Αταμάν: «Θέλω την Euroleague - Να μείνω άλλα 10 χρόνια στην Εφές»

Έχοντας κατακτήσει Σαπόρτα, Eurochallenge και Eurocup, ο Εργκίν Αταμάν είχε πει πως μόνο η Euroleague του λείπει και είναι έτοιμος γι αυτήν. Πολλοί τον είχαν παρεξηγήσει, μέχρι να κάνει τη μνημειώδη πορεία με την Εφές και να φτάσει μέχρι τον τελικό του περσινού Final 4, ενώ φέτος έδειχνε έτοιμος για την κατάκτηση, μέχρι να διακοπεί η διοργάνωση.

Ο Τούρκος προπονητής της Εφές μίλησε στο ισπανικό Gigantes Del basket και αναφέρθηκε στο χτίσιμο της Εφές που θαυμάζει όλη η Ευρώπη, το 20% μπάτζετ που είχε ζητήσει για να πάει Final 4 και πολλά-πολλά ακόμη.

Αναλυτικά, ο Εργκίν Αταμάν ανέφερε…

Συνήθως οι υπερβολικές αντιδράσεις σας κατά τη διάρκεια των αγώνων γίνονται viral. Ποιος είναι πραγματικά ο Εργκίν Αταμάν;

«Είμαι ένας ήσυχος άνθρωπος μακριά από τα γήπεδα. Τα πηγαίνω πολύ καλά με τις διοικήσεις των ομάδων, τα άλλα κλαμπ, τον Τύπο… Είμαι ανοιχτός σε όλους. Όταν όμως μπαίνω στο γήπεδο, το μόνο που θέλω είναι να κερδίζω! Είμαι επιθετικός, όχι όμως απέναντι στους παίκτες μου. Θέλω τον πλήρη έλεγχο, ώστε όλα να περνούν από τα χέρια μου σε ό,τι αφορά τους παίκτες, το τεχνικό τιμ και πολλές φορές τη διοίκηση. Θα τα βάλω πολλές φορές με τα Media όταν ενοχλούν τους παίκτες μου, διότι έτσι ταράζουν τις ισορροπίες της ομάδας. Γι’ αυτούς, ακριβώς τους λόγους οι φίλαθλοι με βλέπουν επιθετικό. Η αλήθεια είναι ότι τα πηγαίνω πολύ καλά και με τους διαιτητές! Σίγουρα θα διαμαρτυρηθώ πολλές φορές κατά τη διάρκεια των αγώνων όμως μετά θα πάμε για φαγητό αν έχω κάνει λάθος…

Τα προηγούμενα χρόνια είχα αρκετά θέματα με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς όμως είμαστε φίλοι. Μου αρέσει ως άνθρωπος και φυσικά ως προπονητής. Έχουμε καλή σχέση και φυσικά είναι ο πρόεδρος μου στην Ένωση των Προπονητών της EuroLeague. Στο γήπεδο θέλω να κερδίζω! Κόντρα στον Ζέλικο και κόντρα σε όλους! Για παράδειγμα, τρέφω απεριόριστο σεβασμό στον Πέσιτς όμως έπρεπε να τον… χτυπήσω στο ψυχολογικό κομμάτι στα περσινά playoffs (σ.σ. η Εφές προκρίθηκε στο Final 4 της Βιτόρια με 3-2 νίκες). Δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι. Ήταν η πρόκριση στο Final 4».

Γνωρίζετε ότι φαίνεστε σαν τον… κακό στις ταινίες;

«Φυσικά! Ο Ζέλικο έχει μια τεράστια καριέρα και τον σέβομαι απεριόριστα όμως εκείνος μεγάλωσε προπονητικά στη Γιουγκοσλαβία με τους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Εγώ τα κατάφερα στην Τουρκία. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, είχα πολύ πιο δύσκολο έργο για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο».

Είστε οπαδός της Γαλατάσαραϊ. Μήπως αυτό έχει παίξει ρόλο στην εχθρότητα που έχει αναπτυχθεί με τη Φενέρμπαχτσε;

«Κοιτάξτε, τα τελευταία 11 χρόνια η Φενέρ έχει κατακτήσει έξι πρωταθλήματα κι εγώ τέσσερα με τρεις διαφορετικές ομάδες. Με την Μπεσίκτας και τη Γαλατάσαραϊ που είναι, ουσιαστικά ποδοσφαιρικοί οργανισμοί με μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ τους κι άλλα δυο με την Αναντολού Εφές. Είναι φυσιολογικό να μην τους αρέσει. Κάθε χρονιά η Φενέρμπαχτσε έχει μεγαλύτερο μπάτζετ όμως τους έχω κερδίσει τέσσερις φορές! Η Φενέρ, ως ποδοσφαιρικός οργανισμός πιέζει τους παίκτες, τους οπαδούς, τους παίκτες, το ίδιο το κλαμπ. Μιλάμε για ψυχολογική πίεση όμως αυτό δεν με ρίχνει! Ίσα ίσα μου δημιουργεί κίνητρο.

Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω λυγίσει και αυτό δεν τους αρέσει. Όσο πιο μεγάλη δύναμη βάζουν απέναντι μου, τόσο πιο σκληρός γίνομαι. Σαν προπονητής, πρέπει να είσαι πάντα δυνατός και να αποτελείς παράδειγμα για τους παίκτες σου. Αν βλέπουν ότι έχεις αδυναμίες, είσαι χαμένος. Είσαι χαμένος απέναντι στην ομοσπονδία, τους διαιτητές, τους αντιπάλους, όλους! Αν όμως δείξεις δυνατός, η ομάδα σε ακολουθεί. Δεν έχω πετύχει τίποτα δίχως τους παίκτες μου και νομίζω ότι η στάση μου τους βοηθάει να βελτιωθούν, να παλέψουν και να μην γονατίζουν στην πίεση. Αυτό δεν αρέσει στους οπαδούς της Φενέρμπαχτσε».

Το βιογραφικό σας είναι παράξενο. Δυο περίοδοι στην Μπεσίκτας, τρεις στην Εφές, πέρασμα από τη Γαλατάσαραϊ, την Καρσίγιακα και την Ούλκερ…

«Η καριέρα μου άλλαξε πολλές φορές κι αυτό δεν είναι εύκολο. Μεγάλωσα προπονητικά στην Εφές και σε ηλικία 34 ετών προκριθήκαμε στο Final 4 του 2000, το τελευταίο που διοργάνωσε η FIBA με όλες τις ομάδες. Το 2002 κατέκτησα το Σαπόρτα με τη Σιένα και το 2003 παίξαμε εκ νέου στο Final 4. Όλα αυτά μεταξύ 34 και 37 ετών. Από τη στιγμή που επέστρεψα στην Τουρκία, προσπαθούσα πάντα να επιλέγω τις καλύτερες συνθήκες για να δουλέψω δίχως να είμαι πάντα το φαβορί. Όταν, λοιπόν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα με την Μπεσίκτας το 2012, η ομάδα επέστρεψε στην κορυφή έπειτα από 37 χρόνια! Μάλιστα κερδίσαμε τρεις τίτλους σε μια χρονιά: Το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το EuroChallenge όμως στην πορεία προέκυψε πρόβλημα με τον χορηγό μας. Έπειτα συνέχισα στη Γαλατάσαραϊ, όπου έμεινα πέντε χρόνια.

Ήταν μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου! Είναι δύσκολο να δουλεύεις σε μια τόσο μεγάλη ομάδα για τόσα πολλά χρόνια, ειδικά στις χώρες της Μεσογείου. Κερδίσαμε το πρωτάθλημα έπειτα από 23 χρόνια, έπειτα φτάσαμε στο Top-8 της EuroLeague κι ακολούθως κατακτήσαμε το EuroCup. Ένιωθα σαν ήρωας στη Γαλατά! Ήταν ένα όνειρο για μένα αφού είμαι οπαδός αυτής της ομάδας όμως κι εκεί προέκυψαν οικονομικά προβλήματα. Έτσι, λοιπόν γύρισα στην Εφές. Θα ήθελα να μείνω εδώ για άλλα 10 χρόνια όμως ποιος ξέρει…».

Από την τελευταία θέση στην κατάταξη, η Εφές εξελίχθηκε πέρσι σε φιναλίστ της EuroLeague. Πως εξηγείτε αυτή η εκτόξευση;

«Αλλάξαμε τα πράγματα… Όταν ανέλαβα την ομάδα πριν από 2μιση χρόνια στα μέσα της σεζόν, δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω όμως το περασμένο καλοκαίρι τα κατάφερα. Υπογράψαμε 9 παίκτες, τους επιλέξαμε όχι μόνο για το ταλέντο τους αλλά κυρίως για τον χαρακτήρα τους. Δεν μετράει μόνο το χρήμα αλλά και η χημεία. Τα παιδιά προσαρμόστηκαν άμεσα, μιλάμε για τον Ντάνστον, τον Λάρκιν, τον Μίτσιτς και τον Μπομπουά που πάνω απ’ όλα ήθελαν να παίξουν για την ομάδα. Αρχικώς είχαμε ένα θέμα με τον Λάρκιν αφού δεν ήταν έτοιμος για αυτό που θέλαμε όμως κάναμε τα πάντα ως κλαμπ για να του δείξουμε τι πρέπει να κάνει».

Ήταν δύσκολο να αλλάξετε τη νοοτροπία;

«Ασφαλώς! Ήταν κυρίως ζήτημα νοοτροπίας… Ο πρόεδρος πείστηκε να κάνει την επένδυση. Αυτή η Εφές δεν ήταν η ομάδα που έπαιζε ο Σάριτς και ο Κρστιτς. Είχαμε μπάτζετ 7.5 εκατομμύρια για την πρώτη ομάδα. Έπεισα το κλαμπ πως αν ήθελαν να πετύχουμε το κάτι παραπάνω, έπρεπε να το αυξήσουμε κατά 20%. Τους εξήγησα πως με 7.5 εκατομμύρια δεν θα βγαίναμε τελευταίοι, όμως θα τερματίζαμε οριακά πάνω από τη 12η θέση. Τους το ξεκαθάρισα: Ανεβάστε το μπάτζετ κατά 20% και θα παλέψουμε για το Final 4. Ρίσκαρα την αξιοπιστία μου! Άλλαξα τη νοοτροπία όλων, ακόμα και των οπαδών. Πάντα παλεύω για την επιτυχία. Αυτή την περίοδο έχω στα χέρια μου την Εφές και όσο καιρό είμαι εδώ, θα προσπαθήσω να αναπτύξω αυτό το πρότζεκτ. Είμαι στην EuroLeague και θέλω να την κατακτήσω. Από τη στιγμή που είμαι προπονητής της περσινής φιναλίστ, αυτό που έχω θέσει σαν επόμενο στόχο μου είναι να κατακτήσω τον τίτλο».