Ολυμπιακός: Δεν έχει ξαναγίνει σε τελικό!
Την ώρα που η Φενέρ και η Μονακό ήταν στην κόψη του ξυραφιού για ένα τρόπαιο, στον τελικό ακουγόταν το όνομα του Ολυμπιακού από τον κόσμο του στο Άμπου Νταμπι. Πρωτοφανές και άξιο ανταμοιβής. Άμεσα και γενικά.
Πριν από τρίποντο-μαχαιριά του Γκούντουριτς στη Μονακό, όσο ο τελικός της Euroleague ήταν στην κόψη του ξυραφιού στην Etihad Arena του Άμπου Ντάμπι, δεν ακουγόταν τίποτε άλλο από το όνομα του Ολυμπιακού! Και μετά το τρίποντο του Γκούντουριτς, δηλαδή. Άντε προς το τέλος πέρασαν και οι ιαχές των φίλων της Φενέρ.
O κόσμος έμεινε μετά τον μικρό τελικό και τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, μια νίκη κάπως ως αντίδραση του ημιτελικού και ενόψει των αγώνων για τον εγχώριο τίτλο. Δυο μέρες μόνο μετά την απογοήτευση και την πίκρα για μια ήττα που μπορεί και να ήταν στο πρόγραμμα, αλλά με μια εμφάνιση που δεν ήταν.
Ο κόσμος του Ολυμπιακού (και οι ιδιοκτήτες της ομάδας) έμεινε στο Άμπου Ντάμπι. Είδε τον τελικό δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που δεν υπήρχε περίπτωση να έχει στις εξέδρες αυτός ο τελικός με οπαδούς μόνο των φιναλίστ. Και φώναζαν το όνομα της ομάδας τους από την αρχή μέχρι το τέλος, για να δείξουν όχι ότι πάντα και παντού την ακολουθούν, αλλά γιατί προφανώς εξακολουθούν να την πιστεύουν.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του δεν ένιωσαν κάποια έκπληξη. Ούτε όλοι όσοι γνωρίζουν τη δύναμη και το πάθος του κόσμου αυτής της ομάδας. Σίγουρα όσοι σε όλη την Ευρώπη και τον πλανήτη έβλεπαν αυτόν τον τελικό το έμαθαν εάν δεν το ήξεραν ήδη.
Σε τελικό ίσως δεν έχει γίνει ξανά ποτέ. Μπορεί και να έχει γίνει, σπάνια. Ήταν ένα δείγμα η παρουσία και οι εκδηλώσεις αυτών των ανθρώπων για τις απαντήσεις που η ίδια η ομάδα πρέπει να δώσει. Στους τελικούς του πρωταθλήματος, στη νέα σεζόν, γενικά. Μια τόσο καλή ομάδα, έπειτα από μια βραδιά που για κάποιον απ΄όλους τους λόγους που έχουν παρατεθεί δεν ήταν εκεί και αδίκησε τον εαυτό της, έχει την ιερή υποχρέωση προς αυτόν τον κόσμο να συνεχίσει να τον γεμίζει. Μπορεί και πρέπει να το κάνει.
