Ολυμπιακός: Έχασε την ομάδα (του)
Το μεγάλο λάθος του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν ότι δεν μπόρεσε στον ημιτελικό να κάνει την ομάδα του να παίξει το δικό του/της μπάσκετ.
Κρίσεις, επικρίσεις και συνολικούς αφορισμούς ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει, αλλά μακριά από εμάς οι καταδίκες και οι παραινέσεις για αλλαγές και φαγώματα. Ειδικά για πρόσωπα που έχουν κάνει την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού μία από τις κορυφαίες της Ευρώπης με την ίδια συνέπεια με αυτή που φτάνει στα Final-Four και χάνει τις κούπες.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας παίρνει λογικά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την αποτυχία του Ολυμπιακού στον ημιτελικό με τη Μονακό, όπως συμβαίνει με κάθε προπονητή όταν χάνει ένα σπουδαίο παιχνίδι. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, συμβαίνει παντού και διαχρονικά στον αθλητισμό. Είναι, λοιπόν, δεδομένο να δέχεται την εντονότερη κριτική για επιλογές και διαχείριση, ακόμη κι αν δεν είναι εκείνος αποκλειστικά υπεύθυνος. Γιατί όταν από την ομάδα ένας παίζει καλά και οι άλλοι με μικροεξαιρέσεις είναι άφαντοι σε απόδοση δεν μπορεί να φταίει για όλα ο προπονητής.
Εκεί όπου απέτυχε στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο Μπαρτζώκας ήταν προφανώς η πνευματική και αγωνιστική προετοιμασία της αναμέτρησης καθώς ο Ολυμπιακός- ειδικά μετά την ήττα του Παναθηναϊκού - εμφανίστηκε στο γήπεδο σα να είχε ήδη νικήσει. Λες και έπρεπε να ετοιμαστεί για την πρόκληση της κούπας την Κυριακή (25/5) με τη Φενέρ. Λες και δεν υπήρχε Μονακό η πως ο Βασίλης Σπανούλης θα ήταν ο «δικός μας άνθρωπος» που δεν θα μπορούσε να χαλάσει την πετυχημένη στο μυαλό συνταγή. Εν τέλει, σούπα...
Αυτό που δεν πέτυχε ο Μπαρτζώκας στο συγκεκριμένο ματς ήταν να επαναφέρει την ομάδα του στο δικό της πρόσωπο. Στο μπάσκετ που έχει μάθει να παίζει υπό τις οδηγίες του. Σε κάποιο εναλλακτικό πλάνο κανονικού μπάσκετ και όχι αυτού να παίρνει την μπάλα ο ένας που ήταν σε σούπερ κατάσταση και να προσπαθεί να νικήσει μόνο του. Αυτά δεν γίνονται, εάν το έκανε ο Φουρνιέ θα ήταν παρά φύσει. Όχι κανονικότητα.
Εκεί ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν είχε τις λύσεις. Έκανε κάποιες κινήσεις, άλλαζε σχήματα, κόντυνε την πεντάδα και κοντά στη ρακέτα, δεν έβγαινε τίποτα. Ή ελάχιστα. Για να καταλήγει πάντα η Μονακό σε κάποιο δικό της καλάθι με «παιχνίδι κανονικού Ολυμπιακού» και να παίζει άμυνα στις περισσότερες φάσεις «κανονικού Ολυμπιακού». Δίχως την παραμικρή διάθεση υποτίμησης στις ιδέες του Βασίλη Σπανούλη για να φέρει το ματς στα μέτρα της ομάδας που προπονεί (δε γράφουμε της ομάδας του, γιατί αυτή δεν είναι η Μονακό)!
Η συνέχεια είναι κρίσιμη. Οι αποφάσεις επίσης. Ο Ολυμπιακός είναι οργανισμός που μπορεί να τις λάβει και να ξαναφέρει τη διάθεση και τη δίψα. Στην ομάδα και στον κόσμο της. Μοιάζει δύσκολο τώρα, αλλά προφανώς είναι κάτι που πρέπει να γίνει με νηφαλιότητα, ψυχραιμία, ηρεμία και σίγουρα αποφασιστικότητα.
