Χίλιοι λόγοι να αγαπήσεις αυτή την ομάδα

Και η έκφραση «δεν περισσεύει κανείς» ταιριάζει όσο σε καμία άλλη ομάδα φέτος. Όσοι είδατε το παιχνίδι με την Βιλερμπάν θα καταλάβατε ότι για ακόμη μία εβδομάδα, ακόμη μια βραδιά, ο Ολυμπιακός πλημμύρισε τους φίλους του με έντονα συναισθήματα, δυνατές εικόνες και το σημαντικότερο: ελπίδα.

Αυτή η ομάδα μοιάζει με Λερναία Ύδρα, που της κόβεις ένα κεφάλι και ξεφυτρώνουν δύο. Το απέδειξε με την πανάκριβη ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που έγινε –χωρίς τους πυλώνες της Σπανούλη και Πρίντεζη- η πρώτη ομάδα που την κερδίζει φέτος δύο φορές στην Ευρωλίγκα.

Το απέδειξε και χθες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας σε ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών. Πολύ ειδικών. Με… 9,5 παίκτες να μπαίνουν στο παρκέ, να μένουν κατά τη διάρκεια του αγώνα 8 και αυτοί να παίζουν για είκοσι!

Ο Ολυμπιακός δεν είναι αριθμοί. Ποτέ δεν ήταν. Είναι η ψυχή. Και από δαύτη είχε περίσσια και απέναντι στην Βιλερμπάν.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε εννιά παίκτες διαθέσιμους και έχασε τον καλύτερο σέντερ της Ευρωλίγκας. Ο τραυματισμός του Μιλουτίνοφ στη ροή του αγώνα, πόνεσε περισσότερο ακόμα και από τον μεταγραφικό αποκλεισμό της Ευρωλίγκας, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι προσωρινός. Οι κραυγές του Σέρβου κατά την πτώση του στο παρκέ και η αποχώρησή του (πέρασε εκτός παρκέ υποβασταζόμενος) «πάγωσαν» συμπαίκτες προπονητή και φιλάθλους. Δεν ήταν όμως ικανό αυτό το περιστατικό να παγώσει και την ψυχή των υπολοίπων, οι οποίοι έπαιξαν και γι’ αυτόν.

Ο 17χρονος Νικολαΐδης, ο 19χρονος Ποκουσέφσκι, ο Βεζένκοφ, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης, ο Έλις, ο Μπάλντγουϊν, ο Κόνιαρης ξέρουν –όπως ξέρουμε όλοι μας- ότι η ιστορία γράφεται από τους παρόντες. Και γιγαντώνεται όταν γυρίσεις πίσω και δεις ποιοι και πόσοι είναι οι απόντες.

Όλοι το έζησαν στα κόκκινα! Οι μικροί έπαιρναν θάρρος από τους μεγάλους και οι μεγάλοι έξτρα κίνητρο από τους μικρούς. Όλοι μια γροθιά, τσάκισαν στο στομάχι τη γαλλική ομάδα.

Η νίκη επί της Βιλερμπάν είναι ακόμη ένα παράσημο για τον φετινό Ολυμπιακό, αλλά πίσω από το τελικό 77-68 κρύβονται πολλά περισσότερα. Όπως η εικόνα του μπαμπά Σωτήρη Νικολαϊδη να χειροκροτεί συγκινημένος τον γιο του, του μπαμπά Βεζένκοφ να ξεσηκώνεται από τις προσπάθειες τού Σάσα, του Παπανικολάου να κοιτάζει με απόγνωση προς τον ουρανό μετά τον τραυματισμό του Μιλουτίνοφ, της αυτοθυσίας των παικτών του και δεκάδων ακόμα στιγμών, που μας κάνουν σχεδόν να προσπεράσουμε –άθελά μας- το γεγονός ότι με τη νίκη αυτή ο Ολυμπιακός μένει ζωντανός στο κυνήγι της 8άδας!

Ένας Ολυμπιακός που νίκησε τη Βιλερμπάν, που κέρδισε το… μπαν, συνέτριψε τις απουσίες, τσαλάκωσε τις αναποδιές και πέρασε πάνω από το φόβο και την απειρία. Ένα Ολυμπιακός που για κάθε στραβό και ανάποδο σου δίνει δύο λόγους να τον αγαπήσεις και να αισιοδοξείς ότι στο τέλος της διαδρομής κάτι καλό τον περιμένει… Αυτόν τον Ολυμπιακό είχαμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός ο Ολυμπιακός ταυτίζεται με την ψυχή, τα πάθη και τα λάθη μας...