Μπαρτζώκας: «Δεν προσπάθησα να φέρω άλλον Σπανούλη ή Πρίντεζη γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι παίκτες»

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μίλησε στο «Coaching Experience» του ισπανικού δικτύου DAZN για τον Ολυμπιακό, τον πατέρα του, τον τρόπο εκφράζεται αλλά και την αποχώρηση των σπουδαίων Σπανούλη, Πρίντεζη.

Αναλυτικά όσα είπε:

Για το χαμηλό ποστ και τον ρόλο του Φαλ: «Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πριν από κάποια χρόνια, στην πρώτη μου θητεία στον Ολυμπιακό, είχαμε τον Κάιλ Χάινς, είχαμε mobile centers. Τώρα το μπάσκετ έχει πάει σε μια κατάσταση που όλοι θέλουν να έχουν έναν Ταβάρες. Μερικές ομάδες έχουν και δύο! Εμείς έχουμε τον Μουστάφα Φαλ, έναν πολύ σημαντικό παίκτη για το κομμάτι του επιθετικού μας παιχνιδιού, κυρίως λόγω της δημιουργικότητας του».

Για την κυκλοφορία της μπάλας που χαρακτηρίζει το παιχνίδι της ομάδας: «Η κυκλοφορία της μπάλας και το πώς την πασάρουμε είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού μας. Έχουμε υπογράψει παίκτες που τους αρέσει να πασάρουν. Ο Σλούκας είναι ίσως ο καλύτερος πασέρ στην Ευρωλίγκα. Επίσης έχουμε τον Ουόκαπ, τον Φαλ, και γενικά παίκτες που δεν είναι εγωιστές, τους αρέσει να κάνουν τους συμπαίκτες τους χαρούμενους, δεν παίζουν για τα νούμερα τους. Ένας τέτοιος παίκτης είναι και ο Παπανικολάου, αλοτρουιστής που δεν ενδιαφέρεται για την στατιστική του, παρά να είναι όλοι στην ομάδα χαρούμενοι. Είναι πολύ σημαντικό να δημιουργούμε κίνηση μέσα από την πορεία της μπάλας. Για εμάς το spacing είναι πολύ κομβικό και σε κάθε προπόνηση έχουμε πολλές ασκήσεις που αφορούν την πάσα και την κυκλοφορία της μπάλας. Στις προπονήσεις δίνουμε πάντα συγχαρητήρια στον πασέρ, όχι στον σκόρερ».

Για το αν πρέπει να μεγαλώσουν οι διαστάσεις του παρκέ: «Ναι, πιστεύω ότι παντού το μπάσκετ πρέπει να παίζεται κάτω από τις ίδιες προϋποθέσεις. Στο ΝΒΑ τα γήπεδα είναι μεγαλύτερα, πιστεύω πως σε όλο τον κόσμο πρέπει να παίζουμε σε τέτοιες διαστάσεις. Γενικά θεωρώ ότι και σε επίπεδο κανονισμός πρέπει να υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο σε όλες τις διοργανώσεις με οδηγό το ΝΒΑ».

Για τον Σάσα Βεζένκοφ: «Ο Βεζένκοφ είναι ίσως ο βασικότερος λόγος που είμαστε στην κορυφή της Ευρωλίγκας. Είναι ένας από τους 2-3 καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη. Δεν ξέρω για τον MVP, το τυπικό κομμάτι του τίτλου. Για μένα MVP είναι αυτός που παίρνει το κύπελλο, αλλά πέρα από αυτό, πέρσι είχε μια καλή χρονιά, φέτος έχει πολύ καλύτερους αριθμούς και μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι μας».

Για το πώς διαχειρίζεται η ομάδα τον ρόλο του φαβορί: «Δεν μας απασχολεί. Ευχαριστώ πολύ αν το λες αυτό και αν στο λένε, είναι κάτι που μας χαροποιεί. Πάντα πίστευα ότι θέλουν να μας κολακέψουν λίγο πριν τα παιχνίδια, ως μέρος της τακτικής, αλλά πραγματικά νιώθουμε πολύ ωραία που βρισκόμαστε σε αυτή την θέση. Δεν σκεφτόμαστε αν είμαστε φαβορί, δεν νιώθουμε έτσι. Μπορεί να είναι κλισέ, αλλά κάθε φορά σκεφτόμαστε το επόμενο παιχνίδι. Με αυτή τη λογική πήγαμε πέρσι στο Final Four, το ίδιο κάνουμε και φέτος. Αν καταφέρουμε να πάμε στο Final Four και να παλέψουμε, θα είναι φανταστικό».

Για την αποχώρηση των Σπανούλη και Πρίντεζη: «Είναι πάντα δύσκολο να βρίσκεσαι στα τελευταία χρόνια θρυλικών παικτών όπως ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης. Αυτό που έκανα ήταν να φτιάξω μία διαφορετικού τύπου ομάδα. Δεν προσπάθησα να φέρω άλλον Σπανούλη ή Πρίντεζη γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Προσπάθησα να φτιάξω μια ομάδα που κάθε μέλος της θα είναι κομμάτι ενός συστήματος, θα καταλαβαίνει τον ρόλο του και θα ξέρει τι χρειάζεται από αυτόν η ομάδα».

Για το πώς μεταβάλλεται η ψυχολογία σε καλές και κακές στιγμές: «Πάντα έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη των ιδιοκτητών προς το πρόσωπο σου. Είχα κάποιες επιτυχημένες χρονιές, με τον Ολυμπιακό όταν πήρα την Ευρωλίγκα, με την Χίμκι, με την Λοκομοτίβ. Ακόμα και με το Μαρούσι προσπαθήσαμε να φτάσουμε πολύ ψηλά, είχαμε φτάσει μέχρι το top 16, μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι και το Final Four. Με την Μπαρτσελόνα είχαμε μια αποτυχία, κακή τύχη, πολλοί παίκτες ήταν βετεράνοι, συνέβησαν πολλά. Χρειάστηκα χρόνο για να περάσω την φιλοσοφία μου αλλά δεν μου δόθηκε. Υπήρξαν αλλαγές στο front office, δεν είχα αυτή την εμπιστοσύνη στο να μπορέσω να βάλω στην ομάδα την φιλοσοφία μου. Αυτό συμβαίνει στον Ολυμπιακό. Νιώθω την εμπιστοσύνη των ιδιοκτητών, νιώθω ότι βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα και ένας προπονητής είναι όσο καλός πιστεύουν ότι είναι και του δείχνουν εμπιστοσύνη οι ιδιοκτήτες της ομάδας».

Για την… τρέλα στα γήπεδα και τις αντιδράσεις του: «Είμαι ο πιο ήρεμος άνθρωπος στις προπονήσεις και σε όλη την διάρκεια της ημέρας, αλλά στις δύο ώρες του αγώνα αφήνω τον εαυτό μου να εκφράζεται αυθόρμητα. Καμιά φορά είναι άσχημο για εμένα, αλλά είναι καλύτερο για την υγεία μου να εκφράζω τα συναισθήματα μου από το να παρακολουθώ αμίλητος. Η κατάσταση γενικά είναι αρκετά τοξική στην Ελλάδα. Μόνο εδώ και στην Σερβία συμβαίνει αυτό, το να μην πάει ένας οπαδός του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ ή ένας οπαδός του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ. Ενώ στην Ισπανία έβλεπα οπαδούς της Ρεάλ στο Παλάου και φίλους της Μπαρτσελόνα στην Μαδρίτη. Είναι κάτι που πρέπει να το βελτιώσουμε, να κάνουμε βήματα μπροστά, ώστε να γίνει το περιβάλλον και η εξέδρα καλύτερη. Δεν είναι, όμως, μόνο θέμα του αθλητισμού, είναι κάτι γενικότερο».

Για τον πατέρα του που ήταν πολιτικός κρατούμενος και το πώς τον διαμόρφωσε: «Είμαι πολύ περήφανος για τον πατέρα μου, για το ότι πάλεψε για την ανθρωπότητα και τα πιστεύω του, για τον σοσιαλισμό. Από την άλλη, για μένα και την αδελφή μου ήταν απών μέχρι τα 10 μας χρόνια. Τον είχαμε δει 1-2 φορές στην φυλακή και αναρωτιόμασταν γιατί είμαστε χωρίς τον πατέρα μας, ήταν πολύ δύσκολο για την μητέρα μας. Βέβαια αργότερα, όταν καταλάβαινα τι γινόταν και υπήρξε η δικτατορία στην Ελλάδα, ο πατέρας μου βοήθησε μαζί με κάποιους άλλους ώστε να επανέλθει η δημοκρατία, οπότε κατάλαβα πολύ καλά γιατί υπερασπιζόταν τις ιδέες του και αυτό ήταν πολύ κομβικό στον τρόπο που μεγάλωσα και διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου».

Για το τι έγινε στον τελικό του 2013 και τι ειπώθηκε στο ημίχρονο: «Το καλό ήταν ότι επιστρέψαμε στο παιχνίδι πριν τελειώσει το πρώτο μέρος, μετατρέποντας το -17 σε -4. Μετά ο Σπανούλης ήταν «on fire» με τέσσερα τρίποντα. Όλη η ομάδα έπαιξε πολύ καλά, σκοράραμε 90 πόντους σε 30’. Ο Έισι Λο έκανε ένα φοβερό παιχνίδι. Στο ημίχρονο προσπάθησα να ηρεμήσω τους παίκτες, να τους ενθαρρύνω. Δεν ήθελα να τους βάλω πίεση. Τους είπα ότι επιστρέψαμε στο παιχνίδι, να επανέλθουμε στα βασικά. Ας κάνουμε αυτό που ξέρουμε και όλα θα πάνε καλά. Και πράγματι, κόντρα σε αυτή την Ρεάλ, ήταν μια φανταστική απόδοση και εντελώς διαφορετική από το παιχνίδι που κάναμε στον ημιτελικό, που βασιστήκαμε στην άμυνα και κερδίσαμε πολύ άνετα μια πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ».

Για την σεζόν στην Λοκομοτίβ: «Ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά την αποχώρηση μου από τον Ολυμπιακό, αποχώρηση που ήρθε μέσα από έντονα και δυσάρεστα συναισθήματα, πολύ φορτισμένη. Είχα στο μυαλό μου έναν τύπο μπάσκετ, καμιά φορά είναι και τι σου δίνει η αγορά. Αποφάσισα να πάω χωρίς το κλασσικό σέντερ, με τον Σίνγκλετον για πρώτη φορά στην Ευρώπη, τον Κλαβέρ, έναν παίκτη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τον Ράντολφ, τον Ντιλέινι, τον Ντρέιπερ. Είχαμε μια πολύ καλή χημεία, φτιάξαμε μια πολύ καλή ομάδα που θα μπορούσε να φτάσει μέχρι τον τελικό, αλλά στον ημιτελικό η ΤΣΣΚΑ ήταν πραγματικά καλή».

Για την Μπαρτσελόνα: «Έκανα λάθη. Είχα την ευκαιρία να ζήσω σε μία φανταστική πόλη, όπως είναι η Μπαρτσελόνα, να προπονήσω μία φανταστική ομάδα και να πάρω μαζί μου την οικογένειά μου και να ήμασταν όλοι μαζί. Ήταν σαν να ήμουν στον παράδεισο. Αλλά, στο τέλος ήταν σαν… κατάθλιψη για μένα».

Για το ενδεχόμενο να εργαστεί στο ΝΒΑ: «Όχι, δεν θα έχω αυτή την ευκαιρία. Το ΝΒΑ μου αρέσει πάρα πολύ, το παρακολουθώ. Διαφωνώ με όσους λένε ότι δεν παίζουν σωστό μπάσκετ, αλλά εκεί εμπιστεύονται τους δικούς τους ανθρώπους. Αυτούς που είτε ζουν, είτε είναι από εκεί, είτε έχουν μια μακρά διαδικασία ως βοηθοί και μετά ίσως έχουν την ευκαιρία να γίνουν πρώτοι. Εγώ δεν μπορώ να έχω μια τέτοια πορεία».

Για την μοναξιά του προπονητή: «Είναι πράγματι ένα συναίσθημα που είναι πάντα το ίδιο, είτε είσαι στην πιο μικρή ομάδα είτε στην μεγαλύτερη. Μπορεί να είσαι μέσα σε 10-15 χιλιάδες κόσμο και να νιώθεις απόλυτα μόνος. Πρέπει να είσαι οκ με τον εαυτό σου και μετά με τους συνεργάτες σου, με τους παίκτες. Είναι κάτι το εξουθενωτικό. Το συναίσθημα της ήττας είναι πάντα το ίδιο σκληρό σε οποιοδήποτε επίπεδο».

Για το τί θα ήθελε να κάνει, αν δεν υπήρχε το μπάσκετ: «Πάντα μου άρεσε η μουσική. Θα μου άρεσε να ήμουν ένας κιθαρίστας σαν τον Τζίμι Πέιτζ στους Led Zeppelin. Αυτό ήταν το όνειρο μου. Οπότε ναι, υποθέτω ότι αν μου δινόταν η ευκαιρία ίσως να είχα πάρει αυτή την κατεύθυνση».