Απρόβλεπτοι… όνομα και πράγμα! (pics)

Οι Απρόβλεπτοι, το λέει και το όνομα, είναι ένα ξεχωριστό σωματείο με έδρα τον Κορυδαλλό. Στα 30 χρόνια ζωής τους, πήραν την απόφαση να φτιάξουν και ομάδα μπάσκετ γυναικών, με τον Δημήτρη Αναγνώστου να αναλαμβάνει άλλη μια… επικίνδυνη αποστολή! Γνωστός για τον πύρινο λόγο του, αλλά και με ιδιαίτερη αγάπη για το άθλημα, μίλησε για όλα στο «ΦΩΣ».

Το θέμα δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 27 Ιουνίου

Επιστρέφεις στις επάλξεις. Δυσκολεύτηκες για να πάρεις την απόφαση;

Πάρα πολύ. Ήμουν σε μια διαρκή εσωτερική σύγκρουση. Αφενός η απουσία της ενεργούς ενασχόλησης τα τελευταία δύο χρόνια ήταν σαν το σαράκι που μου έτρωγε την ψυχή και έψαχνα φάρμακο. Αφετέρου η απογοήτευσή μου από την κατάντια του αθλήματος στον πυρήνα της φιλοσοφίας του με κράταγε πίσω… Ομάδες ακαδημιών με μεταγραφές, προπονητές αριβίστες με εκμάθηση zone-press σε προμίνι κορίτσια… Αυτό δεν ήταν μπάσκετ.

Πώς προέκυψε το φλερτ με τους Απρόβλεπτους; Ποιανού ιδέα ήταν η σύσταση γυναικείου τμήματος;

Εδώ και λίγους μήνες είχα σχετικά αναθαρρήσει παρά τα προβλήματα του χώρου. Η Ομοσπονδία παρά τα όποια λάθη της -λάθη βέβαια δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτα…- κάνει μια προσπάθεια στο μπάσκετ γυναικών. Έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα που δεν γίνονταν εδώ και δεκαετίες. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να συνδιαλέγομαι με ανθρώπους του χώρου ξανά και να ανταλλάζω απόψεις και ιδέες. Πριν από λίγες εβδομάδες δέχθηκα την πρόταση μιας πολύ δυνατής ομάδας της ΕΣΚΑΝΑ, από αυτές που πάνε για άνοδο, να βοηθήσω το πλάνο της προς αυτόν τον στόχο καθώς και να ενδυναμώσουμε τις ακαδημίες. Μετά από κάποιες συναντήσεις, όμως, είδα ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν άλλες απόψεις από το άθλημα για μένα. Δεν θα πήγαινε καλά το αναμεταξύ μας. Συμφωνήσαμε ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε, αλλά την ίδια ημέρα δέχθηκα το τηλεφώνημα του προέδρου των Απρόβλεπτων, Χρήστου Μαγκλάρα. Με ενημέρωσε ότι ενόψει των 30 χρόνων της ομάδας θέλησαν να κάνουν γυναικείο, το οποίο σε μεγάλο ποσοστό να αποτελείται από τα παιδιά τους, τις νεάνιδες και τις κορασίδες. Οπότε είπα μέσα μου «εδώ είμαστε…». Τα βρήκαμε μέσα σε 5 λεπτά.

Πες μας για τη διαδρομή σου στον χώρο.

Επαφή με το μπάσκετ γυναικών είχα για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας όπου ίσως από τύχη, κάρμα θα το πω εγώ, ορίστηκα εθελοντής στο κλειστό του Ελληνικού, το οποίο θα φιλοξενούσε τη φάση των ομίλων. Εκεί γνώρισα και την Αναστασία Κωστάκη, την πρώτη Ελληνίδα που έπαιξε στο WNBA. Χωρίς να το γνωρίζει ούτε η ίδια τότε, άναψε μια σπίθα μέσα μου. Πολλά χρόνια μετά, το 2014, εξελέγην στη διοίκηση της Δάφνης Αγίου Δημητρίου και ανέλαβα έφορος υποδομών γυναικείου. Βέβαια η σχέση μου με τη Δάφνη ήταν και είναι σχέση ζωής καθώς η ομάδα ιδρύθηκε από τον αείμνηστο συνονόματο παππού μου το 1972. Δύο χρόνια στην ομάδα, με πολλές επιτυχίες και αποτυχίες, με έκαναν να πιστέψω ότι γι’ αυτό έχω έρθει στη ζωή… Για να υπηρετώ το μπάσκετ γυναικών με κάθε τρόπο. Μετά τη Δάφνη ακολούθησε ο Πορφύρας όπου ίσως να ήταν και η συνεργασία που με χαρακτήρισε περισσότερο απ’ όλες. Όσα έζησα ως υπεύθυνος γυναικείων τμημάτων επί δυόμισι σεζόν γεμίζουν τόμους. Εκεί βέβαια έχτισα και σχέσεις ζωής. Είχα πει στον πρόεδρο Μανώλη Εμμανουηλίδη «μια μέρα θα χαλάσουμε τη συνεργασία, αλλά το αμέσως επόμενο πρωί θα πάμε για καφέ» και αυτό ακριβώς συνέβη. Επόμενο σημαντικό κεφάλαιο η Ελευθερία Μοσχάτου. Οι χρηματοδότες της ομάδας με κάλεσαν το καλοκαίρι του 2021 να διευθύνω τις ακαδημίες γυναικών, εφαρμόζοντας, με την απόλυτη στήριξή τους, ένα φιλόδοξο αναπτυξιακό πρόγραμμα. Καταφέραμε σχεδόν να τετραπλασιάσουμε τα εγγεγραμμένα κορίτσια. Αρκετές άλλες συνεργασίες με ομάδες υπήρξαν ενδιάμεσα από όλες αυτές, αλλά τώρα υπάρχουν μπροστά μου μόνο οι Απρόβλεπτοι.

Πώς είναι να φτιάχνεις μια ομάδα από το μηδέν;

Απολαυστικό, αλλά δεδομένα δύσκολο. Όταν θες να κάνεις ένα γυναικείο που θα αποτελείται κατά το ήμισυ από νεάνιδες και κορασίδες, πρέπει να πείσεις τις λίγες γυναίκες που θες να εντάξεις ότι το πλάνο σου θα τις ευνοήσει και αξίζει να το ακολουθήσουν. Εμείς επιπλέον παλεύουμε και με τον παράγοντα χρήμα. Ο πρόεδρος δεν μου χαλάει χατίρι, αλλά αρνούμαι να ακολουθήσω άλλες ομάδες της ΕΣΚΑΝΑ, ακόμα και νέες όπως εμείς, που μοιράζουν μισθούς εκατοντάδων ευρώ σε νεαρά κορίτσια. Αναρωτιέμαι επίσης αν θα τους δίνουν μετά από λίγους μήνες. Αυτό που το πρότζεκτ μας προσφέρει είναι 40 λεπτά διεκδικήσιμα. Δεν έχουμε βασικές. Μπορείς να μπεις να παίξεις; Το γήπεδο είναι όλο δικό σου. Δόξα τω Θεώ, τα κορίτσια που έχουν πειστεί από τον κόουτς Σταύρο Μεσσήνη και εμένα μέχρι σήμερα είναι αληθινά διαμάντια.

Η αγάπη σου για το μπάσκετ γυναικών γνωστή. Τι πράγματα θα έκανες εσύ αν ήταν στο χέρι σου;

Πολλά. Κατ’ αρχάς, θα διοργάνωνα ένα πανελλήνιο φόρουμ προπονητών σε ετήσια βάση, το οποίο θα είχε συμβουλευτικό ρόλο ως προς την εξέλιξη του αναπτυξιακού προγράμματος. Είναι γεγονός πως δεν πάμε καλά. Ακόμα και σήμερα βλέπουμε ομάδες και προπονητές σε ηλικίες ακόμα και προμίνι κοριτσιών να παίζουν απροκάλυπτα zone press και να μην τιμωρούνται. Στον βωμό της νίκης καταστρέφουμε τα παιδιά τόσο ως αθλητές όσο κυρίως ως χαρακτήρες. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά με τα κορίτσια που καταλήγουν να σταματούν το μπάσκετ λόγω απογοήτευσης αλλά και με την κατάσταση των κλιμακίων. Πέρσι το καλοκαίρι έβλεπα παίκτριες της Εθνικής Κορασίδων να φεύγουν στον αιφνιδιασμό και να χάνουν το λέι απ χωρίς να υφίστανται πίεση από αντίπαλο. Βλέπω επίσης διαρκώς να μειώνονται οι σουτέρ… Αν υπήρξαν ποτέ... Άρα λοιπόν πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά. Ας επανασχεδιάσουμε την εκμάθηση ατομικής τεχνικής και ας χάσουμε κανένα Πανελλήνιο και τα μόρια… Δεν πειράζει…

Σε επίπεδο γυναικών θα καταργούσα εν μία νυκτί τις wild cards. Αυτές αποτελούν την ταφόπλακα του μπάσκετ γυναικών καθώς ακυρώνουν κάθε έννοια ανταγωνισμού και αθλητικού ιδεώδους. Έχεις λεφτά; Ας βγεις τελευταίος στην Α1 γυναικών. Πάλι εκεί θα παίξεις. Και αυτό δεν είναι μπάσκετ. Να βοηθήσουμε τις ομάδες οικονομικά για να μην αποχωρούν από τα πρωταθλήματα. Αυτό θα είναι μια καλή βάση για να κινηθεί αυτόματα το όλο σύστημα προς μια θετική κατεύθυνση. Λυπάμαι επίσης που κάποιοι νεόκοποι παράγοντες που τη μία μέρα αγωνίζονταν Β’ Τοπικό και την επόμενη ξύπνησαν στην Α2 Εθνική χαρακτηρίζουν ιδεοληπτικό όποιον διαφωνεί με τις wild cards. Περάσαμε δηλαδή στις ύβρεις. Με συγχωρείτε, αλλά είμαι στο μπάσκετ γυναικών 21 χρόνια και ο μόνος που μπορεί να με κάνει να απολογηθώ για τις απόψεις μου είναι ο Θεός και ο εαυτός μου.

Με αφορμή την Α1, θα ήθελα να σταθώ και στο ζήτημα των ξένων παικτριών. Επτά ξένες τη νέα χρονιά, δυνατότητα ξένης στην Α2 και ακόμα και στα τοπικά. Συνεχίζουμε όμως να μιλάμε για ελληνικό μπάσκετ γυναικών. Συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουν επιτυχίες τα κλιμάκια και η ίδια η εθνική ομάδα γυναικών. Συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε γιατί δεν παραγάγουμε αθλήτριες. Να παραγάγουμε αθλήτριες γιατί; Όταν ένα κορίτσι ξέρει ότι δεν θα βρει χρόνο συμμετοχής, θα πάει σε άλλο άθλημα γιατί γνωρίζει ότι μπάσκετ υψηλού επιπέδου μπορεί να παίξει μόνο στη φουσκωτή μπασκέτα στην αυλή του σπιτιού της. Κάποτε είχα προτείνει δημόσια κατάργηση των ξένων αθλητριών για τρία χρόνια μέχρι να ανασυνταχθεί η αναπτυξιακή διαδικασία και στο ενδιάμεσο να έχουν ξένες μόνο οι ομάδες που συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εκεί να δεις για πότε θα βρούμε τη νέα Μποσγανά, τη νέα Κριμίλη, τη νέα Χωλοπούλου… Το αστείο της υπόθεσης; Πασίγνωστος πρόεδρος ιστορικής ομάδας της Α1 με υποστήριξε δημόσια και τώρα πρώτος πρώτος ψήφισε τις 7 ξένες με τα τσαρούχια…

Πιστεύεις τελικά ότι υπάρχει μέλλον;

Θα πίστευε κανείς ότι με όσα είπαμε παραπάνω δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει και παραϋπάρχει. Σε κάθε ομάδα που δούλεψα οι ακαδημίες κοριτσιών αναπτύχθηκαν ραγδαία με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελευθερία Μοσχάτου όπου τη στιγμή που αποχώρησα οι εγγεγραμμένες αθλήτριες είχαν αυξηθεί κατά 350% σε σχέση με πριν. Είμαι πιο μάγκας από άλλους; Σε καμία περίπτωση. Απλά χρησιμοποιώ την κοινή λογική. Προσλαμβάνω κατάλληλους προπονητές, συντονίζω με αυστηρότητα αλλά και εμπιστοσύνη το έργο τους και επικοινωνώ το πλάνο μου στις οικογένειες με διαρκείς συναντήσεις και ενημερώσεις γονέων. Χρειάζεται αγάπη και φαντασία για να κάνεις το παραπάνω βήμα, αλλά η σκληρή δουλειά είναι το σημείο εκκίνησης. Να είσαι από το πρωί ως το βράδυ στο γήπεδο.

Κλείνοντας, ένα σχόλιο για την παρουσία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ.

Eπίτρεψέ μου να σταθώ στην ατμόσφαιρα στην εξέδρα πρώτα απ’ όλα. Εδώ η Ομοσπονδία το χειρίστηκε σχεδόν υποδειγματικά. Τρεις αγώνες γεμάτους παιδιά ακαδημιών και γαλανόλευκο χρώμα. Στα τόσα χρόνια μου στο μπάσκετ γυναικών, ήταν η πρώτη φορά που συγκινήθηκα τόσο πολύ. Όσον αφορά τα αγωνιστικά... Πρέπει πάντα να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην κριτική μας στις παίκτριες διότι θεωρώ τη διάθεση καθεμίας να προσφέρει στο εθνόσημο αδιαπραγμάτευτη. Έπαιξαν όλες με πάθος. Διατηρώ βέβαια τις ενστάσεις μου στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ακόμα και για πολύ δημοφιλείς αθλήτριες, αλλά θα ήθελα να τις κρατήσω για μένα διότι οι καλοθελητές καραδοκούν. Το δε τεχνικό επιτελείο, όμως, σε αυτό το Ευρωμπάσκετ συνάντησε το… Βατερλό του. Ο κ. Πρέκας και οι συνεργάτες του εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς. Στα τόσα χρόνια στην ομάδα, ο ίδιος δεν προσέφερε απολύτως τίποτα και δεν έβαλε καμία προσωπική πινελιά. Μια ομάδα χωρίς αγωνιστική ταυτότητα και χωρίς ξεκάθαρο στυλ μπάσκετ. Επιπλέον, φέτος για ακόμα μία φορά απέδειξε πόσο κακός προπονητής είναι, μη δείχνοντας εμπιστοσύνη στις ίδιες του τις παίκτριες. Και πριν προλάβει κάποιος να πει για κακίες, ας δει τα στατιστικά, ας δει τον χρόνο συμμετοχής, ας δει το ροτέισον 6 ή 6μισι παικτριών και μετά θα δεχθώ κάθε αντίλογο. Μας είπε επίσης ο κ. Πρέκας μετά την ήττα από τη Γαλλία ότι εξαρχής το ματς που είχε κυκλώσει ήταν αυτό με την Τουρκία. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι δεν έκανε κύκλο, αλλά μια τρύπα στο νερό. Η ειρωνεία επίσης ήταν ότι στο ματς με την Τουρκία είχε μια καλή παρουσία η νατουραλιζέ, η οποία κατά τα άλλα είδε τους αγώνες πιο πολύ ως ζέσταμα για την παρουσία της στον Αθηναϊκό. Αν μας προσέφερε κάτι περισσότερο που εγώ δεν αντιλήφθηκα, παρακαλώ να με ενημερώσει όποιος επιθυμεί. Έχει μέλλον η εθνική ομάδα και έχει και παίκτριες με μεγάλο ταλέντο. Χρειάζεται όμως σαφές αγωνιστικό πλάνο, καθοδήγηση και ψυχή και αυτά ο κ. Πρέκας δεν μπορεί να τα προσφέρει.

Μαγκλάρας: Ο τρόπος λειτουργίας μας ξεφεύγει από τα συνηθισμένα

Πρόεδρος του συλλόγου ο Χρήστος Μαγκλάρας. Με τη σειρά του μίλησε στο «ΦΩΣ» για το αγαπημένο του σωματείο.

Πώς και αποφασίσατε να φτιάξετε ομάδα γυναικών;

Η δημιουργία της γυναικείας ομάδας δεν ήταν μόνο μια επιλογή, πρώτα από όλα ήταν μια ανάγκη, αφού κάποιες από τις αθλήτριες της Ακαδημίας μας μεγάλωσαν και έγιναν γυναίκες, και μαζί με τις νεάνιδές μας θα στελεχώσουν το γυναικείο τμήμα. Επίσης διαπιστώσαμε πως υπήρχε έντονο ενδιαφέρον από γυναίκες της περιοχής μας που ήθελαν να συμμετάσχουν πιο ενεργά και θελήσαμε να τους δώσουμε τη δυνατότητα να αγωνιστούν, να εξελιχθούν και να εκφραστούν μέσα από την ομάδα μας και να ενισχύσουμε τη γυναικεία παρουσία στον χώρο της καλαθοσφαίρισης με το ίδιο πάθος, την ίδια ενέργεια που χαρακτηρίζει όλους εμάς στο σωματείο μας.

Πείτε μας για τον σύλλογο. Πόσα χρόνια ζωής μετράει, πού εδρεύει, τι τμήματα έχει και πόσα παιδιά αριθμεί στις τάξεις του.

Φέτος γιορτάζουμε 30 χρόνια λειτουργίας. Ο σύλλογός μας ιδρύθηκε το 1995 από μια παρέα ανθρώπων που πίστεψαν πως ο αθλητισμός μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από σκορ και βαθμολογίες. Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε μεγαλώσει, εξελιχθεί και – πιστοί στο όνομά μας – παραμένουμε πάντα εκτός προβλέψεων, προσφέροντας μια ξεχωριστή εμπειρία μπάσκετ για μικρούς και μεγάλους. Η έδρα μας βρίσκεται στον Δήμο Κορυδαλλού, όπου πραγματοποιούνται οι προπονήσεις και οι αγώνες μας. Σήμερα ο σύλλογος αριθμεί πάνω από 70 παιδιά και νέους αθλητές, με τμήματα που καλύπτουν διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και επίπεδα: Ακαδημίες καλαθοσφαίρισης Αγοριών-Κοριτσιών (για παιδιά από 5 ετών), τμήμα Παιδικό – Εφηβικό, Ανδρικό αγωνιστικό τμήμα, τμήμα Κορασίδες – Νεάνιδες, Γυναικεία ομάδα νεοσύστατη. Ο στόχος μας δεν είναι μόνο η βελτίωση στο παρκέ, αλλά και η διαμόρφωση χαρακτήρων μέσα από τις αξίες του αθλητισμού: σεβασμός, συνεργασία, επιμονή και δημιουργικότητα.

Και επειδή πολλοί ρωτάνε, γιατί… Απρόβλεπτοι;

Επειδή από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε τίποτα πάνω μας δεν ήταν… προβλέψιμο! Ο τρόπος που παίζουμε, που οργανωνόμαστε, που προσεγγίζουμε τον αθλητισμό και την ομάδα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Δεν μας ενδιαφέρουν οι «ταμπέλες», οι «σίγουρες τακτικές» ή τα «πρέπει». Μας νοιάζει το πάθος, η αυθεντικότητα και η χαρά του παιχνιδιού. Το όνομα ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΙ γεννήθηκε γιατί εκφράζει ακριβώς αυτό που είμαστε: μια ομάδα που δεν χωράει σε κουτάκια, που τολμά, που δοκιμάζει, που εκπλήσσει. Είτε μέσα στο γήπεδο είτε έξω από αυτό, έχουμε τον δικό μας ρυθμό και τη δική μας φιλοσοφία - και γι' αυτό δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι να περιμένεις από εμάς. Και να σου πούμε και κάτι ακόμα; Μας αρέσει έτσι!

Ο Χρήστος Μαγκλάρας (δεξιά) με τον Γιάννη Πάχο, πρόεδρο της Παμπειραϊκής Ένωσης Πολυτέκνων

Μεσσήνης: Μου έκανε κλικ για να επιστρέψω

Η τεχνική καθοδήγηση της ομάδας ανατέθηκε στον πολύπειρο προπονητή Σταύρο Μεσσήνη.

Πίσω στους πάγκους μετά από καιρό. Ένιωθες ότι το ήθελες;

Η αλήθεια είναι ότι η πανδημία μάς στέρησε πολλά, αλλά συγχρόνως μας έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον εαυτό μας και να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι. Εκμεταλλεύτηκα το διάστημα αυτό για να αφοσιωθώ στην οικογένειά μου. Σε σχέση με το μπάσκετ είπα ότι μετά από 30 χρόνια ως προπονητής από νεαρό παιδί, για να αναλάβω ένα νέο project, θα πρέπει να μου κάνει ένα μοναδικό κλικ. Να μου ανοίξει ξανά την όρεξη. Όταν λοιπόν με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης Αναγνώστου που δέκα χρόνια πριν στη Δάφνη Αγίου Δημητρίου κάναμε εξαιρετική δουλειά παρέα και μου είπε «Ξεκινάω Γυναικείο από το μηδέν με νεαρά παιδιά, είσαι μέσα;», ήξερα ότι αυτό είναι…

Η πορεία σου στον χώρο; Σε ποιους συλλόγους έχεις δουλέψει;

Υποθέτω πως το άρθρο έχει περιορισμένο χώρο, οπότε μην ξεδιπλώσουμε σεντόνι… Η αλήθεια είναι πως από νεαρός είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με πολλές ομάδες ανδρικές και γυναικείες (και με τα αντίστοιχα τμήματα υποδομών) σε όλη την Αθήνα αλλά και στην επαρχία. Στον χώρο του μπάσκετ γυναικών θυμάμαι χαρακτηριστικά, αλλά όχι μόνο, ωραίες εποχές σε Παγκράτι, Δάφνη Αγίου Δημητρίου καθώς και Ακαδημία Ηλιούπολης, Θρίαμβο και Δάφνη Δαφνίου στις Εθνικές Κατηγορίες.

Ομορφότερη στιγμή της καριέρας σου;

Πολλές και ήταν όλες ίδιες. Σε αναπτυξιακά τμήματα κοριτσιών ή αγοριών όταν ένα παιδί που πάταγε για πρώτη φορά στο γήπεδο ως αρχάριο ερχόταν και σε δεύτερη προπόνηση. Τι καλύτερο από αυτό…

Με τους Απρόβλεπτους τι θα ήθελες να πετύχεις;

Οι στόχοι μου εκπορεύονται από το project της ομάδας και του team manager, αλλά προφανώς και τους ασπάζομαι, αλλιώς δεν θα συμμετείχα. Σχηματίζουμε ένα σύνολο που θα αποτελείται κατά το ήμισυ από τις νεάνιδες ή/και κορασίδες της ομάδας. Σε συνδυασμό με τις γυναίκες που συμμετέχουν, ο μέσος όρος ηλικίας οριακά θα ξεπερνά τα 20 χρόνια. Εννοείται πως κανείς δεν μπαίνει στο γήπεδο για να χάσει, αλλά για εμάς η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός. Σε τμήματα που ξεκινούν από το μηδέν, η πρώτη χρονιά είναι πάντα δύσκολη. Θέλω τα κορίτσια να βελτιωθούν ατομικά και αυτό που θα παρουσιάσουμε, με την ανάλογη υπομονή, να είναι σωστό μπάσκετ. Πάνω απ’ όλα, όμως, όλοι στο σταφ θα θέλαμε να το χαρούν μέσα από την ψυχή τους.