Επικοινωνία ακοινώνητη

Με αφορμή ένα θάνατο ο Κώστας Χαλέμος γράφει για τη μετάλλαξη της Επικοινωνίας από γενιά σε γενιά...

Επικοινωνία ακοινώνητη

Τη δεκαετία του ' 80, όταν ακόμη δεν υπήρχε ίντερνετ στην Ελλάδα, η επικοινωνία των δημοσιογράφων με τις πηγές τους γινόταν αποκλειστικά μέσω τηλεφώνου. Όποιος διέθετε απευθείας γραμμή ήταν τυχερός. Οι άλλοι έπρεπε να συνδεθούν μέσω κέντρου.

Έδινες το νούμερο στον τηλεφωνητή και περίμενες. Άλλες φορές σε συνέδεε αμέσως, άλλες έκανε ώρα πολλή. Κι εσύ, που είχες πάνω από το κεφάλι σου τον ανυπόμονο να κλείσει τη σελίδα συντάκτη ύλης, αγανακτούσες με την καθυστέρηση κι έβαζες ξανά το δάκτυλο στο 9 του καντράν σου: «Ακόμη, βρε, Άγγελε;»

«Έχω δέκα παραγγελιές κι όλες οι γραμμές μου είναι κατειλημμένες» απολογιόταν αυτός. Κι ήταν τούτη η συνομιλία δυο κουβέντες όλες κι όλες, βιαστικές, συχνά δε και φουρκισμένες. Μα άκουγες τη φωνή του συνομιλητή από την άλλη άκρη του σύρματος και μπορούσες να καταλάβεις αν ο άνθρωπος ήταν χαρούμενος ή λυπημένος, αγχωμένος ή θυμωμένος.

Ο τηλεφωνητής έβλεπε στον πίνακα το νούμερο του εσωτερικού που χτυπούσε, κοίταζε και την ώρα και οσμιζόταν στη στιγμή την παραγγελιά που θα ακολουθούσε. «Το γνωστό;» ρωτούσε αλλά ήταν τόσο σίγουρος ότι θα ήταν το «γνωστό» που με το άλλο χέρι είχε αρχίσει ήδη να πληκτρολογεί τον αριθμό. Τόσες φορές που τον είχε καλέσει, τον είχε μάθει απέξω: 3600---.

Όταν η σύνδεση πραγματοποιόταν, η φωνή του Σπύρου αντηχούσε στα αυτιά σου σαν του τελάλη στις γειτονιές. «Προπονήθηκε ο τάδε, έλειπε ο τάδε, όλα καλά… Εσύ καλά;» Αυτό γινόταν εννιά στις δέκα φορές. Αλλά μετά το «προπονήθηκε ο τάδε, έλειπε ο τάδε…» εξάπαντος λέγαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Εξωρεπορταζιακά. «Η γυναίκα; Το παιδί; Εντάξει όλοι;» Ή «εκεί πως πάτε;» αν τυχόν ακούγονταν στη πιάτσα τίποτα προβλήματα στο μαγαζί…

Τα γραφεία Τύπου σήμερα έχουν στη διάθεσή τους, ιστοσελίδες, mail, twitter και facebook, ένα σωρό social media για να διακινούν τις πληροφορίες τους. Στις μέρες μας η επικοινωνία είναι τόσο απρόσωπη, τόσο ψυχρή, τόσο απόκοσμη. Ο Σπύρος Μήτσης δεν πρόλαβε να τη ζήσει. Από μια μεριά, καλύτερα. Διόλου δεν θα του άρεσε...*

*Στη μνήμη του δημοσιογράφου Σπύρου Μήτση που έφυγε σήμερα για την τελευταία του αποστολή...