Αποχαιρετώντας τον Τζινόμπιλι: Gracias Manu estar bien* (pics, vid)

Τα ξημερώματα της Παρασκευής, οι Σαν Αντόνιο Σπερς επικράτησαν των Κλίβελαντ Καβαλίερς με 116-110. Τα «Σπιρούνια» βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην 8^η θέση της Δυτικής Περιφέρειας με ρεκόρ 44-32. Κι όμως, η είδηση της χθεσινής βραδιάς δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τα αγωνιστικά δρώμενα.

Στο ημίχρονο της αναμέτρησης, ολόκληρο το «AT&T Center» χειροκροτούσε με βουρκωμένα μάτια, γεμάτα νοσταλγία έναν από τους πιο ανορθόδοξους αθλητές που πέρασαν από τον σύλλογο του Τέξας και υπηρέτησαν τα ιδανικά και τη νοοτροπία του όσο λίγοι.

Στο ημίχρονο της αναμέτρησης, λοιπόν, οι Σαν Αντόνιο Σπερς τίμησαν τον Εμάνουελ Δαβίδ Τζινόμπιλι (το πλήρες όνομά του) κρεμώντας τη φανέλα του στον ουρανό του σταδίου, ώστε να κάνει παρέα σε αυτή του -επί χρόνια- συμπαίκτη του και φίλου του Τιμ Ντάνκαν.

Θα πει κανείς, αναμενόμενη η συγκεκριμένη εξέλιξη, καθώς μιλάμε για τον Μάνου Τζινόμπιλι. Ένας παίκτης που έχει κατακτήσει 4 φορές το Πρωτάθλημα του ΝΒΑ, έχει γίνει 2 φορές All-Star και έχει βγει και ο κορυφαίος παίκτης, ερχόμενος από τον πάγκο τη σεζόν 2008, περισσότερο θα… ξένιζε η απουσία του από το ταβάνι της μοναδικής ομάδας που υπηρέτησε στα 16 χρόνια καριέρας στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Παρόλα αυτά, ίσως αυτή να ήταν η πρώτη φορά που ο Τζινόμπιλι μας επιφύλασσε μία αναμενόμενη εξέλιξη, καθώς μέχρι και τώρα μας είχε φλομώσει στο αναπάντεχο. Ένας παίκτης που από τα πρώτα του βήματα στην Ανδίνο και αργότερα στην Εστουδιάντες, είχε αναγκάσει παίκτες και προπονητές να τραβούν τα μαλλιά τους από το τρόπο που αγωνιζόταν και τις επιλογές του. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, άπαντες αναγνώριζαν το ατόφιο ταλέντο και την άγρια ομορφιά που έκρυβε στο παιχνίδι του.

Τα πρώτα χρόνια και η Ευρώπη

Φυσικά, ο Μάνου δεν ήταν άγνωστος στο Ευρωπαϊκό στερέωμα. Το αντίθετο μάλιστα. Μετά από μία τριετία στην Λατινική Αμερική, πήρε μεταγραφή για την Ιταλική Ρέτζιο Καλάμπρια, την οποία και βοήθησε να ανέβει στην πρώτη κατηγορία της χώρας. Οι επιτυχίες του, τόσο με τον ιταλικό σύλλογο, όσο και με την εθνική ομάδα της Αργεντινής (Χρυσό μετάλλιο στο Αμέρικαν Καπ Νέων το 2001) έκαναν αρκετό κόσμο να παραμιλάει για έναν αριστερόχειρα γκαρντ, που πέρναγε μπάλες κάτω από αντιπάλους, έβγαζε πάσες από την κλειδαρότρυπα και γενικά μετέτρεπε το παρκέ σε… σκηνή όπου εκτελούσε το προσωπικό του σόου.

Στο ενδιάμεσο της θητείας του στην Ρέτζιο, ο Τζινόμπιλι θα δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ του ΝΒΑ και εκεί οι Σαν Αντόνιο Σπερς θα τον επιλέξουν κάπως… αργά με το 57^ο πικ. Όμως, η ώρα για τον μαγικό κόσμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν είχε έρθει ακόμη. Το 2000 θα υπογράψει στην Βίρτους Μπολόνια, με την οποία θα καταφέρει ουκ ολίγα πράγματα. Η σεζόν 2000-2001 ήταν αυτή που τον καθιέρωσε στο ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) στερέωμα. Με τον Αργεντινό στο τιμόνι και στο πλάι του παίκτες όπως οι Μάρκο Γιάριτς και Αντουάν Ριγκοντό η Μπολόνια εκείνη χρονιά θα κατακτήσει τα.. πάντα. Ένα πρωτάθλημα Ιταλίας, ένα Κύπελλο Ιταλίας και την Σουπρολίγκα (υπήρχαν δύο ξεχωριστές διοργανώσεις εκείνη τη σεζόν) στην οποία ανακηρύχθηκε και MVP , αριθμώντας 16.2 πόντους, 4 ριμπάουντ και 2.2 ασίστ και 2.9 κλεψίματα.

Η επόμενη σεζόν έμελλε να είναι και η τελευταία του στην Ευρώπη, όπου οδήγησε την ομάδα του ξανά στη κατάκτηση όλων των εγχώριων τίτλων, όχι όμως και στην - πλέον ονομαζόμενη- Ευρωλίγκα. Παρά το γεγονός ότι, το φάιναλ-φορ της διοργάνωσης διεξήχθη στο σπίτι της, η Μπολόνια δεν κατόρθωσε να παραδώσει τον τίτλο στον κόσμο της με τον… Παναθηναϊκό να χαλάει το πάρτι και να στέφετε πρωταθλητής μέσα στην Ιταλία! Ο Μάνου ήταν συντετριμμένος, ωστόσο, δεν υπήρχε χρόνος για στενοχώρια. Ήταν ο απόλυτος σταρ στην Ευρώπη και αυτό σήμαινε μονάχα ένα πράγμα: Είχε έρθει η ώρα για το ΝΒΑ.

Οι Σαν Αντόνιο Σπερς δεν χρειάστηκαν κάτι παραπάνω για να πειστούν για τη περίπτωση του Αργεντινού κόμπο γκαρντ. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς δεν το πολυσκέφτηκε και του προσέφερε διετές συμβόλαιο. Το ταξίδι στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου είχε μόλις ξεκινήσει.

16 χρόνια… μαγείας

Το ΝΒΑ μπορεί να είναι αρκετά ψυχοφθόρο για έναν ρούκι. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο ρούκι είναι και 25 χρονών και παρατηρεί του συνομήλικους του που είτε έχουν καθιερωθεί είτε έχουν απομακρυνθεί από το σκηνικό. Είπαμε, όμως, τίποτα δεν ήταν αναμενόμενο με τον συγκεκριμένο παίκτη. Πρώτο του παιχνίδι απέναντι στους Πρωταθλητές Λος Άντζελες Λέικερς των Σακίλ Ο Νιλ και Κόμπι Μπράιαντ. Όπως καταλαβαίνει κανείς δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερο ντεμπούτο για έναν πρωτοεμφανιζόμενο παίκτη, που ψάχνει να βρει τα πατήματά του. Έρχεται λοιπόν η ώρα που ο κόουτς του κάνει νόημα να γίνει αλλαγή. Πρώτη κατοχή, ανάποδο λέι απ μετά από ασίστ του Ντάνκαν. Δεύτερη κατοχή, τρίποντο σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό με παίκτη πάνω του. Αίφνης όλος ο κόσμος, όπως και ο ίδιος ο Πόποβιτς συνειδητοποίησε ότι το να αποκαλέσει κανείς τον συγκεκριμένο παίκτη ρούκι, θα ήταν αδικία.

Εκείνη τη χρονιά ο Μάνου, είχε την τύχη να κατακτήσει το πρώτο του Πρωτάθλημα με το Σαν Αντόνιο, όντας ένας από τους βασικούς συντελεστές στο μαραθώνιο των πλέι-οφ όπου μεταξύ άλλων απέκλεισαν και τους Λέικερς, ενώ στους τελικούς υπέταξαν το Νιου Τζέρσει στα 6 παιχνίδια. Μία σπουδαία καριέρα είχε μόλις ξεκινήσει.

Με το Σαν Αντόνιο ο Τζινόμπιλι κατέκτησε τα πάντα. Ήταν βασικό κομμάτι της δυναστείας στα μέσα του 2000 όταν τα «Σπιρούνια» κατέκτησαν 3 πρωταθλήματα και δεν έχασαν τα πλέι-οφ ούτε μία φορά, ενώ δεν τελείωσαν σεζόν με λιγότερες από 50 νίκες. Πάνω από όλα όμως, κέρδισε ένα «σπίτι». Επί 16 χρόνια, έδινε ότι είχε στο παρκέ για την ομάδα που τον αγκάλιασε και τον έκανε μέλος της. Και αυτή του το ανταπέδωσε με το να τον αποθεώνει κάθε φορά που εκτελούσε κάποιο από τα τρελά του σουτ ή τις περίτεχνες πάσες που έστελναν τον κόουτς Ποπ στο σημείο να θέλει να του κάνει παρατήρηση.

Δεν το έκανε όμως ποτέ. Ο επί χρόνια τεχνικός των Τεξανών γνώριζε καλύτερα από τον καθένα, ότι το να αναγκάσεις τον συγκεκριμένο παίκτη να μπει σε καλούπι και να ακολουθήσει συγκεκριμένα μοτίβα ήταν ισοδύναμο με το να έχεις μία Ενζο Φεράρι και να οδηγείς με 50 χιλιόμετρα. Ακόμη και στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, δεν σταμάτησε να κάνει τον κόσμο να παραληρεί και, φυσικά, τον σπίκερ των Σπερς να φωνάζει χαρακτηριστικά: "Ohh Manu". Διότι αυτό ήταν ουσιαστικά ο "Μάνου", ένας παίκτης που δεν μπορούσε να μπει σε καλούπι γιατί πολύ απλά τέτοιοι παίκτες δεν μπαίνουν σε καλούπια.

Η Εθνική ομάδα

Η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε ο Τζινόμπιλι, δεν ήταν στα παρκέ του ΝΒΑ, αλλά στην εθνική ομάδα της Αργεντινής. Ίσως η κορυφαία μορφή του Αργεντινού να την ζήσαμε, όταν φορούσε τη φανέλα των «Αμπισελέστε». Δεν είναι τόσο οι τίτλοι, που και αυτοί από μόνοι τους μία χαρά σε εκπλήσσουν. Πέρα όμως από τα μετάλλια ή ακόμη και το θαύμα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, το κυριότερο ήταν ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του παρέα με τους Πάμπλο Πριχιόνι, Λουίς Σκόλα και Κάρλος Ντελφίνο η εθνική ομάδα της Αργεντινής δεν τερμάτισε σε καμία διοργάνωση χαμηλότερα από τη 5^η θέση.

To 2016 στους Ολυμπιακούς του Ρίο, ήταν η πρώτη φορά που η εθνική Αργεντινής τερμάτισε χαμηλότερα από την πρώτη πεντάδα, μένοντας στην 8η θέση μετά από ήττα στον προημιτελικό απέναντι στις ΗΠΑ. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που είδαμε τον Μάνου στα χρώματα του ουρανού. Παρά το λυπηρό τέλος, το συναίσθημα χαράς παραμένει το ίδιο 5 χρόνια μετά. Δεν μιλάμε μόνο για μία ομάδα που πήρε ένα Χρυσό και έπειτα εξαφανίστηκε. Μιλάμε για παράδοση, για ιστορία. Μιλάμε για συνέπεια. Αυτό κατόρθωσε να αφήσει ως κληρονομιά ο Τζινόμπιλι και οι «παλιόφιλοι» του, που λίγοι μπορούν να ισχυριστούν ότι κατάφεραν.

Ο Πόποβιτς κατά τη διάρκεια της χθεσινής βραδιάς είπε χαρακτηριστικά: «Όταν ξεκίνησα να τον κοουτσάρω, είτε το πιστεύετε είτε όχι, τα μαλλιά μου ήταν σκούρο καστανό. Αλλά από τη δεύτερη μόλις χρονιά μαζί του, είχαν ασπρίσει εντελώς».

Αλήθεια υπάρχει καλύτερος τρόπος για να χαρακτηρίσει κανείς το συγκεκριμένο αθλητή;

*Σ΄ευχαριστούμε, Μανού, να είσαι καλά