Ολυμπιακός: Το ξεχωριστό ρεκόρ του Μίλαν Τόμιτς - Το πρώτο Final-Four χωρίς εκείνον!

Ο Μίλαν Τόμιτς αποτελεί μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στην ιστορία της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού. Ήρθε στο μεγάλο λιμάνι το 1991, όταν και ήταν μόλις 18 ετών. Έμεινε στην ομάδα σαν παίκτης για 14 σερί χρόνια, έως και το 2005. Με την ερυθρόλευκη φανέλα κατέκτησε τα πάντα. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, Ευρωπαϊκά, ενώ έλαβε μέρος και στα 10 Final-Four του συλλόγου.

Το 1994, 1995, 1997 και 1999, έλαβε μέρος στα Final-Four σαν παίκτης, συμμετέχοντας σε τρεις τελικούς, κατακτώντας το τρόπαιο στη Ρώμη. Ακολούθως, από το 2008 έως και το 2018, αποτέλεσε μέλος του προπονητικού-τιμ του Ολυμπιακού, έχοντας ενεργό και σημαντικό ρόλο.

Συνεργάστηκε με τους Παναγιώτη Γιαννάκη, Ντούσαν Ίβκοβιτς, Γιώργο Μπαρτζώκα και Γιάννη Σφαιρόπουλο. Με όλους έλαβε μέρος σε Final-Four. Το 2009, 2010, 2012, 2013, 2015 και 2017. Mε τον Ολυμπιακό ως βοηθός προπονητή κατέκτησε δύο φορές την EuroLeague, στην Πόλη και στο Λονδίνο, και ανήκει στο ξεχωριστό κλαμπ εκείνων που έχουν κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο τόσο σαν παίκτης, όσο και σαν κόουτς. Ένα ξεχωριστό ρεκόρ.

Αυτό το Final-Four στο Βελιγράδι θα είναι για τους Πειραιώτες το ιστορικά πρώτο τους χωρίς να έχουν σαν μέλος της αποστολής τους τον σπουδαίο Μίλαν Τόμιτς.

Αποσπάσματα από την περσινή συνέντευξη του Μίλαν Τόμιτς στο «ΦΩΣ»

- Πώς χάθηκε το πρώτο τριπλ κράουν το 1994; Εκείνος ο τελικός στο Τελ Αβίβ «πονούσε» για χρόνια τον φίλαθλο κόσμο της ομάδας. Μου είχες πει κάποτε πως το 2012... ξόρκισε εκείνο το ματς.

«Στο Τελ Αβίβ το '94 θα έλεγα πως είχε δημιουργηθεί ένα "χάος" πριν από τον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό. Ήταν λες και επρόκειτο για ματς "ζωής ή θανάτου". Υπήρχε από όλους τεράστια πίεση, ένα μεγάλο "πρέπει", να νικήσουμε τον Παναθηναϊκό. Ήταν λες και πηγαίναμε σε... πόλεμο. Χιλιάδες φίλαθλοι δικοί μας ερχόντουσαν από τον Πειραιά στο Τελ Αβίβ, όλοι ασχολούνταν με αυτό το ματς, οπότε θα έλεγα πως αντιμετωπίσαμε σαν τελικό εκείνο το παιχνίδι. Υπήρχε λίγο μία νοοτροπία "κερδίστε τον Παναθηναϊκό και ας γίνει ό,τι είναι να γίνει στον τελικό". Είχαμε τρομερή ομάδα τότε, ήμασταν και φαβορί να πάρουμε το τρόπαιο. Ήμασταν καλύτεροι από τον Παναθηναϊκό, τους νικήσαμε δίκαια, αλλά κάπου ίσως... αδειάσαμε. Στον τελικό με την Μπανταλόνα ήμασταν καλύτερη ομάδα. Και ως σύνολο και ως ρόστερ. Ήμασταν μπροστά στο σκορ συνέχεια, κερδίζαμε και ξαφνικά στα τελευταία 5-6 λεπτά... κολλήσαμε. Δεν μπορούσαμε να βάλουμε την μπάλα στο καλάθι και χάσαμε το τρόπαιο με οδυνηρό τρόπο. Είναι γεγονός. Μεγάλη πίκρα...

Ξέρεις, από κάθε αποτυχία θα πρέπει να βγάζεις και ένα θετικό. Να σου πω κάτι; Αν είχαμε πάρει το ευρωπαϊκό το '94, ίσως η... κατηφόρα της ομάδας να είχε αρχίσει νωρίτερα. Εκείνο το ματς θα σου έλεγα πως μας πείσμωσε όλους. Μας πλήγωσε, αλλά μας δυνάμωσε κιόλας. Υπήρχε μεγάλη "δίψα", η οποία γιγαντώθηκε στη συνέχεια. Όχι μόνο σε εμάς αγωνιστικά, αλλά και στη διοίκηση που στήριζε συνεχώς το μπάτζετ. Πήραμε πέντε σερί πρωταθλήματα στην Ελλάδα, το '95 ξανά τελικό και το '97 φυσικά πετύχαμε το ιστορικό τριπλ κράουν. Στον τελικό του 2012, με το καλάθι του Πρίντεζη στο τέλος, θα έλεγα πως όντως... ξορκίσαμε εκείνο τον τελικό. Εκεί έφυγαν όλα! Πολύ διαφορετικά συναισθήματα. Το '94 στα αποδυτήρια στην κυριολεξία κλαίγαμε από στενοχώρια και το '12 κλαίγαμε από χαρά».

- Tι ήταν το ξεχωριστό που είχε η ομάδα του 1997 και φτάσατε στο ιστορικό τριπλ κράουν; Σε μία σεζόν που δεν είχε ξεκινήσει καλά...

«Δεν είχαμε ξεκινήσει καθόλου καλά. Είχαμε νέο προπονητή, από τον Ιωαννίδη στον Ίβκοβιτς και προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε. Πρώτο ματς ήττα στο ΣΕΦ από την Άλμπα, χάσαμε μέχρι και από τον ΒΑΟ στο πρωτάθλημα. Δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε, ειδικά εκτός έδρας είχαμε πρόβλημα. Μας βοήθησε το κλίμα που είχαμε. Επειδή ήμασταν ενωμένοι οι παίκτες, κάναμε υπομονή και περιμέναμε τη στιγμή μας. Οι ήττες δεν μας χάλαγαν την ψυχολογία. Το θυμάμαι αυτό. Είχαμε πίστη. Δεν υπήρχαν τριβές μεταξύ μας. Μιλάγαμε σαν οικογένεια και προσπαθούσαμε να βρούμε τη λύση. Παίκτες και προπονητές. Ήταν... τρελή χρονιά. Φτάνουμε στους "16", δίνουμε μία απίθανη σειρά με την Παρτιζάν. Κερδίζουμε στη Σερβία, χάνουμε στο ΣΕΦ. Άντε πάλι πίσω στο Βελιγράδι, να τρέχουμε να βγάλουμε εισιτήρια. Τους νικάμε ξανά εκτός έδρας και παίρνουμε την πρόκριση. Άλλες ομάδες θα λύγιζαν σε αυτή τη σειρά. Εμείς όμως είχαμε τρομερή χημεία.

Στην πορεία αλλάξαμε κάποια πράγματα από θέμα τακτικής. Ο Ντούντα με έβαλε δίπλα στον Ρίβερς, αρχίσαμε να παίζουμε με δύο χειριστές στην πεντάδα και βελτιωθήκαμε. Πότε έπαιζα εγώ στο "1" και ο Ντέιβιντ στο "2", πότε εγώ στο "2" και εκείνος στον "άσο", καταφέραμε και "δέσαμε" μεταξύ μας. Παίξαμε πολύ καλά σαν δίδυμο. Θα έλεγα πως με αυτή την κίνηση και μετά, άλλαξε η εικόνα της ομάδας προς το καλύτερο. Ειδικά από την προημιτελική φάση με τον Παναθηναϊκό και μετά είχαμε βρει ρυθμό και ήμασταν ασταμάτητοι. Είχαμε τρομερή κυκλοφορία της μπάλας. Με αυτόν τον τρόπο ο Ίβκοβιτς αποφόρτισε από την πίεση τον Ντέιβιντ, γιατί όλοι πήγαιναν πάνω του. Έτσι ανέδειξε ακόμη περισσότερο το ταλέντο του.

Στην πορεία εκτοξευτήκαμε ως ομάδα, κάναμε μεγάλες και επιβλητικές νίκες. Άνετο διπλό στο ΟΑΚΑ με 20 πόντους διαφορά, μετά στο ΣΕΦ πανηγυρική πρόκριση. Είχα κάνει, θυμάμαι, πολύ καλό ματς με 17 πόντους, είχα βάλει και ορισμένα μεγάλα μακρινά σουτ και πήγαμε στη Ρώμη. Ο Ντέιβιντ ήταν εκπληκτικός. Τρομερά ταχύς παίκτης. Γρήγορα πόδια, γρήγορη σκέψη. Δεν μπορούσες να τον πιάσεις. Στο φάιναλ φορ είχαμε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση πως θα πάρουμε το τρόπαιο. Περισσότερο ζοριστήκαμε στον ημιτελικό με την Ολίμπια, με τον Ρίβερς εκτός με πέντε φάουλ, με την πίεση να πέφτει πάνω μου, παρά στον τελικό με την Μπαρτσελόνα, στον οποίο κυριαρχήσαμε από την αρχή έως το τέλος».

- Εκείνος ο τελικός το 2012 κόντρα στην ΤΣΣΚΑ έδειχνε χαμένος. Τι άλλαξε στη συνέχεια;

«Κανείς δεν περίμενε πως θα κερδίζαμε την ΤΣΣΚΑ. Ήταν τρομερή ομάδα και εμείς το απόλυτο αουτσάιντερ. Νωρίτερα στη Μόσχα μάς είχε κερδίσει με 30 πόντους διαφορά. Αν και είχαμε κάνει εξαιρετικό ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, στον τελικό δεν μπήκαμε καλά. Στο 28' ήμασταν στο -19 και η κατάσταση ήταν δύσκολη. Δεν τα παρατήσαμε όμως ποτέ. Ποτέ δεν είπαμε "τελειώσαμε". Υπήρχε μία αίσθηση, μία αύρα, πως μπορούμε την ανατροπή. Το έβλεπα στα πρόσωπα των παικτών, στον κόσμο στην κερκίδα. Και αρχίσαμε να γυρνάμε το ματς. Δεχόμασταν καλάθια, αλλά βάζαμε περισσότερα εμείς. Τρίποντα, αιφνιδιασμοί, γκολ-φάουλ. Δεχόμασταν χτυπήματα, αλλά εμείς τους δίναμε πιο δυνατά, σαν μποξέρ. Ήμασταν στα σχοινιά, αλλά όρθιοι, ζωντανοί και έτοιμοι. Όλη τη χρονιά άλλωστε ήμασταν μαθημένοι στις υπερβάσεις, οπότε αυτό είχε μπολιάσει μέσα μας, στη νοοτροπία μας. Είχαμε κάνει και πιο πριν μεγάλες ανατροπές.

Σου το λέω και ανατριχιάζω, δεν θα ξεχάσω ποτέ την ιαχή που ακούστηκε από τον κόσμο μας στο γήπεδο στο τρίποντο του Κέσελι στην τελευταία περίοδο, νωρίτερα και στου Σλούκα, όταν μειώσαμε σε 53-48. Ήταν εκκωφαντική! Τόσα χρόνια στο μπάσκετ, δεν το είχα νιώσει ποτέ ξανά αυτό. Θυμάμαι ότι κοίταξα την κερκίδα μας και ο κόσμος ήταν στο.... πόδι, εκστασιασμένοι. Με μέγα πάθος στα πρόσωπά τους. Φώναζαν, μας εμψύχωναν, μας έδιναν τεράστια ώθηση. Φωνή, τραγούδι και μία θετική αύρα, μία αστείρευτη ενέργεια. Ήταν τόσο μεγάλη η πίστη του κόσμου που είχε περάσει και στους παίκτες ή αν θέλεις και το αντίθετο. Εκεί είπα "θα το γυρίσουμε". Ήμασταν όλοι μαζί, ενωμένοι σαν ένα, ήμασταν Ολυμπιακός. Όταν φτάσαμε στην τελευταία κατοχή, με το σουτ του Πρίντεζη που μας έδωσε το τρόπαιο, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν σαν παραμύθι, αλλά πέρα για πέρα αληθινό! Μοναδικό συναίσθημα χαράς».