Η κόκκινη γραβάτα του Μπαρτζώκα!

Τα επονείδιστα επεισόδια στο πάρκινγκ του ΣΕΦ, που αποτελούν μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της ομάδας, ήταν η αφορμή να λήξει ο πρώτος κύκλος του Γιώργου Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό. Μια διαδρομή 2,5 ετών που και οι δύο πλευρές έζησαν στα τέρματα, με ακραία συναισθηματικά ξεσπάσματα.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, η αιτία της απομάκρυνσης του δεν ήταν εκείνος ο χαμένος προημιτελικός του κυπέλλου Ελλάδος, που αποτελεί έναν από τους φαιδρότερους θεσμούς του παγκοσμίου αθλητισμού με προδιαγεγραμμένο νικητή και ερασιτεχνικές συνθήκες διεξαγωγής. Το βαθύτερο αίτιο, και παράλληλα το μοναδικό μελανό σημείο της πρώτης θητείας του στο λιμάνι, ήταν η αδυναμία διαχείρισης των εγχωρίων παιχνιδιών με τον Παναθηναϊκό.

Οι μνημειώδεις σφαγές του από το πράσινο σύστημα που λυμαίνεται το Ελληνικό μπάσκετ, οι τεχνικές ποινές που σωρηδόν δεχόταν σε αυτά τα παιχνίδια και τα κρίσιμα λάθη του που οδήγησαν σε δύο συναπτά χαμένα πρωταθλήματα αμαύρωσαν την, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υπερεπιτυχημένη θητεία του και τον οδήγησαν όχι στην απόλυση, όπως μπορεί πολύς κόσμος λανθασμένα να πιστεύει μέχρι και σήμερα, αλλά στην παραίτηση. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, ακόμη και σε εκείνες τις νευραλγικές στιγμές, έδειξαν ψυχραιμία και σύνεση, δίνοντας του ψήφο εμπιστοσύνης και στηρίζοντας τον έμπρακτα στον απόλυτο βαθμό. Όμως το γυαλί είχε ραγίσει οριστικά.

Το αίμα νερό δε γίνεται

Στις πρώτες δηλώσεις που ακολούθησαν την παλιννόστηση του στο λιμάνι, ο Γιώργος Μπαρτζώκας υπογράμμισε το ψυχρά επαγγελματικό υπόβαθρο της επιλογής του. Ο γίγαντας του Ευρωπαϊκού μπάσκετ Ολυμπιακός αποτελεί, ακόμη και σε αυτή την αλλοπρόσαλλη και εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη χρονιά, ελκυστικός προορισμός για έναν προπονητή. Πολλώ δε μάλλον, για έναν φτασμένο Έλληνα προπονητή με έφεση στο recruiting και το χτίσιμο ομάδων.

Γιατί αν ο Μπαρτζώκας σε ένα στοιχείο απέχει παρασάγγας από τον δεύτερο στην Ευρώπη, είναι στο να βρίσκει διαμάντια στη λάσπη. Ο 54χρονος προπονητής μπορεί να έχει ως πρώτο στόχο την ελαχιστοποίηση της φετινής «χασούρας», ωστόσο άπαντες γνωρίζουν ότι η ιερή, πρωταρχική αποστολή του είναι η δόμηση του Ολυμπιακού της νέας εποχής. Η ιδιοσυγκρασία και το DNA του συλλόγου είναι τέτοια, που ο μοναδικός τρόπος να φαντάζει ευοίωνο το μέλλον του, είναι με έναν «στρατηγό» στον πάγκο του και με 5 ή 6 πρωτοκλασάτους Έλληνες στον αγωνιστικό του κορμό.

Όμως όσο και αν ο Μπαρτζώκας προσπαθεί να αφήσει στην άκρη τη συναισθηματική παράμετρο της επιλογής του, μια ματιά στα βλέμματα και την αγκαλιά που αντάλλαξαν με τον Βασίλη Σπανούλη στην πρώτη τους συνάντηση μετά από χρόνια στο παρκέ του ΣΕΦ, αρκούν για να καταλάβει κανείς πολλά.

Η συμφωνία του με τους Αγγελόπουλους φυσικά και ενείχε εγγυήσεις σε κάθε επίπεδο, ο Ολυμπιακός φυσικά και αποτελούσε ενδεδειγμένη επιλογή για την καριέρα του, όμως αν δεν το λέει η ψυχή σου, δεν αναλαμβάνεις τον Ολυμπιακό στο μέσο της χειρότερης χρονιάς της σύγχρονης ιστορίας του, κινδυνεύοντας να χρεωθείς στις πλάτες σου μια αποτυχημένη σεζόν.

Αν δεν μιλάει μέσα σου το συναίσθημα, δεν αναλαμβάνεις το χρέος να κάνεις 11 νίκες σε 16 παιχνίδια για να οδηγήσεις την ομάδα στην οκτάδα της Euroleague. Αν είσαι ψυχρός επαγγελματίας, περιμένεις να αποτύχει πλήρως ο σύλλογος και να σε αντιμετωπίσουν όλοι το καλοκαίρι σαν Μεσσία.

Τότε και τώρα

Όμως ο Μπαρτζώκας δεν φοβήθηκε ποτέ την ευθύνη. Όπως το 2012, όταν του προτάθηκε για πρώτη φορά η τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, δεν δίστασε να αναλάβει την ομάδα-καμικάζι του Ίβκοβιτς, μετά από το θαύμα της Κωνσταντινούπολης και το δια πυρός και σιδήρου κερδισμένο πρωτάθλημα του 2012.

Με παραστάσεις που εξαντλούνταν σε επίπεδο Α1, βούτηξε στα βαθιά, διαχειρίστηκε τους σταρ της ομάδας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τελειοποίησε το μπάσκετ του Ντούντα και κατάφερε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο το απίστευτο.

Αυτό που δεν μπόρεσαν να καταφέρουν οι πακτωλοί εκατομμυρίων των Ρεάλ, Φενέρ και ΤΣΣΚΑ. Κέρδισε στο Λονδίνο, με εκπληκτικό μπάσκετ, τη δεύτερη συνεχόμενη Euroleague. Οκτώ χρόνια μετά, οι συνθήκες υπό τις οποίες αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό δεν επιδέχονται συγκρίσεις με τις τότε καταστάσεις. Ο κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος Μπαρτζώκας, αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό σε μία άνευ προηγουμένου κρίση. Αγωνιστική, οργανωτική και θεσμική.

Οι παραστάσεις του, που πλέον περιλαμβάνουν διαχείριση τεραστίων μπάτζετ (Λοκομοτίβ, Χίμκι) και τεράστιας φανέλας (Μπαρτσελόνα) αποτελούν εχέγγυο ωρίμανσης και σφυρηλάτησης μίας ασύλληπτης, για τα ελληνικά δεδομένα, προπονητικής κλάσης. Κοινώς, ένας πολύ ανώτερος Μπαρτζώκας από εκείνον του 2012 αναλαμβάνει έναν πολύ κατώτερο Ολυμπιακό από εκείνον του τότε. Σημαντικό αστερίσκο αισιοδοξίας αποτελεί το γεγονός ότι η αποχώρηση των ερυθρόλευκων από το ρυπαρό βόρβορο του Ελληνικού πρωταθλήματος αποφορτίζουν σημαντικά τον «Coach B» από μια ενδεχόμενη αποτυχία στον σαθρό θεσμό-ναυαρχίδα της πράσινης παράγκας.

Κλείνοντας, η επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό ήταν από κάθε άποψη προδιαγεγραμμένη. Ακόμη και όταν τίποτα δεν συνηγορούσε προς αυτή την εξέλιξη, όσοι αγαπούν τον Ολυμπιακό και πιστεύουν στο ρομαντισμό του αθλήματος, είχαν βαθιά μέσα τους τόσο την ελπίδα όσο και το προαίσθημα.

Αν μου επιτρέπεται μια εικασία, πρώτος από όλους τα είχε ο ίδιος ο Coach B. Λες και όλα όσα έγιναν από εκείνη τη μαύρη νύχτα του Οκτωβρίου του 2014 ήταν σχεδιασμένα για να έρθει κάποτε αυτή η μέρα. Ο χρόνος άμβλυνε τις πίκρες, τα πάθη εξομαλύνθηκαν, οι συνθήκες ωρίμασαν και η ιστορική αδικία αποκαταστάθηκε με τον εμφατικότερο τρόπο. Με τον Μπαρτζώκα να επιστρέφει ως το απόλυτο αφεντικό στην ομάδα από τους οπαδούς της οποίας λατρεύτηκε. Στην ομάδα την οποία λάτρεψε από μικρό παιδί. Άλλωστε, το γράψαμε και παραπάνω. Το αίμα νερό δε γίνεται!

Καλωσήρθες, Coach!