Ολυμπιακός: Στο μπάσκετ δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος

Συνηθίζεται να λέγεται πως το μπάσκετ είναι το πιο δίκαιο ομαδικό σπορ, αλλά και πως σε αυτό κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Δεν ισχύει και πιο τρανό παράδειγμα είναι ο ο φετινός τελικός του Final Four. Στο Κάουνας δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα σε όλη τη φετινή σεζόν, έπαιξε το πιο θελκτικό μπάσκετ, ενώ ακόμη και στον τελικό απέναντι στη Ρεάλ υπερείχε για τουλάχιστον 38 λεπτά. Είχε τον έλεγχο, το προβάδισμα, τη ψυχολογία, έναν συγκλονιστικό Σάσα Βεζένκοφ σε ρυθμούς MVP (29 πόντοι, 9 ριμπάουντ), όλα ήταν με το μέρος του. Στα τελευταία δύο λεπτά, όμως, ξύπνησε μνήμες από το Τελ Αβίβ. Τέσσερα σερί άστοχα σουτ (Σλούκας, Βεζένκοφ, Φαλ), με τους Ισπανούς παράλληλα να δείχνουν την κλάση τους, ευστοχώντας πριν τη λήξη σε όλες τις προσπάθειες, στέλνοντας το τρόπαιο στη Μαδρίτη.

Συνηθίζουμε στην Ελλάδα να κακολογούμε τους Ισπανούς μπασκετμπολίστες, να μη τους συμπαθούμε και ορισμένες φορές τους υποτιμούμε. Το τελευταίο διάστημα, πέρα από την αντιπάθεια για τον χαρακτήρα τους αλλά και το «μίσος» για την ποιότητά τους, τους θεωρούσαμε και «τελειωμένους». Τον Γιουλ, τον Σέρχιο, τον Ρούντι, τους είχαμε έτοιμος για απόσυρση. Ύστερα όμως και από αυτό τον τελικό στο Κάουνας, οφείλουμε να τους βγάλουμε το καπέλο και να αναγνωρίσουμε την κλάση τους, αλλά και τη νοοτροπία νικητή που έχουν. Το έχουν δείξει τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο και με την εθνική τους ομάδας. Είναι μία από τις πιο χαρισματικές φουρνιές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ στα 37 του χρόνια έδωσε ρεσιτάλ σε σκορ και δημιουργία. Μοίραζε ασίστ χωρίς να βλέπει, οργάνωσε έξυπνα την ομάδα του, έβαλε μεγάλα σουτ, όπως το τρίποντο-μαχαιριά στα 40'' πριν το τέλος, μειώνοντας στον πόντο (77-78). Σε 28 λεπτά, είχε 15 πόντους και 9 ασίστ. Μπορεί το βραβείο του MVP του Final Four να πήγε στον Έντι Ταβάρες, αλλά ο άνθρωπος που έκανε τη διαφορά στον τελικό ήταν ο Ισπανός γκαρντ. Τι μπορεί να πει κανείς και για τον Σέρχιο Γιουλ; Ήταν στο «μηδέν» σε όλο το ματς, πήρε την πιο κρίσιμη κατοχή σε ένα παιχνίδι που ήταν «κρύος» και το μοναδικό καλάθι που πέτυχε στην αναμέτρηση ήταν και το νικητήριο σουτ του τελικού στα 3'' πριν τη λήξη. Μεγάλος παίκτης, με αγωνιστικό θράσος, αλλά και με νοοτροπία νικητή. Ένα ακόμη παράδειγμα πως ναι μεν είναι σημαντικό να έχεις καλή ομάδα, ένα σύνολο με χημεία και ομοιογένεια, αλλά αυτά τα ματς στα Final Four τα κρίνουν συνήθως οι παίκτες-προσωπικότητες.

Είναι και θέμα τύχης, συγκυρίας, το ανέφεραν όλοι και δεν είναι δικαιολογία. Όταν ένα ματς, ένας τελικός, κρίνεται σε ένα σουτ, δεν μπορείς να πεις και πολλά. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις την ομάδα του Ολυμπιακού, ούτε τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Οι Πειραιώτες έκαναν καλό παιχνίδι. Πραγματοποίησαν εξαιρετική εμφάνιση, παρουσιάστηκαν έτοιμοι στο παρκέ, διαβασμένοι και για 38 λεπτά ήταν ανώτεροι της Ρεάλ.

Ο Ολυμπιακός κυκλοφόρησε σωστά τη μπάλα, έβγαλε συνεργασίες, πήρε κατά κύριο λόγο καλές αποφάσεις, έτρεξε στον αιφνιδιασμό, έβγαλε σκληράδα και βλέποντάς απέναντί του μία άμυνα ζώνης, τη χτύπησε εκεί που έπρεπε. Έδινε το σουτ η Ρεάλ; Ο Ολυμπιακός είχε 12/36 τρίποντα (33,3%). Έβαλε τα +10 τρίποντα που έψαχνε, αλλά έχασε και αρκετά ανοιχτά σουτ. Σύμφωνοι πως εκτέλεσε λιγότερο κοντά στο καλάθι (16/26 δίποντα-61,5%), αλλά έπαιρνε ό,τι του έδινε η αντίπαλη άμυνα. Άφηνε το σουτ από την περιφέρεια και ο Αιζάια Κάνααν (5/6 τρίποντα) τη χτύπαγε στο ψαχνό.

Οι Πειραιώτες είχαν έξοχο συσχετισμό στον τομέα ασίστ/λάθη. Βλέποντας κανείς το 21 ασίστ και μόλις 6 λάθη, είναι στοιχείο νίκης. Και όμως έχασε! Βλέπετε, του στοίχισαν τα ριμπάουντ. Έχασε εκείνη τη μάχη (37-30), με αποτέλεσμα να δέχεται πόντους από δεύτερες προσπάθειες, αλλά και ορισμένα τρίποντα ύστερα από επιθετικά ριμπάουντ.

Είχε θέμα όμως και σε ένα ακόμη κομμάτι που ακόμη και αν κέρδιζε θα είχε κάνει μία μίνι υπέρβαση. Η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού, ναι μεν έχει μάθει να έχει συγκεκριμένους πρωταγωνιστές στην επίθεση, αλλά γενικότερα έχει συνηθίσει να παίρνει σκορ σχεδόν από όλους τους παίκτες του. Αυτή τη φορά τρεις αθλητές του (Βεζένκοφ, Κάνααν, ΜακΚίσικ) σημείωσαν τους 64 από τους 78 πόντους του στον τελικό. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη υποστήριξη και από τους υπόλοιπους και στο τέλος το πλήρωσε. Συμβαίνουν αυτά.

Γίνεται συζήτηση για το αν θα έπρεπε να κάνει φάουλ ο Ολυμπιακός στα τελευταία δευτερόλεπτα, πριν το σουτ του Σέρχιο Γιουλ. Ορισμένοι έχουν την άποψη πως είναι καλύτερο να κρατάς τη τύχη σου στα χέρια σου. Δηλαδή, να έκανε φάουλ σε κάποιον παίκτη και να τον έστελνε στις βολές. Εκεί που είτε θα μπορούσε να χάσει μία ή και τις δύο κάποιος παίκτης της Ρεάλ, αλλά ακόμη και αν έβαζε και τις δύο, στο τέλος η ομάδα του Πειραιά θα είχε μία καθαρή επίθεση ώστε να πάρει το ματς. Οι προπονητές όμως (κατά κύριο λόγο) θέλουν να δείχνουν εμπιστοσύνη στην άμυνα της ομάδας τους και να παίρνουν το ματς μέσα από εκεί. Όπως είπε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο τέλος «Σκέφτηκα να κάναμε φάουλ, αλλά ήταν μέσα ο Κοζέρ, ο Γιουλ, ο Σέρχιο. Πιστεύετε θα έχανε βολές κάποιος από αυτούς; Με το αν, δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή. Στο τέλος, η άμυνά μας ήταν πολύ καλή. Της δώσαμε ένα πολύ δύσκολο σουτ. Δεν είχε βάλει άλλο καλάθι ο Γιουλ, πήρε και το έβαλε. Με την άγνοια κινδύνου και την κλάση του. Ήταν ένα πολύ πιεσμένο σουτ. Αν το έχανε, θα λέγαμε άλλα πράγματα».

Είναι κρίμα για το Ολυμπιακό που έχασε το τρόπαιο, γιατί πραγματοποίησε ένα αρκετά καλό Final-Four. Έκανε ένα καταπληκτικό δεύτερο ημίχρονο κόντρα στη Μονακό, ενώ είχε τον έλεγχο της αναμέτρησης στον τελικό απέναντι στη Ρεάλ. Σε συνδυασμό με την εξαιρετική του εικόνα σε όλη τη σεζόν, άξιζε να πάρει εκείνος το φετινό κύπελλο. Είναι πικρός και ο τρόπος που το έχασε. Χαράμισε το +6 (78-72) με το οποίο βρέθηκε να προηγείται στο 2'13'' πριν το τέλος, μένοντας δίχως σκορ για το υπόλοιπο της αναμέτρησης. Ηττήθηκε για ένα σουτ. Έτσι όμως είναι το μπάσκετ και σε αυτό το σπορ, όπως και σε όλα, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος.