Ένας καλός ρυθμός και μερικά χαμόγελα ήταν αρκετά

Είχαμε γράψει ότι ο Ολυμπιακός ήθελε κι έπρεπε να κερδίσει ματς με τη Βιλερμπάν, δηλαδή απέναντι σε μια ομάδα που η στοιχειώδης εμφάνιση θα ήταν υπεραρκετή, για να πάρει λίγο τα πάνω του. Και είδαμε κατά τη διάρκεια του αγώνα πόσο σημαντικό ήταν αυτό.

Σύμφωνοι, πρόκειται για τη, μακράν του δεύτερου, χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης, χωρίς τον καλύτερό της παίκτη κιόλας (Ντε Κολό). Αλλά αυτή τη στιγμή, το ζήτημα είναι να κοιτάμε τους ερυθρόλευκους και το διαφορετικό πρόσωπο που έδειξαν σε σχέση με τα προηγούμενα ματς.

Όχι απαραίτητα σε θέμα ποιότητας, μιας και ο Ολυμπιακός είχε καλά διαστήματα και στα προηγούμενα παιχνίδια. Κάτι που, όμως, ήταν πλήρως αλλαγμένο ήταν η ψυχολογία, η σιγουριά, τα χαμόγελα. Οι ενδείξεις ότι όλοι στην ομάδα κινούνται στο ίδιο μονοπάτι, ότι όλοι γνωρίζουν αυτά που πρέπει να κάνουν στη συνέχεια για να πετύχουν.

Όλοι γνώριζαν ότι η μπάλα έπρεπε να περάσει στα χέρια των Ντόρσεϊ-Φουρνιέ για να πάρουν και να δώσουν το ρυθμό. Το έκαναν. Όλοι ήξεραν ότι οι Μιλουτίνοφ-Βεζένκοφ θα κυριαρχούσαν απέναντι στην αναιμική γραμμή ψηλών των Γάλλων. Το έκαναν. Όλοι ήξεραν ότι παίκτες όπως οι Νιλικίνα, Χιλ, Πίτερς έπρεπε να πάρουν λίγο τα πάνω τους καθώς κανένας δεν περισσεύει. Το έκαναν.

Λίγες άμυνες στην τρίτη περίοδο, μαζί με το σόου του γηγενή γκαρντ και όλα πήραν από νωρίς το δρόμο τους. Ακολουθεί το ματς πρωταθλήματος με τον Κολοσσό και μετά το επικίνδυνο ματς με τη Βίρτους. Εκεί όπου, η νίκη θα είναι σημαντική και δε θα ξεχαστεί άμεσα.