Γκαλινάρι: «Το βράδυ που το μπάσκετ άλλαξε για πάντα...»

Ο Ντανίλο Γκαλινάρι προχώρησε σε μία εξομολόγηση για το ματς... μηδέν στο ΝΒΑ. Το παιχνίδι Θάντερ-Τζαζ, στο οποίο ο Ρούντι Γκομπέρ βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό. Ο Ιταλός φόργουορντ της Οκλαχόμα εξιστόρησε αυτό που έζησε στην αναμέτρηση, ενώ αναφέρθηκε και στη μάχη που δίνουν οι συμπατριώτες του.

Ο Γκαλινάρι θυμάται το βράδυ, που φοβήθηκε όσο ποτέ άλλοτε…

”Ήταν σαν όλοι ξαφνικά σταμάτησαν να κάνουν το οτιδήποτε. Ακόμα και το κοινό. Οι φίλοι μας έμειναν όρθιοι, μέχρι το πρώτο μας καλάθι, επομένως όλοι ήταν μακριά από τις θέσεις τους πριν την έναρξη. Αλλά αντί να υπάρχει φασαρία, το κοινό ήταν ήσυχο. Απλά υπήρχε ένα περίεργο συναίσθημα στον αέρα. Σαν να μην ήξερε κανείς τί έπρεπε να κάνουμε.

Όταν οι παίκτες είδαμε τους διαιτητές να μιλούν με τους προπονητές, πήγαμε στον πάγκο μας. Θυμάμαι πως όλοι ήταν κάτι παραπάνω από μπερδεμένοι.

Κανείς δεν ήξερε τί γινόταν. Ούτε εγώ.

Αλλά την ίδια στιγμή, ξέρετε τί; Μπορώ με ειλικρίνεια να πω πως το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ένα:

Ο κορωνοϊός…

Κανείς δεν μας έλεγε κάτι και κανείς από τους συμπαίκτες μου δεν είχε ιδέα για το τί συμβαίνει με τον ιό όπως εγώ. Όταν πήγαμε στα αποδυτήρια, η υπόλοιπη ομάδα άρχιζε να σκέφτεται ό,τι και εγώ. Ήταν όλοι πολύ μπερδεμένοι. Και όλη η σκηνή ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει ποτέ. Το γήπεδο έχει τόση φασαρία στα ματς μας, αλλά καθώς περπατούσαμε, έλεγες ότι μπορείς να ακούσεις και μία καρφίτσα να πέφτει.

Μετά από ένα λεπτό, μίλησα.

Παιδιά. Υποθέτω πως όλο αυτό συνδέεται με τον κορωνοϊό.

Μόλις τελείωσα τη πρόταση, μερικοί παίκτες άρχιζαν να με ρωτούν διάφορα. Ήμουν στη μέση των αποδυτηρίων, δεχόμενος ένα σωρό ερωτήσεις.

Απλά ήθελαν πληροφορίες. Δεν θα έλεγα πως ήταν φοβισμένοι.

Εγώ όμως; Είχα φοβηθεί…

Είμαι από την Ιταλία, Η χώρα μου είχε προβλήματα με τον ιό για πάνω από έναν μήνα. Οι αγώνες είχαν σταματήσει, σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο θα γίνει και εδώ. Γι’ αυτό και τρόμαξα, αλλά ήθελα να δώσω πληροφορίες στους υπόλοιπους.

Δεν ξέραμε τί θα γίνει με το ματς. Προσπαθούσαμε να μείνουμε ζεστοί. Ακόμα νομίζαμε πως θα παίξουμε.
Μετά από λίγο, ο κόουτς Ντόνοβαν μάς ενημέρωσε πως το ματς αναβλήθηκε.
Μας είπαν πως ένας παίκτης των Τζαζ ήταν θετικός. Αλλά δεν έλεγαν ποιος. Οι οπαδοί μας είχαν φύγει, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε.

Μας αποκαλύφθηκε το όνομα του Γκομπέρ και μετά είδαμε τις θερμοκρασίες όλων. Αφού κανείς δεν είχε πυρετό, μπορέσαμε και φύγαμε.

Και κάπου εκεί η βραδιά έγινε ακόμα πιο τρελή…

Όλοι ήθελα να μάθουν τί είχε γίνει. Η μπαταρία του κινητού πήγε από το 100% στο 0 μέσα σε μία ώρα. Έμεινα ξύπνιος μέχρι τις 4, με την ελπίδα να μάθω κάποιο νέο.

Όταν όλοι ξύπνησαν στην Ιταλία, έμαθαν τα νέα. Και έγινε ακόμα πιο τρελό το πράγμα. Αλλά κανείς δεν ρώτησε τί γίνεται.

Ήξεραν ήδη τα πάντα για τον ιό. Το ζούσαν για εβδομάδες.

Θα μπορούσα να πω πολλές ιστορίες. Πριν λίγες εβδομάδες, με πήρε ο κολλητός μου τηλέφωνο από την Ιταλία. Η γιαγιά του -μία γυναίκα που ήξερα καλά- είχε πεθάνει από τον ιό. Ήταν 80, αλλά ακμαιότατη πριν τον κορωνοϊό.
Και ξαφνική ήταν στο νοσοκομείο και κανείς δεν μπορούσε να πάει να τη δει, γιατί δεν επιτρέπεται. Όταν πέθανε, δεν μπορούσαν να τη δουν για ένα τελευταίο αντίο.

Μπορείτε να φανταστείτε πόσο σκληρό είναι αυτό;

Κάποιος που ήξερες και αγαπούσες μία ζωή φεύγει έτσι ξαφνικά. Για πάντα. Ξαφνικά.

Πολλές οικογένειες βίωσαν το ίδιο. Μόλις πας στο νοσοκομείο, τότε δεν ξέρεις αν θα ξαναδείς τους ανθρώπους που αγαπάς.

Όσον αφορά εμένα, είμαι τυχερός. Νιώθω τυχερός που εγώ και η οικογένειά μου είναι εντάξει. Η μητέρα μου είναι σε καραντίνα στην Ιταλία. Λέω στον εαυτό μου ότι όλα θα είναι εντάξει. Έχει μεγάλο σπίτι και μπορεί να παίρνει λίγο αέρα. Υπάρχουν όμως οικογένειες που είναι σε μικρά σπίτια και ουσιαστικά παγιδευμένες. Ο κόσμος δίνει μάχη για να μείνει ενωμένος σε τέτοιες συνθήκες.

Ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, πιστεύω μέχρι τέλους πως θα τα καταφέρουμε.

Το ξέρω. Δεν υπάρχει αμφιβολία.

Προς όλους στις ΗΠΑ, ακούστε αυτό: Ας συνεχίσουμε να είμαστε έξυπνοι και ας μείνουμε σπίτι. Συνεχίστε! Κάνουμε το σωστό, εφαρμόζοντας κάθε μέτρο.

Και εδώ θα ήθελα να απευθυνθώ στο σπίτι μου, την Ιταλία. Στον λαό μου.

Όλοι όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν το πόσο θετικός άνθρωπος είμαι. Είμαι αισιόδοξος. Και είμαι κάποιος που αγαπάει τη χώρα του με όλη του τη καρδιά. Και ξέρει από πρώτο χέρι τη δύναμη και την αντοχή των Ιταλών.

Τί αντιμετωπίζουμε τώρα, αυτόν τον κορωνοϊό; Είναι δύσκολος αντίπαλος. Αλλά δεν πλησιάζει την αντοχή μας και τη δύναμή μας.

Θα επικρατήσουμε.

Μαζί.

Θα χρειαστούν όλοι. Και δεν θα είναι εύκολο. Αλλά θα νικήσουμε.

Αυτό που λέω στην οικογένειά μου και τους φίλους μου τώρα είναι ότι περισσότερο από ποτέ πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και να κάνουμε το καλύτερο για αυτούς γύρω μας. Αυτό θα μας πάει στην άλλη πλευρά του βουνού.

Στο μπάσκετ, οι καλύτερες ομάδες είναι αυτές που δεν τα παρατάνε ποτέ. Είναι φτιαγμένες από άτομα που προσέχουν ο ένας τον άλλον μέχρι το τέλος και παλεύουν μέσα στις χειρότερες συνθήκες.

Είναι ποτέ εύκολα; Δεν είναι στοιχείο για τις μεγάλες ομάδες αυτό. Είναι εύκολο να είσαι σπουδαίος όταν τα πράγματα είναι εύκολα. Αλλά όταν τα πράγματα είναι δύσκολα… τότε εμφανίζονται οι πραγματικοί πρωταθλητές.
Και ξέροντας την ιστορία της χώρας μας και την αποφασιστικότητα του λαού της, μπορώ να πω πως είμαστε μία πραγματικά μεγάλη ομάδα.

Θα πάμε στη κορυφή.

Όλα αλλάζουν, Έχουμε ήδη περάσει πολλά και δεν ξέρουμε πόσο χειρότερα θα έρθουν. Δεν θα το λύσουμε αύριο.

Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει.

Αλλά αν ξέρω ένα πράγμα…

Είναι ότι δεν θα κρατήσει για πάντα!

Και καθώς γράφω όλα αυτά, μπορώ με ειλικρίνεια να πω ότι βλέπω ένα φως στο τέλος του τούνελ. Πιστεύω πως ως χώρα έχουμε πάρει τη στροφή. Μένουμε σπίτι και προσέχουμε αυτούς που αγαπάμε και κάνουμε απλά το καλύτερο που μπορούμε.

Θαυμάζω τόσο πολύ τον λαό της χώρας μου και τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα πάντα τώρα. Είμαστε μία υπέροχη, υπέροχη ομάδα.

Ιταλία, κλείνω λέγοντας το πόσο με εμπνέεις. Σου στέλνω την αγάπη μου”.