Η σκυτάλη σε… γερά χέρια!

Αυτή είναι η λειτουργία μιας οικογένειας. Να μεταλαμπαδεύει στους νεώτερους τις αξίες και τα ιδανικά της, να μαθαίνει τους «άγουρους», να επιβραβεύει τους ικανότερους, να βοηθάει τους αδύναμους και όλοι μαζί να προχωρούν μπροστά.

Κάπως έτσι και στην Εθνική ομάδα μπάσκετ προχωρούν τα πράγματα, αλλά στο ΟΑΚΑ συντελέστηκε μια ιεροτελεστία. Τα ιερά και τα όσια της «πορτοκαλί οικογένειας» βγήκαν για να τους αποδοθούν τιμές.

Με καθυστέρηση τριών δεκαετιών ο Νίκος Γκάλης είδε τη φανέλα με το νούμερο 4, εκείνη με το εθνόσημο στο στήθος που μεγαλούργησε στα γήπεδα όλου του πλανήτη να αποσύρεται με δόξες, τιμές και… δάκρυα.

Εκείνο το διαπεραστικά ψυχρό βλέμμα του «γκάνγκστερ» των γηπέδων «λύγισε». Ακόμα κι αυτό έγινε αδύναμο, υγρό στη θέα της ύψιστης τιμής. Έλεγαν πως ο άνθρωπος αυτός δεν ξέρει να κλαίει. Σχεδόν κανείς δεν τον είχε δει. Κι όμως τον είδαν χιλιάδες κόσμου να συγκινείται μπροστά στην «οικογένειά μου» όπως την αποκάλεσε.

Και μετά; Αμέσως για «ζντο» μαζί με την οικογένεια. Στο κέντρο του γηπέδου το χέρι σηκωμένο και ιαχή «Ελλάς». Όπως το 87, όπως το 89, όπως κάθε φορά που η «γαλανόλευκη» πατούσε παρκέ.

Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει και έγινε με τον κατάλληλο τρόπο…

Όσο για την Εθνική του Ιτούδη δείχνει να είναι σε καλό δρόμο. Έχει αποφασίσει πως θα προχωρήσει, με ποια φιλοσοφία και σε μεγάλο βαθμό, σε ποιους θα ποντάρει.

Μπορεί ο Ουόκαπ να είναι ο πιο επιδραστικός στο παιχνίδι, αλλά Λούντζης και Μήτογλου, δύο παίκτες που για διαφορετικούς λόγους δεν τους περίμεναν πολλοί, δείχνουν αποφασισμένοι να αποτελέσουν μέρη της εξίσωσης.

Για να μην ονειροβατούμε βέβαια πρέπει να τονιστεί πως η Σλοβενία εξαρτάται ουσιαστικά από τον Ντόντσιτς, δεν είναι… φανατική στην άμυνα και ακόμα η «γαλανόλευκη» δεν έχει βρει απέναντί της μια άμυνα ζώνης με προσαρμογή για να δούμε εάν θα καταφύγουμε στο περιφερειακό σουτ ή αν θα επιλέξουμε το παιχνίδι από μέσα προς τα έξω.

Έχει γίνει πολλή κουβέντα για τους σουτέρ και εδώ θα πρέπει η Εθνική να δοκιμαστεί τώρα που είναι νωρίς και τα λάθη δεν κοστίζουν.

Σε κάθε περίπτωση η εικόνα είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα και όπως λένε η ελπίδα είναι το… καύσιμο για να προσπαθήσεις να ξεπεράσεις τα όριά σου.