EuroLeague: Τι άλλαξε ο Μπλατ στον Ολυμπιακό

Με τα παιχνίδια του διημέρου που μας πέρασε τέλειωσε ο πρώτος γύρος της Ευρωλίγκας και θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τι μας έδειξαν αυτές οι πρώτες 15 αγωνιστικές, κυρίως για τις δύο ελληνικές ομάδες και στη συνέχεια συνοπτικά για όλες τις ομάδες.

Το χαρακτηριστικό της πορείας των δυο Ελληνικών ομάδων είναι η αστάθεια και η εναλλαγή ανάμεσα σε σπουδαία αποτελέσματα και μεγάλες νίκες και σε επώδυνες και απρόσμενες ήττες. Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να συνηθίσουμε αυτά τα «αλλοπρόσαλλα» αποτελέσματα αφού θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Ευρωλίγκα είναι μια εξαιρετικά ανταγωνιστική λίγκα, με πολύ ανταγωνιστικά και δύσκολα παιχνίδια, στην οποία λίγκα όλα τα αποτελέσματα είναι πιθανά.

Χαρακτηριστικό είναι ότι αν αυτό το κείμενο το γράφαμε μία αγωνιστική πριν θα γράφαμε πολλούς ύμνους για τον Ολυμπιακό και μεγάλους προβληματισμούς για τον Παναθηναϊκό. Όχι ότι αυτά άλλαξαν δραματικά μέσα σε μια αγωνιστική αλλά είναι σίγουρο ότι η επώδυνη ήττα του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη και η μεγάλη , σε σημασία και έκταση , νίκη του Παναθηναϊκού αντέστρεψαν οπωσδήποτε σε ένα βαθμό ψυχολογία και συμπεράσματα.

Ας ξεκινήσουμε όμως από τον Ολυμπιακό. Όταν ανέλαβε ο κόουτς Μπλατ είχα γράψει εδώ μέσα ότι η προϊστορία του προδιαθέτει για μεγάλες νίκες αλλά και αναπάντεχες ήττες. Νομίζω ότι αυτή η ιστορία συνεχίζεται όπως συνεχίζεται και μια παράδοση του Ολυμπιακού να χάνει σχεδόν κάθε χρόνο από την τελευταία ομάδα της βαθμολογίας πράγμα που έγινε με την Νταρουσάφακα αυτή την εβδομάδα.

Τι έχουμε δει όμως από τον Ολυμπιακό του κόουτς Μπλατ;

Στην αρχή ο κόουτς προσπάθησε να καθιερώσει ένα σχήμα με ένα καθαρό γκαρντ, τρείς αθλητικούς ημίψηλους και έναν σέντερ. Το σχήμα αυτό μετά από ένα καλό ξεκίνημα, με δυο σπουδαίες εκτός έδρας σε Μπασκόνια και Χίμκι , άρχισε να παρουσιάζει προβλήματα, προβλήματα μεγάλα στη δημιουργία, προβλήματα που πολλαπλασιάστηκαν με τον τραυματισμό του Στρέλνιεκς, την ολοφάνερη έλλειψη εμπιστοσύνης του κόουτς στον Μάντζαρη και πολύ περισσότερο στον Τολιόπουλο αλλά αν θέλετε και την φυσιολογική αδυναμία του Σπανούλη να σηκώσει μόνος του όλο το βάρος της περιφέρειας σε εκτέλεση και δημιουργία.

Ταυτόχρονα η χρησιμοποίηση του Λεντέι αποκλειστικά στη θέση 5 στερούσε την ομάδα από δύναμη, ύψος και όγκο μέσα στη ρακέτα ενώ και ο Τίμα παρά την εξαιρετική περσινή του χρονιά στη Μπασκόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αδυνατούσε να ανταποκριθεί.

Όλα αυτά ήταν θέματα που απασχολήσαν τον κόουτς και με την επιστροφή του Στρέλνιεκς πέρασε σε σχήματα με 2 τουλάχιστον κοντούς και αρκετές φορές όταν οι συνθήκες του αγώνα το επέτρεπαν και σε σχήματα με 3 κοντούς, γεγονός που έδωσε στην ομάδα πολύ μεγαλύτερη λειτουργικότητα , απελευθέρωσε σε μεγάλο βαθμό τον Σπανούλη που ναι μεν εξακολουθεί να είναι ο φυσικός ηγέτης της ομάδας χωρίς όμως να είναι ανάγκη να αναλώνεται υπερβολικά με αποτέλεσμα και να φθείρεται ο ίδιος και να κάνει το παιχνίδι της ομάδας προβλέψιμο και εύκολα αντιμετωπίσιμο.

Μια δεύτερη κίνηση του κόουτς ήταν η μετακίνηση του Λεντέι από τη θέση 5 στη θέση 4, που βοήθησε εξαιρετικά τον παίκτη να δείξει πολλά αθλητικά προσόντα χωρίς να φθείρεται παλεύοντας με μεγαλύτερα κορμιά από αυτόν μέσα στο ζωγραφιστό ενώ και στην ομάδα έδωσε πολύ μεγαλύτερη αθλητικότητα και ταχύτητα.

Βέβαια όπως κάθε « φάρμακο» εκτός από τις θετικές του ιδιότητες έχει και τις παρενέργειες του αφού η μετακίνηση αυτή του Λεντέι στο 4 περιόρισε σημαντικά τον χρόνο του Βεζένκοφ, που στα δικά μου μάτια τουλάχιστον είχε κάνει ένα εξαιρετικό ξεκίνημα χρονιάς.

Για να μην απεραντολογούμε ο Ολυμπιακός έχει κάνει σε έναν δύσκολο πρώτο γύρο σημαντικές εκτός έδρας νίκες (Μπάγερν, Μπαρτσελόνα, Χίμκι, Μπασκόνια ) αλλά και δύο «κακές» ήττες με Αρμάνι εντός και Νταρουσάφακα που του δυσκολεύουν τη ζωή τουλάχιστον όσον αφορά της εισοδό του στην τετράδα που θα του δώσει το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ.

Τέλος νομίζω ότι είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός θέλει μεταγραφική ενίσχυση με έναν καλό σκόρερ στην περιφέρεια και κατά τη γνώμη μου με ένα αθλητικό πεντάρι που θα δίνει λεπτά ξεκούρασης στον Μιλουντίνοφ ενώ θα πρέπει να περιμένει και περισσότερα πράγματα από τον Πρίντεζη που δείχνει λίγο σημεία κόπωσης.

Περνάμε τώρα στον Παναθηναϊκό που αν δεν είχαμε το αποτέλεσμα με την ΤΣΣΚΑ θα λέγαμε ότι είχε έναν καταστροφικό πρώτο γύρο με ήττες ακόμα και στο άλλοτε απόρθητο κάστρο του, το ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι που μας πέρασε είχε αρκετές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ του. Είχε 3 σημαντικές αποχωρήσεις, του Τζέιμς, του Σίνγκλετον και του Ρίβερς, που και οι 3 του περιορίσαν σημαντικά την ικανότητα του στο περιφερειακό σουτ αφού τα παιδιά που ήρθαν στη θέση τους, ο Τόμας και ο Παπαπέτρου και ο Λάνγκφορντ δεν φάνηκαν να δίνουν λύσεις στο περιφερειακό σουτ με αποτέλεσμα το βάρος όλο να πέφτει στον τομέα αυτόν στον Λοτζέσκι, που όμως πάντα είναι ευάλωτος σε τραυματισμούς και ψυχολογία, και στον Παππά που όμως και αυτός δεν απολάμβανε της απόλυτης εμπιστοσύνης του κόουτς Πασκουάλ.

Μια αδυναμία που παρουσίασε ακόμα ο Παναθηναικός ήταν η μέτρια φέτος παρουσία του Καλάθη και η παντελής έλλειψη δυνατότητα αντικατάστασης του αφού ο Λεκαβίτσιους τις περισσότερες φορές έδειχνε να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ομάδας και του επιπέδου της.

Τέλος ο Λάσμε εμφανίστηκε σκιά του καλού του εαυτού ενώ αρκετές φορές κακή ήταν και η εικόνα του Γκιστ ενώ Ελληνόπουλα όπως ο Παπαγιάννης και ο Βουγιούκας δεν είχαν μεγάλη συμμετοχή και μόνο ο Μήτογλου έδειχνε σημεία προόδου ενώ ο Αντεντοκούμπο σε πολλά παιχνίδια έδωσε λύσεις με τις άμυνες του και γενικά την ενέργεια που βγάζει αλλά η εμφανής αδυναμία στο σουτ τον καθιστούσε πρόβλημα για το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας.

Μετά από όλα αυτά θα αναρωτηθούμε αν το ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι τόσο κακό; Η άποψη μου είναι πως όχι. Το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού ήταν ότι η σχέση κόουτς Πασκουάλ- παικτών και κόσμου είχε πια σπάσει, κανείς δεν είχε εμπιστοσύνη σε κανέναν και κάπως έτσι η ψυχολογία και το ηθικό της ομάδας είχε φτάσει στο ναδίρ.

Αυτό φάνηκε και από την μεταστροφή του κλίματος με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ρικ Πιτίνο που μεταμόρφωσε την ομάδα ψυχολογικά γιατί αυτό ήταν που πρόλαβε να κάνει γιατί όλα τα άλλα, ότι δηλαδή με μια προπόνηση άλλαξε την ομάδα, είναι τουλάχιστον υπερβολικά.

Ο Παναθηναϊκός με τη νίκη του επί της ΤΣΣΚΑ έμεινε ζωντανός στο κυνήγι της πρόκρισης είτε στην οχτάδα είτε ακόμα και στην τετράδα. Το Παιχνίδι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στις 4 Γενάρη είναι καθοριστικό.

Αυτά όσον αφορά τις 2 ελληνικές ομάδες, την μέχρι τώρα πορεία τους και την προοπτική τους.

Όσον αφορά τις υπόλοιπες ομάδες έχουμε και φέτο ςτις 3 πανίσχυρες ομάδες να προηγούνται (Φενέρ, Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ ) και να δείχνουν τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από τις υπόλοιπες, με την Φενέρ να δείχνει αχτύπητη , την ΤΣΣΚΑ εκτός φόρμας τον τελευταίο καιρό και την Ρεάλ κατά την προσωπική μου γνώμη και φέτος πρώτο φαβορί της διοργάνωσης.

Παρακάτω βρίσκουμε, την πιο βελτιωμένη ομάδα της διοργάνωσης, την Εφες που έχει κάνει μια εξαιρετική πορεία και που με τον κόουτς Αταμάν δείχνει να είναι πιο σοβαρή και πιο ανταγωνιστική από κάθε άλλη φορά.

Στις 8 νίκες βρίσκουμε την Μπάρτσα που όλοι την υποτιμήσανε μετά την ήττα της από τον Ολυμπιακό αλλά με 2 σπουδαίες νίκες σε Μπασκόνια και με Εφες μπήκε σοβαρά σε διεκδίκηση πρόκρισης ακόμα και στην τετράδα, πράγμα βέβαια κατά την άποψη μου εξαιρετικά δύσκολο.

Επίσης στις 8 νίκες είναι η έκπληξη της φετινής διοργάνωσης Μπάγερν του εξαιρετικού κόουτς Ράντονιτς και του παίκτη έκπληξη Ντέρικ Γουίλιαμς.

Στα 7 νίκες, μαζί με τον Παναθηναϊκό, είναι η Αρμάνι με το φοβερό ρόστερ , ειδικά στην περιφέρεια, και την παραδοσιακή νοοτροπία του ότι παίζουμε ότι να είναι με τον κόουτς Πιανιτζιάνι να προσπαθεί να το διορθώσει , έχει κάποια αποτελέσματα αλλά όχι τη διάρκεια και τη σοβαρότητα που απαιτεί η διοργάνωση, είναι η ομάδα του προπονητή Ζαλγκίρις , πάντα μαχητική αλλά τραυματισμένη με την αποχώρηση βασικών της παικτών και των πολλών τραυματισμών και η Μπασκόνια , διοργανώτρια του φετινού final four αλλά και πολύ κάτω μέχρι στιγμής από αυτό που περιμέναμε.

Από εκεί και πέρα η Γκραν Κανάρια με 6 νίκες δεν μπορεί να υποτιμηθεί από κανέναν στηn έδρα της αλλά με ποιότητα που δεν είναι για τίποτα παραπάνω.

Στις 5 νίκες συναντάμε τις δυο ομάδες με Έλληνες προπονητές. Την Μακάμπι που μετά από ένα τραγικό ξεκίνημα εμπιστεύτηκε τον Γιάννη Σφαιρόπουλο που την συμμάζεψε πολύ αλλά δύσκολα προλαβαίνει κάτι παραπάνω από το να μπει στην οχτάδα ενώ η Κίμκι πλήγηκε αφάνταστα από τον τραυματισμό του Σβεντ και έχει περιορισμένες ελπίδες διάκρισης.

Τέλος Μπούντουτσνοστ και Νταρουσάφακα συμπληρώνουν τη λίγκα και περιμένουν τον επόμενο που θα τις αντιμετωπίσει χωρίς σοβαρότητα για να κάνουν κάποιες νίκες χωρίς όμως τη δυνατότητα για κάτι παραπάνω.

Αυτή ήταν λοιπόν η εξαιρετικά ανταγωνιστική Ευρωλίγκα στον πρώτο γύρο και που βέβαια όσο πηγαίνουμε προς το τέλος της κανονικής περιόδου θα γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα και θα μας προσφέρει μεγάλα παιχνίδια και έντονες συγκινήσεις.

Πριν σας αφήσω να σας ευχηθώ να έχετε μια καλή πρωτοχρονιά και μια ακόμα καλύτερη χρονιά με υγεία, ευτυχία, αγάπη και όνειρα.