Ο υπέροχος κύριος Ερνανγκόμεθ

Είναι γεγονός πως οι διαμάχες, οι κόντρες και οι ιντριγκαδόρικοι τίτλοι «πουλάνε» περισσότερο στον Τύπο και δη στον ελληνικό. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τους δύο «αιωνίους» του ελληνικού αθλητισμού και ιδιαίτερα στην εποχή των σόσιαλ μίντια και του... πολέμου ταχύτητας που μαίνεται μεταξύ των Μέσων.

Είναι επίσης γεγονός πως στη μάχη των «κλικ», τα Μέσα οξύνουν τα πράγματα μέσω της διατράνωσης τέτοιων γεγονότων και συμπεριφορών. Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να αφιερώσουμε αυτές τις γραμμές σε έναν άνθρωπο που αποτελεί το εκ διαμέτρου αντίθετο άκρο της τοξικότητας: Του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ.

Σε ένα «πράσινο» περιβάλλον που έσφυζε από ένταση, καχυποψία και προκλητικότητα κατά τη διάρκεια των φετινών τελικών της GBL, ο Ισπανός φόργουορντ επέλεξε να απέχει παρασάγγας. Την ώρα που συμπαίκτες του επιδίδονταν σε απογοητευτικό ρεσιτάλ χειρονομιών, διαλόγων με την εξέδρα και ειρωνείας προς τους διαιτητές και τους αντιπάλους, ο Ερνανγκόμεθ αποτέλεσε μια φωτεινή όαση.

Η κίνησή του να πάει στον πάγκο του Ολυμπιακού ώστε να ρωτήσει για την κατάσταση του τραυματία Σάσα Βεζένκοφ, όσο και το γεγονός ότι -παρά την πίκρα του για την απώλεια του τίτλου- παρέμεινε δίπλα στη φυσούνα για να παρακολουθήσει την τελετή στέψης των «ερυθρόλευκων» πρωταθλητών, αποτελούν παράσημα για τον ίδιο και για το άθλημα. Και (θα έπρεπε να) αποτελούν και παράδειγμα προς μίμηση για όλους και να μνημονεύονται σε κάθε ευκαιρία.

Φυσικά δεν περιμέναμε τις συγκεκριμένες κινήσεις για να μάθουμε το ποιόν και τον χαρακτήρα του Ερνανγκόμεθ. Απλά ο Ισπανός άσος μάς επιβεβαίωσε κάτι που ήδη ξέραμε. Ήτοι ότι αποτελεί έναν κύριο των μπασκετικών γηπέδων, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία θα μας υπενθυμίζει ότι η αντιπαλότητα εντός των γραμμών του παρκέ μπορεί να εκφραστεί και με διαφορετικό τρόπο, πέρα από προκλήσεις και ύβρεις.

Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ αποτελεί την επιτομή της αθλητικής ενσυναίσθησης, του σεβασμού και της αγάπης για το ίδιο το μπάσκετ. Δεν γνωρίζουμε αν ο χαρακτήρας του σμιλεύτηκε μέσω της παιδείας που έλαβε μεγαλώνοντας στα ισπανικά γήπεδα και ακολούθως παίζοντας στο κορυφαίο επίπεδο του ΝΒΑ, ή απλά αποτελεί προϊόν του οικογενειακού του DNA και της ανατροφής του. Ίσως να ισχύουν και όλα αυτά μαζί.

Αυτό που σίγουρα ξέρουμε, είναι ότι ο καθένας -είτε ασχολείται με τον αθλητισμό είτε όχι- θα πρέπει να πασχίζει καθημερινά για να του μοιάσει.