960. Ο πατέρας του ήταν βοσκός και η κυβέρνηση της Αιθιοπίας αναζητούσε αυθεντικά ταλέντα στους αγρούς και τα χωράφια. Ο Μπικίλα εντοπίστηκε αμέσως! Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1960, τρέχοντας ξυπόλητος! Κι εδώ είναι η παράξενη ιστορία που μπορεί να εμπνεύσει όλους μας, ώστε να μην τα παρατάμε ποτέ. Αρχικά δεν ήταν για να πάει στους Αγώνες. Η Αιθιοπία είχε επιλέξει τον Γουόμι Μπιράτου, ο οποίος όμως τραυματίστηκε σε αγώνα ποδοσφαίρου και έχασε τους Ολυμπιακούς! Από το παράθυρο λοιπόν μπήκε ο Μπικίλα, ένα πάμφτωχο παιδί που είχε ένα ζευγάρι παπούτσια επί χρόνια για να κάνει τις προπονήσεις του. Λίγο πριν από τους αγώνες στη Ρώμη, το ένα παπούτσι του έλιωσε και καταστράφηκε. Το άλλο είχε αρχίσει να τον χτυπάει πίσω στον τένοντα. Συνέχισε τις προπονήσεις του χωρίς παπούτσια και όταν πληροφορήθηκε ότι παίρνει τη θέση του Μπιράτου, δεν το πολυσκέφτηκε.

Κάπως έτσι έφτασε στο σημείο να τρέξει ξυπόλητος στην Ρώμη και να κατακτήσει το χρυσό, επιτυχία που επανέλαβε και τέσσερα χρόνια αργότερα στο Τόκιο, αλλά με παπούτσια εκείνη τη φορά που του πρόσφερε γνωστή αθλητική εταιρία. Ο Μπικίλα κατάφερε να εμπνεύσει ολόκληρη την Ιταλία. Ενώ ο φασισμός στη γειτονική χώρα είχε πέσει, η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων για κάποιον λόγο ήταν αφιερωμένη στον Μουσολίνι. Ο κόσμος όμως λάτρεψε τον Μπικίλα που οι διοργανωτές δεν γινόταν να μην τον κάνουν σημείο αναφοράς στην τελετή λήξης. Η ζωή τού έπαιξε άσχημο παιχνίδι, καθώς το 1969 είχε ένα σοβαρό τροχαίο που τον άφησε τετραπληγικό. Και με αναπηρικό καροτσάκι κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε αγώνες 25χλμ. στην Νορβηγία το 1970, δείγμα της θέλησής του για ζωή. Πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1973 από φυσιολογικά αίτια.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης: Φτιαγμένος από ατσάλι και θάλασσα

Ο ήρωας του Θοδωρή Ρούσσου

Ο αδόκιμος, αλλά τόσο αληθινός, όρος «αθληταράς»... εγκαινιάστηκε και καθιερώθηκε για ανθρώπους σαν τον Σπύρο Γιαννιώτη. Ο ασημένιος Ολυμπιονίκης της μαραθώνιας κολύμβησης στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το 2016, ο οποίος έγινε πρόσφατα μέλος του International Marathon Swimming Hall Of Fame, σε κάθε θάλασσα κουβαλάει ολόκληρη την Ελλάδα. Η δύναμη, το πάθος, η θέληση τον καθιστούν έναν από τους κορυφαίους κολυμβητές παγκοσμίως. Αγωνίστηκε στα 10χλμ. των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008, του 2012 και του 2016 και μετά τη 16η θέση στο Πεκίνο και την 4η στο Λονδίνο, έχασε στο φώτο φίνις το χρυσό στο Ρίο. Σε έναν συγκλονιστικό τελικό, έχασε στο «νήμα» τη νίκη από τον Ολλανδό Φέρι Βέερτμαν και μετά τον αγώνα παραδέχθηκε το δίκαιο της νίκης του αντιπάλου του και σε μία αποθέωση του ευ αγωνίζεσθαι, απέτρεψε την αποστολή της ελληνικής ολυμπιακής επιτροπής από το να υποβάλει ένσταση στους διοργανωτές! Αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Σπύρος Γιαννιώτης. Γεννημένος να χάνει και να κερδίζει μέσα στο νερό. Φτιαγμένος από ατσάλι και θάλασσα...

Ντέιβιντ Γουότλ: Ο άνθρωπος με το καπελάκι

Αυτόν ξεχώρισε ο Στέφανος Λεμονίδης

Τα 800 μέτρα ήταν και είναι η κούρσα που μας γοητεύει γιατί συνδυάζει τακτική, ταχύτητα, αντοχή και οι αθλητές μονομαχούν σώμα με σώμα μετά τα πρώτα μέτρα. Ένας από αυτούς ήταν ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων – ο Αμερικανός Ντέιβιντ Γουότλ, ένας αθλητής που έτρεχε πάντα με καπέλο, για να ξεχωρίζει και έμενε τελευταίος ως τα 500 μέτρα, αλλά πριν από την τελευταία στροφή ανέπτυσσε ταχύτητα και έπαιρνε τη νίκη στο νήμα. Αυτό έκανε και το 1972 στο Μόναχο, στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες που παρακολουθήσαμε επισταμένως. Φορούσε μάλιστα το καπέλο και στην απονομή, κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, με αποτέλεσμα να δεχθεί δριμεία κριτική και να απολογηθεί.