Εθνική: Η ευθύνη του Ιτούδη και η απουσία plan b

Ο κόουτς Ιτούδης δημιούργησε ένα ισχυρό σύνολο, «έδεσε» τους παίκτες μεταξύ τους, τους έκανε να αισθάνονται σημαντικοί, η ομάδα έβγαζε υγεία και έβαζαν όλοι την ομάδα πάνω από τον εαυτό τους. Στους ομίλους, μάλιστα, παρουσίασε μια ομάδα που ήξερε πώς να κερδίσει τα ματς, έχοντας διαφορετικούς πρωταγωνιστές σε κάθε αναμέτρηση (πλην του πάντα κορυφαίου Γιάννη).

Στο ματς με την Τσεχία τον αποθεώσαμε, γιατί άλλαξε τη ροή του αγώνα βάζοντας τον Γιάννη στο «5» και παίζοντας με δύο σμολ φόργουορντ και δύο γκαρντ, η ομάδα βρήκε λύσεις στην επίθεση και απεγκλώβισε τον Γιάννη, ενώ στην άμυνα το μαρκάρισμα του πλέι μέικερ Σατοράνσκι ανέλαβε ο Γιάννης (και του… έκρυψε το φως). Στη συνέχεια τον παρέδωσε στον Παπανικολάου που συνέχισε την καλή δουλειά.

Την ίδια συνταγή πήγε να δοκιμάσει και στη Γερμανία, βλέποντας ότι ο Παπαγιάννης δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις αλλαγές στο man to man (και ο Κώστας ήταν ανέτοιμος). Οι Γερμανοί όμως ήταν διαβασμένοι και εκμεταλλεύτηκαν τα mismatch, είτε σουτάροντας τρίποντα στη νωχελική άμυνα των αλλαγών που έβρισκαν μπροστά τους είτε τροφοδοτώντας τους ψηλούς με εύκολες πάσες. Οι Γερμανοί είχαν εξωφρενική ευστοχία στα τρίποντα, αλλά άμυνα δεν παίζεις περιμένοντας πότε θα αστοχήσουν στα μακρινά σουτ (άσχετα αν το έκαναν έως τον προημιτελικό απέναντί μας όλοι οι αντίπαλοι). Εκεί φάνηκε ότι η ομάδα δεν είχε κάποια άλλη άμυνα να δοκιμάσει (man to man press σε όλο το γήπεδο για να χαλάσει το παιχνίδι των Γερμανών, ζώνη 3-2 για τα τρίποντά τους, zone-press για να χαλάσει τον ρυθμό τους), παρά να κάνει μόνο αλλαγές παικτών και σχημάτων. Επιπλέον δεν έπαιξε πιο επιθετικά στην άμυνα, κάνοντας και κάποια φάουλ προκειμένου να δυσκολέψει τα σουτ των Γερμανών.

Σε ματς «do or die», που είπε ο κόουτς μας, οι παίκτες έπρεπε να τρώνε σίδερα (όπως ο Λαρεντζάκης) και οι αντίπαλοι να ματώνουν για να βάλουν καλάθι. Είδαμε πολλά σουτ ξεμαρκάριστα, δεν είδαμε κανέναν παίκτη μας να αποβάλλεται με 5 φάουλ, ενώ ο Ιτούδης άλλαξε πρόσωπα, δεν άλλαξε όμως την άμυνα, δεν την έκανε πιο επιθετική και πιο βρόμικη. Δεν έπαιξαν ξύλο, ρε αδελφέ, στο ματς της δεκαετίας... Και όταν δεχόμασταν βομβαρδισμό τριπόντων στην αρχή, δεν κάναμε ούτε ένα φάουλ, οι Γερμανοί απέκτησαν αυτοπεποίθηση και εμείς τρέμουλο, με αποτέλεσμα να πετύχουν 8 τρίποντα περισσότερα (24 πόντους παρακαλώ). Η ομάδα ήταν σοφτ (τρομερή απογοήτευση ο Παπαπέτρου) και το δείχνουν τα φάουλ, 19 έναντι 24 των Γερμανών, νούμερα που δεν ταιριάζουν σε μια ομάδα που προσπαθεί να ρίξει τη διαφορά. Κανένας Γερμανός δεν έφυγε με μώλωπες από το παιχνίδι, γιατί δεν έγινε «πόλεμος», αλλά συνθηκολόγηση άνευ όρων. Ας μας πει κάποιος ευθαρσώς, αυτό ήταν το πλάνο ή κάποιο άλλο που δεν εφάρμοσαν σωστά οι παίκτες; Ή δεν υπήρχε plan B;

Η Εθνική (με την παρουσία του Γιάννη) γέμισε όλα τα γήπεδα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έβαλε το μπάσκετ πάλι μέσα στα σπίτια των Ελλήνων που μαζεύονταν παρέες για να δουν τους αγώνες της. Έδειξε ότι διαθέτει ένα από τα καλύτερα ρόστερ και προπονητικό επιτελείο και δικαίως αυξήθηκαν οι προσδοκίες όλων. Δημιουργήθηκε, μάλιστα, μια ψευδαίσθηση ότι πάμε για μεγάλα πράγματα, μετά τον διασυρμό από τη Γερμανία όμως άρχισε να ωραιοποιείται η κατάσταση, παρότι χάσαμε τη μεγαλύτερη ευκαιρία των τελευταίων χρόνων.

Με σωστή διαχείριση ίσως αυτή η αποτυχία αποτελέσει εφαλτήριο για τις επόμενες διοργανώσεις που έρχονται, αν βέβαια εκτιμηθεί σωστά, αποδοθούν ευθύνες και αλλάξουν κάποια πράγματα που δεν πρέπει να κρύβονται κάτω από το χαλί. Με το «δεν πειράζει» δεν βελτιώθηκε καμία κατάσταση, ενώ υπήρξαν περίοδοι που το σύστημα ήταν «πάρε, Γιάννη, την μπάλα και κάνε ό,τι νομίζεις...».