Ολυμπιακός: Κάθε μέρα Καθαρά Δευτέρα...

Κάπου μπερδεύτηκε το πράγμα τη σεζόν που διανύουμε και τα όσα παρατηρούμε από την ομάδα του Πειραιά δεν έχουν καμία σχέση με τα όσα μας είχε μάθει στο πρόσφατο παρελθόν. Ένα σύνολο παικτών χωρίς αρχή, μέση και τέλος που δείχνει να μην ξέρει για ποιο έμβλημα αγωνίζεται. Ένα τεχνικό τιμ εκτός τόπου και χρόνου και μια διοίκηση που μέχρι τώρα έχει δείξει σημάδια αδυναμίας να συμμαζέψει λίγο όλη αυτή την κατάσταση.

Και το χειρότερο όλων; Ότι έχουμε φτάσει σε σημείο να βλέπουμε τους ξένους να συμπεριφέρονται σαν... Έλληνες και τους Έλληνες σαν τουρίστες! Οι εποχές που ο περίφημος ελληνικός κορμός της ομάδας έμπαινε μπροστά και έβαζε πλάτη στα δύσκολα έχει περάσει και όπως φαίνεται έχει κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Στον αγώνα με την Ζαλγκίρις έβλεπες τον Ουέμπερ και τον χάζευες. Ένα παίκτη που καλά - καλά δεν έχει κλείσει ενάμιση μήνα στην ομάδα και πριν έρθει εδώ ήξερε ελάχιστα πράγματα για τον σύλλογο του Πειραιά! Κόντρα στους Λιθουανούς αυτός και ο Μιλουτίνοφ, δηλαδή δύο ΞΕΝΟΙ παίκτες ήταν οι μόνοι που προσπάθησαν να σώσουν την κατάσταση. Και καλά ο Σέρβος, είναι σημείο αναφοράς όλη τη φετινή σεζόν. Αλλά η απόδοση του Αμερικάνου από τη μια γεμίζει με περηφάνια όσους ασχολούνται με την ομάδα για το σθένος που επιδεικνύει, από την άλλη όμως σκορπά τον απόλυτο προβληματισμό για το πως γίνεται κάποιος που ξέρει μόνο τα βασικά για τον Ολυμπιακό να δίνει μέχρι και την τελευταία του σταγόνα ενέργειας για αυτόν, την ώρα που κάποιοι άλλοι που βρίσκονται χρόνια στην ομάδα, σφυρίζουν -σχεδόν- αδιάφορα!

Ο πάγκος δείχνει ανίκανος να διαχειριστεί τα όσα συμβαίνουν. Χωρίς να θέλουμε να ρίξουμε τις ευθύνες αποκλειστικά στον Ντέιβιντ Μπλατ πρέπει να καταγράψουμε ότι είναι αργός στις αντιδράσεις του και δείχνει ανήμπορος να συνεφέρει τους παίκτες του. Να πάρει ένα τάιμ άουτ και να τους εμπνεύσει, να βγουν στο παρκέ και να «φάνε σίδερα» που λέμε προκειμένου να ανατρέψουν μια εις βάρος τους κατάσταση!

Και τέλος, η διοίκηση. Όταν μια ομάδα βρίσκεται σε μια τόσο παρατεταμένη κρίση περιμένεις από το «κεφάλι» να κάνει κάτι. Να τραβήξει ένα αυτί, να σφίξει τα λουριά, να βγει και να μιλήσει. Να εξηγήσει τους λόγους όχι απλά μιας αγωνιστικής κατάρρευσης αλλά μιας συνολικής αλλαγής «ταυτότητας» αν θέλετε. Είναι κατανοητό ότι φέτος είναι περίεργη χρονιά αφού υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα, όμως θα πρέπει και στην ΚΑΕ να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μιλάμε για έναν απλό σύλλογο, αλλά για μια ομάδα με εκατομμύρια κόσμου που έχει απαιτήσεις και βλέπει την ομάδα για τρίτη σερί σεζόν να μένει εκτός τίτλων. Και σίγουρα περιμένει εξηγήσεις...

Κατά την κρίση μας, η απόφαση να μην κατέβει ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ήταν σωστή, όμως θα έπρεπε να έχει σχεδιαστεί με καλύτερο τρόπο. Να υπάρχει ένα πλάνο διαχείρισης της κρίσης. Να υπάρχει ηρεμία στους παίκτες και όχι αβεβαιότητα για το μέλλον.

Τα όσα έχουν συμβεί φέτος στην ομάδα του μεγάλου λιμανιού της χώρας έχουν φέρει τρομερή απαισιοδοξία στους οπαδούς της. Ο προβληματισμός είναι έκδηλος και είναι πλέον γεγονός ότι η ίδια η ομάδα εκθέτει με την απόδοσή της στην Ευρώπη την προσπάθεια που γίνεται να «πέσει» η παράγκα που έχει στηθεί εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα.

Όταν λοιπόν οι παίκτες σου δεν μπορούν να υποστηρίξουν τα όσα ισχυρίζεται η διοίκηση, όταν δίνουν πάτημα στον καθένα να βγαίνει και να λέει ότι όσα συμβαίνουν εντός συνόρων είναι για να καλύψουν την ανυπαρξία του συλλόγου στα εγχώρια, τότε ποιος ο λόγος για τόσο χαμό και πανικό;

Η ήττα από την Ζαλγκλίρις δεν ήταν απλά ένα ακόμα χαμένο παιχνίδι που ανέδειξε αδυναμίες. Ήταν αν θέλετε η «υπογραφή» ότι φέτος στο ΣΕΦ τίποτα δε γίνεται σωστά. Ότι δεν υπάρχει πλάνο. Ήταν η διαπίστωση ότι το καράβι εδώ και καιρό οδεύει προς τα βράχια και όπως φαίνεται, είναι ακυβέρνητο αφού κανείς δεν έχει τον ρόλο του «καπετάνιου» ο οποίος θα πηδήξει τελευταίος από αυτό.

Η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω, είναι ότι αυτό έγινε από όλους πολύ νωρίς...